Krishtlindja po vjen, lexues im i dashur i revistës „Albanian Post“ dhe i www.fjalaelire.com. Dhe ndjej diçka sikur ndodh, sikur është një rrotullim. A ju duket edhe juve sikur bota rrotullohet papritur para syve tuaj si një biskotë me simbolikë „pasurie“ dhe ju vraponi pas pjesës së zgjedhur, të ngjyrosur me ngjyrat e destinimit dhe me shpresën për të fituar lotarinë, ose diku dhe një makinë të re. Dhe mund të dëshironi diçka më sublime. Një promovim, për shembull. Nr. Me të cilin bëhet promovimi. Ja dhe ai, pra numri. Numri komercial. Kjo lidhet përsëri me paratë dhe është disi një kujtesë e shëmtuar se sa shumë është komercializuar jeta jonë.
Fjala ime ishte se shpirti po ju thërret në heshtje për ta përfshirë në planet tuaja për të ardhmen. Me siguri të gjithë kanë nevojë për impulse valëvitëse për ta bërë trupin e tyre të dehur të sfidojë gravitetin dhe herë pas here të lëvizë, së bashku me ëndrrat, mbi tavolinën e zyrës, ose dhe mbi çatitë e Londrës, mbi kontinente dhe oqeane. Dhe për ta vendosur atë në një arratisje të lumtur në vendin e përsosur, ku ai mund të takojë dashurinë në rehati dhe qetësi të lumtur.
Dëshirat e tilla të çuditshme do të kishin prishur ekzistencën e rregullt të të njohurit tim të mirë Z. B., i cili nga një llogaritar i respektuar dhe me një rrogë të mirë, befas u bë pronar i një shtëpie në fshatin K., të zonës së bukur V.. Një mbështetës i pasionuar i një stili jetese të shëndetshëm dhe një vegjetarian i rreptë, Z.B. la gjithçka në ishull dhe u vendos përgjithmonë në territotin me dy detet më të mira në botë. Ai bleu një pronë të bukur, por të braktisur, ngjitur me shtëpinë e vjetër muzë të Luftërave, dhe pranë shtëpisë së pensionistit më të harruar në zonë, dhe filloi të zbatonte programin e tij të dashur, spartan. Çdo mëngjes, popullsia vendase e shihte atë të dalë shejtan në mes të ujërave të shpërndara si me pëllmbë të dorës, dhe si një i humbur në meditim. Asgjë nuk mund ta shqetësonte lumturinë e re të Z. B.. As kutitë e zbutura të cigareve të hedhura nga turistët e pakujdesshëm, as shishet e birrës bosh në bar mes bishtave të shkelura.
Ai notonte si një kometë e lumtur në kohë dhe hapësirë, bleu perime gjatë gjithë rrugës nga tregu i lirë dhe ushqeu macet dhe qentë e braktisura, sepse kishte një virtyt tjetër - ai ishte mbrojtës i kafshëve. Para se të arrinte përsosmërinë e nirvanës së tij personale, Z. B. ndjeu se diçka nuk shkonte. Se një kërcënim i ëmbël nga oborri fqinj, duke marrë formën amforike të dredhëzës, po e tërhiqte poshtë. Për çështjen e mallkuar dhe ...ah, mëkat!
Zemra e ndjeshme e ish-kontabilistit nuk e llogariti dot rrezikun e një tundimi të tillë dhe iu dorëzua si një kasë e pa salduar rrezeve lazer të syve të tij. Gjatë gjithë verës, fqinjët nuk guxuan të flisnin me njëri-tjetrin, të pushtuar nga turpi shumëgjuhësh. Vetëm shikimet, si fishekzjarrë fishkëllimë, u dogjën në strukturën e dallimeve kulturore mes tyre. Pas momenteve të tilla të zjarrit platonik, M. lëvizi nëpër oborr si një farë ngritjeje vertikale dhe hipi në kodrinëzën ku mbanin varrur zorrën e ujitjes si një Amazonë. Domatet e ujitura tërhiqeshin si topuz bastesh mbi kunjat përkulëse, kungujt tundeshin, si bomba të verdha, nën diellin përvëlues, dhe gazmbushës. Ah, ato lulebore, të strukura mes fasuleve, sapo bombarduan me ngjyrat e tyre të paturpshme. E dehte modestia puritane e livadhit të borzilokut.
Por koha kaloi dhe asnjëri nga dy burrat e gjithëgjendur nuk guxoi të fliste me tjetrin dhe stinët ndryshuan në vetminë e nxehtë. Krishtlindjet po afroheshin dhe T.M. - vagabondi vendas - u kthye nga Anglia në fshat. Ai menjëherë mori pozicionin strategjik të përkthyesit midis dy kampeve, për të cilin u shpërblye bujarisht me turshi nga M. dhe birrë në pijetore nga xhepi i liruar i Z.B..
Ndërkohë fqinjët mësuan të përshëndeteshin me “ça bone” dhe “tung” dhe gjërat sikur morën hov. Deri në ditën kur paaftësia gjuhësore e T.M. pothuajse shkatërroi gjithçka:
- Ju keni një gjeldeti të mrekullueshëm, e dashur M.! - përktheu komplimentin e kafshëdashësit, pa shtuar aspak se V. i admironte vetëm si krijesa të gjalla të Zotit.
Kjo nuk mjafton, por T. shtoi në mënyrë përçmuese:
- Ky anglezi e ka syrin mbi ty, hë! Kjo dhe për gjelin ka kthesa!
