Tërbim
Tregim nga Fatmir Terziu
Nuk e kam kuptuar kurë atë që ndodhi atë ditë. Disa gjëra ndodhin, dhe ti mbetesh pa i kuptuar sa të jesh gjallë, sado që të mundohesh e të mendosh arsyet. Por ja që ndodhin. Ndodhin jashtë të gjitha arsyeve. Kushëriri im, që më shpëtoi nga ai kafshim, më thoshte se ndodhin ngaqë janë shkruar se duhet të ndodhin. Unë nuk e dija se ata e ushqenin atë me bukë të sapodalë nga saçi, që të bëhej i tërbuar. Nuk e dinte ndoshta askush. Vetëm familjarët? Jo. Këtë sekret e dinte ndoshta, jashtë tyre, vetëm kushëriri im që ishte rroje nate në arrat e mbjella me patate, por e kishte mësuar jo fare rastësisht. Ai e dinte psenë e bukës së nxehtë që i jepej atij qeni… Dhe ishte ai që më shpëtoi nga ai kafshim. Por, sapo më doli para, ishte e pamundur të ndalonte kafshimin tjetër… Atë tjetrin, për të cilin u bëra dhe unë dëshmitar me sy ende të turbulluar e të larë me lotë nga larg.
Kur qeni i tërbuar e kafshoi, u duk se mallkimi dhe rrënkimi kafshoi aq fort edhe qiellin, sa ulërrima u zbras me gurë e me drurë nga lart. Por asgjë nuk e ndaloi dot që tërbimi i qenit të hynte thellë në mishin e tij. Dukej se ulërrima dhe rrënkimi ishin një paralele e madhe me dhimbjen që përjetoi ai. Dhimbja, pra ishte ishte mjaft e fortë. Ai u përpoq të merrte frymë. Dhe ia doli. Ai u përpoq të tërhiqej nga dhëmbët e tërbuara të qenit të tërbuar. Dhe ia doli.
Kur qeni i tërbuar e lëshoi, ai u ul në tokë i rraskapitur, por me një forcë të fuqishme që i vinte si zjarr nga brenda, sidoqoftë e la zjarrin të digjej dhe preferoi të digjej në vetvete dhe ndaj e la të ikte me bisht ndër shalë atë qen të tërbuar. Dhimbja, krahët e shtrirë, këmbët e fryrë, zjarri i brendshëm e përqafoi tërë ndjesinë e tij. Edhe ngjyrat ia ndryshonin pamjen. Herë i shfaqej e zjarrta, e kuqja, pra që imitonte atë zjarr të brendshëm, e herë e bardha, që shumëzohej me frikën që i kishte hyrë deri në palcë dhe e verdha që mos o Zot e këpuste fare. Por, ja që kishte ende punë me frymën që merrte e me atë që e shponte në gjoks e që i bëhej si një piramidë në mendje
- Tani, ky tërbim është i yti apo i imi? e pyeti qenin e tërbuar që tërhiqej duke u jargavitur nën gjuhë. Qeni, si qen, nënlehu nëpër gjuhëdaljen e tij të shtriqur, e si gjithnjë nuk iu përgjigj.
