vjeshta kryeneçe e vë në gjumë stinën tjetër
era i mbledhë dhe i zhdavaritë retë gri
gjethet vallëzojnë në horizontin e lazdruar
si buzëqeshja që shpërthen pas ëndrrës së realizuar
ngjyrat e ndezura i thanë lamtumirë blerimit
natyra ngjanë me skenat e meditimit
ky fenomen i rrallë frymëzim për poetë e piktorë
bjeshkë e Saint-Sauverit dehje për vizitorë
shirat e stinës e kanë fillin dhe s’dihet ku mbarojnë
si lejlekët e bishtgërshërët kur çerdhet i lëshojnë
ndjenjat zbehen deri në melankoli të gjatë
ashtu si dekompozimi i një klorofili të ngratë
pylli fërshëllin një melodi qortuese
pse nuk e mbajti të blertën vibruese
gjethet e panjës thyhen mbi syprinën e liqenit të qetë e të lënë pa frymë
stinës mistere as poetët s’i bien në gjurmë!
Comments