HARRESA
Nga Fatmir Terziu
E ka lënë furçën vëllai im bojaxhi,
pompën e fryn në ajrin e pastër gëlqere
të bardhë,
pret të harroj përsëri,
pomadën e një reklame të madhe,
për murin e vjetër sa shpina ime,
që ngriti gurin e parë,
dhe e vuri në qoshen që babai e kishte piketuar,
vite e vite me radhë.
Mesele harrese
poshtë një nënkrese
gjumi
si dëshirë e madhe rikthehet 360 gradë
në vëmendje,
më zgjon të harroj
copat e arnuara të një ëndrre.
Tjetri pret të shukatet në harresën time
ku kërkoj,
kërkoj nëpër albume si lypësi nëpër kosha
thërrmoj e thërrmoj,
trosha,
që të ushqej kush më ka ushqyer
harresën që e josha.
PLAZMA E KAFESË
Nga Fatmir Terziu
Bredh hunda ime e shastisur. Objekti
bëhet më i rëndësishëm se subjekti
me bulbla të lëvizshëm,
në kaftinën e shtruar,
urim e ngushëllim
tymi cigaresh.
Hyrja është pa vizë,
pa certifikatën e Gjëndjes Civile,
ajo grumbullzë e lagur,
materie e shkulur prej Amerikës Latine
nga trupi i kokrizës
më shqet qiellzën time,
për hir të ditës,
mendja lëviz mes errësirës,
të lexojë fate
që ulen e ngrihen si puna e minaresë,
dhe shenja. Dhe gunga, që ti i lexon inate
te plazma e kafesë.
PËR HIR TË DITËS
Nga Fatmir Terziu
Dhe Ti e sheh. E vështron kollaren time
derdhet shigjetë poshtë xhaketës sime.
Pjesë sublime e syve
brenda elegancës së kostumit. Më ysht
ajo ndjenja e lartësive,
ngritje dhe ulje,
trokitje,
dehje,
përkitje në zanafillën e një dite
demokracie,
trajtë e shquar dhe e pashquar lirie
për hir të ditës,
na prek qafuar të dyve.
Dhe shenjëzat një lloj ëmbëlsire
të dala për një çast
prej mendjes
nga blloqet e shumta të shënimeve,
karrigja, kolltuku, mikrofoni,
përkushtimi i dedikuar,
një kockë më shumë e Njeriut,
që pikturohet në muzgun e errësuar,
prej jugut drejt veriut,
prej lindjes, drejt perëndimit,
dhe gjithkush si Ai,
troket,
bërtet të bëhet më i forti përditë,
pas një hekuri tra që shenjon
ikje, ikje, ikje,
ardhjen askush nuk e di,
prej frikës, demokraci
pasi vetëm atje s'mendohet për ringjallje
për hir të ditës. Kush e di?!
Comments