„Ti, o qen i tërbuar, tashmë dije mirë, se ti dhe unë jemi tani një,“ vazhdoi ai. Ai ishte i trullosur, por nuk mund të linte mënjanë kulturën, sjelljen, butësinë e tij njerëzore mënjanë, duke i shtuar sikur të fliste në një veprim që kërkonte mirrësjellje të madhe, e në një moment të tillë, sidoqoftë ai disi shtoi: Faleminderit dhe lamtumirë. U kuptua se me qenin e tërbuar nuk ishte mirë të fliste sikurse të ishte në zyrë. Por ja që në kohëra të tilla, duhej të ishe sërrish ai që ishe. Të dëgjoje pastaj dhe lehjen në ikje e sipër të qenit të tërbuar…
- Hum. Hum. Hum! – trashi gjuhën e tij të fryrë, qeni i tërbuar, që me sa duket dhe ai tashmë kishte më shumë se një zjarr nga brendësia e tij. Unë … Unë nuk e kam dashur këtë. As që e kisha menduar të jem i tillë. Por, më morën nga fisi im i mirë, më rritën dhe një ditë vendosën të më ushqejnë me bukë të nxehtë, se që të më bënin të tërbuar e kishin më të lehtë. Unë nuk kisha çfarë të bëja. Tentova të largohesha, por ishte më kot. Më hollën hallkën e madhe në qafë, metalin e kishin dyfishuar, e zinxhirrin ma ngushtuan më shumë. Dhe ashtu më dehën, më lanë një kohë të gjatë në gjumë. Më lanë të urritur, të etur, e isha gati duke u tretur. Isha në dilemë, të qëndroja i gjallë, apo të ikja ashtu …. Më kujtuan të vdekur. Kur një ditë i dëgjova prapë. Dhe ashtu me sytë mjegull u afrova aty pranë. Ata nuk e di më se ç'më dhanë. Kur u përmenda nuk e njihja më as veten time. Kështu vazhduan me mua, sa herë që u duhej të shkulnin natën e për gjithë natën arrat me patate. E pasi mbaronin punë, binin të flinin, e sigurisht mua më lidhnin. Atë natë ata ishin të lodhur shumë, dhe ranë shpejt në gjumë. Mua më harruan… E unë, unë, fundja ç'mund të bëjë një qen si unë? Një qen i tërbuar? Unë jam krijuar për të kafshuar. Thjesht për të helmuar. Kështu që dhimbja është një proces në misionin tim. Tërbimi është ajo gjë që unë duhet të shpërndajë. Si të thuash, këtë kafshim, dhe këtë tërbim tashmë duhet ta mbash edhe si një kujtim. Ja sikurse e shihni, edhe pse më kanë tërbuar, po flas qartë, dhe kuptueshëm, se natyrisht vij nga një fis i zgjuar.
-Po tani do të kemi dy dhimbje. Ky kafshim dhe ky tërbim, do të gjej udhë edhe në mendjen tënde. E natyrshëm edhe do të vuash, do të vuash pa e kuptuar, edhe pse të kanë bërë një qen të tërbuar.
-Fundja a ka ndonjë mundësi për të të ndihmuar? Shkurt si mund të ndihmohemi të dy?
-Edhe unë tashmë pak a shumë jam në një gen me ty si qen, jam i kafshuar dhe jam tashmë si ty i tërbuar. Kjo nuk mjafton? Apo mos e ke harruar?
-Unë po të pyes tashmë, edhe pse të kam kafshuar, si mundem për të të ndihmuar?
-Është mjaft e thjeshtë. Shko, ik, largohu, dhe bëj sa të mundesh panik. Thuaj që je i tërbuar, dhe tashti tërbimin tënd e shpërndan duke kafshuar.
-Po ku, ku të shkoj?
-Shko në një botë më të madhe, në një botë që nuk vjell thjesht vetëm patate. E aty hesht, mos leh për një kohë.
-Po fati yt?
-Fati im është i shkruar. Unë nuk jam tashmë thjesht i kafshuar, por në jetë të jetëve do të mbetem si ty i tërbuar.
-Jo tërbimi im nuk do ta ketë këtë efekt.
-Tërbimi, është tërbim, sado që ty të duket i lehtë.
-Unë jam një qen që më kanë trukuar, vij nga një fis i mirë. Fundja…
-Fundja, fundja duhet të zgjohesh tani. Përjashta është gdhirë.
Dhe ashtu u ngrit dhe pa përjashta. Dielli kishte dalë mbi kurriz të Krastës dhe në tryezën e lënë mënjanë në sallon një libër po luante kukafshehti me faqet e tij nën puhizën e lehtë të mëngjesit. Nga aty mundi të lexonte faqen kur një gardelinë e strukur nën pemë fliste duke kënduar:
-E bardhë është dita, por më e bardhë është dhimbja. A e keni parë dhimbjen? – pyeste gardelina. Dhe përgjigjja vinte nga gjethet e rrapit… Ndonjëherë dhimbja mban fjalime në ekran. Ndonjëherë është fare pranë.
Pa përqark. Të gjithë shihnin syhapur, por të shushatur. Në zhgjumje. Nuk donte ta besonte, por ja që zhgjumja e atillë e shqetësonte. Ai tundi kokën dhe fërkoi sytë. Kur i hapi, asgjë nuk kishte përqark. Vetëm nëpër kokë i iknin dhe i vinin shumë fjalë. Ishte ndoshta në zgjim dhe mjaft prej atyre fjalëve nuk kishin kuptim. A ishte vërtetë vallë kafshim? Apo një tërbim? U shkund dhe u zgjua mirë e mirë. Nuk mbante mend asnjë grimë.
Comments