Do falja gjithë kursimet e mbledhura,
nga rropatja e krahëve
dhe nga pagjumësia e penës së ndershme;
Do falja shtëpinë, komfortin
vënë me mundim sfilitës pas kaq vjetëve;
dhe çdo gjë tjetër të vlefshme;
Po të më vije, moj grua,
edhe një herë,
me atë fustanin e vetëm prej basme;
për ta filluar nga e para,
si atëherë,
kur ishe e re, e hijshme dhe e hajthme;
Do të falja gjithçka,
pa as me të voglën keqardhje,
Sepse nga të gjitha,
ç'fituam e ç'patëm ne të dy,
objekti më i vlefshëm deri në plakje,
paska qenë planeti yt rinor, në hershmëri...
Atë planet të zjarrtë,
me shkëlqimin që s’e kish as dielli vet,
në atë qiell dashurie të magnetizuar,
kur e kujtoj tani imazhin e tij të shtrenjtë,
ndodh të më digjen në sy
meteorë lotësh të përvëluar...
Ah, sikur të ndodhte sërish ajo pamundësi!...
Por mjerisht,
ai planet i dashurisë rinore,
vjen vetëm një herë, si mrekulli,
që të mbetet kujtimi kryesor i dhuratës jetësore...
Comments