Ujërat kalojnë mes nesh

Ujërat kalojnë mes nesh. Konteksti është një fakt i padiskutueshëm që ne marrim dhe shkarkojmë ujë. Përveç mënyrës më të dukshme, ajo shkarkohet përmes djersës dhe vetëm përmes lëkurës. Plus, gjaku, limfat dhe lëngu cerebrospinal qarkullojnë nëpër trup. Të gjithë janë kryesisht ujë. Kjo tregon lëvizje, jetë, përpjekje. Edhe përpjekjet më të mëdha të dikujt kufizohen nga të vërtetat themelore që na qeverisin të gjithëve. Dhe kur ndodh ne prishim ekuilibrin jetik. Për të ndrequr atë kërkojmë shërrimin. Dikush thotë se ilaçi për çdo gjë është e Ujta, natyrisht thelbi që shkon metaforikisht edhe tek uji i kripur. Djersa, lotët dhe deti jashtë këtij konteksti, por si një fjali e pavarur, funksionojnë si një metaforë për t'u përballur me sfidat e jetës. Djersa - punë për të kapërcyer, mundim, përpjekje. Lotët – këmbëngulje, dhimbje, rezultat, gëzim. Deti – arratisje, shlodhje, përdorim, kripëzim.

Loti

Një botë e tërë lahet përditë,

me dy tre pika shtrydhet një shpirt.

Pa të çfarë do të bënin sytë.

Shiu

Një qiell i lodhur e i ngarkuar gri,

shkrep duke freskuar një zagushi.

Heshtja e tokës dëgjon melodi.

Përroi

Fjalë që i kupton vetëm rrjedha,

ndërsa shtrati mbeti i pamatur.

Në gji e ka grabitur vjeshta.

Rezervuari

Plasarrit buzët toka përreth,

algat pagëzohen në formë të shenjtë.

Sa me fat bretkosat që e gjejnë.

Liqeni

Dallgë që rrethmblidhen në brendësi,

të këndojnë hymn për pulëbardhat.

Poetët e quajnë ndryshe poezi.

Det

Lotë të vjetër transferuar në një lot tjetër,

të dy përpëliten deri sa djersiten aty.

Të na japin kripën për gjedhën.