Papritur, K. M. vuri re fytyrën e të dashurit të saj, të kulluar nga agjërimet vullnetare, figurën e tij të vizatuar si një kallam në mesditën e ftohtë dhe zemra e tij e dhimbshme dridhej nga dashuria femërore. Të nesërmen dikush trokiti me vendosmëri në derën e B. dhe kur ai e hapi, pamja e bukur e shpalosur në pragun e beqarit modest e tronditi.
E veshur me rrobat e saj më të bukura, të bardha dhe të shijshme si byreku, K. M. vendosi dinjitoz një tabaka me lakër turshi dhe gjelin e detit të mbushur me avull sipër. Një aromë e papërshkrueshme e pjekjes mbushi ajrin dhe tufa e zbehur e majdanozit që B. ishte gati ta priste për supën e tij, u tha nga turpi.
- Oh, M., të lutem! - qau nikoqiri i turpëruar dhe shikoi përreth që përkthyesi të shpjegonte keqkuptimin. Megjithatë, si M. e kishte eliminuar me paramendim këtë person ziliqar dhe kishte vendosur të vepronte vetë. Megjithë protestat e B., ajo e shërben me shkathtësi tryezën dhe i fut në gojë të zgjedhurit të saj një këmbë gjeli të thekur. Më pas, pavarësisht pengesës gjuhësore, kjo grua e mençur shijoi maksimën se dashuria e një burri kalon nëpër stomakun e tij.
Ishte thjesht një reklamë në një nga televizonet e paketës së Krishlindjeve dhe mburrja shkonte më tej kur ajo i përgjigjej tryezës dhe djaloshit që i kalonte dhimbja nga stomaku me „Po. Të gjitha unë unë i kam gatuar!' Dashuri dhe komercialitet.
Dhe më pas të dy i pritën Krishtlindjet me një humor të mrekullueshëm, pas shishes së verës së blerë nga dyqani në qoshen që të shpie në shtëpi dhe me kokërzat e domateve të freskëta që ndanë nga kopshtet e tyre në përdorim. Dhe së fundi, ata jetuan të lumtur përgjithmonë duke bashkuar kopshtet e tyre dhe duke filluar të kultivojnë perime organike. Dhe këta perime organike ishin produkti i tyre turshi për Krishlindje. Uruan me gjithë zemër: Gëzuar Krishtlindjet me dy gjuhë.
Në këtë sezon festash të fundvitit, natyrisht urimi i pështjellë me astarin e mallit, dashurisë, dhembjes, pështillet tradicionalisht mes fjalëve dhe urimeve të shtruara në kartolina, letra e karta të ndryshme, sa reale dhe virtuale në botën dhe hapësirën dixhitale dhe udhëton e troket atje ku pikëtakohen dhimbjet dhe dashuritë... Miq të mirë e të respektuar e ndaj me ju edhe urimin, edhe respektin me këto dy poezi. Ju përshëndes!
Nga Fatmir Terziu
Kartolinë
Fsh, fsh, fsh fsh! – rrëshqet, njyros me shije,
Fsh, fsh - piktori një kartolinë qëndis.
“Ti piktor, ti mjeshtër,
më bëj një kartolinë në letër,
të postoj të vetmen time dashuri,
me plot mall, dhimbje, bukuri,
një kartolinë prej letre zjarri,
që djeg e përvëlon çdo zemër emigranti”
Fsh, fsh, fsh fsh! – pikturon, peneli me nxit,
Fsh, fsh, - piktori një kartolinë qëndis.
Kompletoma, me bardhësi ma vish
se qumështi që më ushqeu më grish,
sfondin ma bëj plot ngjyrë,
simbolin e zemrës më të mirë.
Fsh, fsh, fsh fsh! – pikturon, peneli me nxit,
Fsh, fsh, - piktori një kartolinë qëndis.
Buzë xhunglës asfalt, atje, atje,
po endet e çmendur një rrëke,
dhe buzët e saj të tharë,
vetëm nga lotët janë shpëlarë.
Fsh, fsh, fsh fsh! – pikturon, peneli me nxit,
Fsh, fsh, - piktori një kartolinë qëndis.
Ti piktor, ti mjeshtër i artë
më bëj një kartolinë të zjarrtë,
të djeg të vetmen time dhëmbje,
një kartolinë me puthje nëne.
Pritja e nënokes
Në agim tek Porta e Kalasë,
një e trokitur u ndje e gjatë:
“O rreze e artë, o mëngjes i bardhë,
Më ndje! S’e hap, po s’the kush ka ardhë!”
Kush jam?... jam një kartë e lehtë,
aty të gjitha i kam tretur vetë,
dhe diell, dhe qiell, dhe lum, dhe det,
kërkoj ndjesë, për këtë trokitje në derë.
Jam malli i veshur si re,
Vërtet? Erdha vetëtimë, rrufe,
e dija se më prisje me nge,
ndaj lotët i lashë atje.
Ti mos u shqetëso, o mall,
po eja të të shoh ngadalë,
të lutem mos më thuaj asnjë fjalë,
zemra më është bërë plagë.
Ashtu vërtet, moj nënoke,
fjalët e mallit janë boshe,
tresin më të fortin e kësaj bote,
mbetet i harruar në një qoshe.
Të lutem mos ik, më prit sa të vishem,
jam plakë e vjetër, e mezi ngrihem,
...por e gjitha pak sekonda zgjati,
nënokja sërrish sytë i hapi.
Comentários