top of page

Vrapimi i ndezur nëpër kohë si era...



Poemë nga SPASSE THANASI


Poeti Bajazit Cahani braktisi qytetin e tij verior

Pa pushuar si rrjedhë shpirti mbi HOMER

Me thirrje tronditëse në NATYRË

I shqetësuar mes katër udhëve si NJERI

Si biri i PASHTRIKUT mori udhën për këngë

Mori me vete si hije të pandashme nga vetja

Prehjen e ëndërruar për shumë vite

Lirinë e shpirtit kthyer në këngë

Dhimbjen e DASHURISË me gërmat e shqipes

Vrapimin nëpër kohë si era...

Me sibilat e BOGDANIT

që këndojnë parreshtur

Në prehërin e vendit të shenjtë KISHAJ...

Dashuria bëri magji në zemrë n e tij

Me dhimbjen – baladë në kërkim të NADËS

Me këngët – flakë për të vrapuar me erën

Me shpirtin e trazuar si e qeshur e shfrenuar

Me dimra të ngrirë ,thyer në

horizontin e mendimeve

Ku bukuria e lirë e stinëve

Është përqafuar fort me ëndrrën në supet e viteve

Mes katër udhve janë ndjerë zërat e largët,

Zërat vinin të shqetësuar plot ankth

Me vështrim të shenjtë dhe ngjyra krejt të reja

Me zëra të ndjeshem,

të vrullshem për hapsirë njerëzore

Që kuisnin dendur nëpër tela e dritare

Që trokonin hapsirave të natyrës gjithë intimitet

Me lule ngjyrë zjarri në parkun e qytetit

Me fllad maji gjithnjë në kërkim...

E gëzojnë fytyrën e poetit

Pamja e Liqenit të Fierzë s

Zërat gazmorë të rrugëve të asfaltuara

Dhe ajo erë e mirë dhe e ngrohtë

që ja trazon mendimet

-”vrapon kjo erë ,bir,

E nuk lodhet kurrë

Vrapon,vrapon...

Vrapon rrugëve

Vrapon parqeve

Dhe përtej periferisë së qytetit,fshatrave...”

Kamera e shpirtit rri gjithmonë në dritare

E fiksuar në horizont ku shquhen dy sytë e thellë

Ngjyrë qielli ato kanë si dy oaze...

Rrëzë shkëmbinjve,buzë kaltërsive flet poeti

Me ëndrrat që janë në largë si

Dialogon me pëllumbin që e zgjon tek dritarja

Dhe endet në shtratin e pambaruar të kujtimeve

Ku ka rënë bora e parë e harrimit...

“ Ti rritu,pra,birë

Te vrapojmë e të luajmë me erën

Me erën, bir,

Që këndon me zë të lirë !...”

Prej vitesh kumbon kjo këngë bregut të DRINIT

Atij bregu të çuditshëm me rrjedha motesh

Ringjall plot simfoni legjendat dhe mitet

Me krahët e shpirtit thërmoi kraharorin

Nëpër grimcat ujore të Drinit bleroi e luloi si bozhurë

Si nëpër brigjet e ashpra të zemrës!....

-” Nga mëngjezi gjer në mbrëmje vonë

Me këtë erë ,bir,

Me flokët e vesuara nga yjet

Me këtë erë

Që flet me zërin tënd dhe timin !....”

Gjithmonë dashuria e lidhur si fjongo me qytetin

Ndjenja fatlume që zhurmon në një dritare të kaltër

Përjetësisht e ngrohtë dhe e hapur...

Nga kjo dritare mbushur me mushtin rinor

U përndez flaka e katër udhëve me zërin në largësi

U harlisën ëndrrat nëpër degëza të njoma

Dhe u përcollen tinguj rapsodie nëpër këmbët e urave...

Në këtë hapësirë veriore shikimi i poetit pa ndërprerje

U hap nëpër kaltërsi

U bashkua me erën dhe përloti gurët e HASIT

Dhe bjeshkët e dashura me çati shkëmbore bën vrapin e erës

Njësoj si poeti

Lëshuar rrugëve të qytetit si fluturim shqiponjash

Poshtë GAJREPIT rri Guri i BAJRAM CURRIT...

35 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page