Gladiola Jorbus
Pulitje sysh
Retë elegante vërshonin
mbi pandeminë e hipokrizisë.
Shpirtrat - të dehur pas epshesh tokësore
Mbyteshin në përqafime
të boshatisura dashurish.
Tronditëse...!
Sy të perënduar,
në ngërçe klithmash shurdhuese.
Dhe retë të mbarsura
me lutje të ngërthyera
botën gllabëronin,
në një pulitje sysh.
Epoka e dinozaurëve
Më mbaruan fjalët...
Tek ti u përmbytën
çastet dehëse të lumturisë.
Po iki...
Perënditë verbohen
nga vozitja hënore mbi ujëra të akullema.
I ngjaj muzgut të përgjumur,
trishtimit kapriçoz,
puthjes së lamtumirës.
Edhe dueli zemër – mendje u shua...
nga pasqyrimi gjigantesk i zhgënjimit.
Dashuria u zbeh, u zhbë...
si një krijesë prehistorike.
Për të mund të lexojmë
e ta hasim veç në libra,
njëlloj si epokën e dinozaurëve.
Komodina e vjetër
Në komodinën e vjetër
fshihen zbrazëtitë, puthjet e ndaluara,
trillet, premtimet e tua.
Gumëzhitja vjen nga mendja ime,
si mbrëmjet e mjegulluara
ku qiellin e shquan, në dritëhijet
e neonëve të shëtitores.
Melankolia – statuja kokëfortë
që nuk dridhet para askujt.
Stolis skajet e ndjenjës,
kujtimet e pezullta,
lumturinë në miniaturë,
stuhinë e fjalëve të pashprehura.
Dhe narracioni vetmitar i syve,
psalt për ëndrrën, që na vodhi jetën.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave !
Krahët hap drejt qiellit,
pas angështisë së mostingëllimit.
Aroma jote,
bëhet hyjnore dhe e përjetshme.
Erërat e tua enden pa busull.
Nga njëshi te dymbëdhjeta,
secila syresh mbart një emër -
e acartë, e tërbuar, e ngrohtë, flladitëse,
e lehtë, e butë, e lagësht, e fortë,
e lindjes, e jugut, e veriut, e perëndimit...
Dhe trëndafili i tyre –
një tjetër krijim i përkryer i Zotit,
si trupi i hijshëm i gruas,
vishet me drithërima mëkati.
Trëndafili i dymbëdhjetë erërave!
Eremit i vetmuar i gjithësisë!
Llamburin mbi shpresat e përlotura
në yjësinë e mallit.
Petalet e tua ngjajnë si tafta e mëndafshtë,
me faqe të shndritshme.
Të çmuara - si qumështi i derdhur nga gjiri i Herës
mbi dritësinë spirale të Via Lacteas.
Krijesë e brishtë
Koha ndalet në sytë e saj.
Një grua e trishtuar - është historia
e mijëra grave zemërngrira.
Buzëqeshjet mbyten në lumenj lotësh.
Flokët e mëndafshtë struken në diell.
Dëshirat femërore shtegtojnë larg...
Përtej kufijve të asaj bote,
që e mbiquajti gruan,
krijesë të brishtë.
Romanca e hënës
Ëndrrat derdhen mbi romancën e hënës.
Metafora e dashurisë
shndrin mbrëmjen e përflakur.
Një copëz universi
gacullon në kalendarin e nostalgjisë.
Bardhësia e sferës qiellore
micëron errësirën, me pyetjen profane:
- Përse deti po mban zi?!
Jam poezi
Jam kurora e hënës,
Një perëndim i zhytyr thellësive.
Jam një lug i gjerë,
Murrak e vrungullues.
Mes dhembjes e lumturisë
Mes mëkatit e shenjtërisë.
Bëhem vello e gjatë
Mbi ëndrra të bardha.
Ngjizur ndër tinguj
Mes vargjesh kreshpëruar,
Si pëshpëritje dashurie
Mbi buzën e nxehtë të gruas.
Jam fantazma binjake e kupës qiellore.
Kështjella e fjalës krenare.
E brishtë,e pamposhtur,idhnake.
Jam poezi.
Dhe ti…
Le të themi që triumfove në karrierë, Me duzina çmimesh që shtyheshin njëri pas tjetrit. Dhe ti… vazhdoje të bëje dashuri me hijen tënde, e ngrije dolli me trofetë që të stolisnin zbrazëtinë e shpirtit.
Kur ninëzat e syve të saj Prej Monalize, Të ftonin të kridheshe në melankolinë e tyre. Dhe ti… gëlltisje si hape gjumëndjellëse Muzgjet e bruzta dhe agimet e purpurta. Me gjakftohtësinë e një mizantropi.
Dhe ti… harrove se në jetë dhembjet ndahen së bashku. Dhe fitoret gjithashtu.
Dhe ti… Përplasje fort derën Pas shpinës së saj Pa thënë një “mirëmbetsh”, as një “lamtumirë” Dhe ajri bëhej i cingërimtë.
Dhe ti… Mbete vetëm me mungesën e saj Që ngjan me nënkresën e akullt Të një nate të pambarimtë. Dhe ti … Po sheh Se si trofetë e tu njëri pas tjetrit po bien … Të sendërtuar në një grusht mizash trupeshpirt përqethëse. Dhe ti… Ke humbur jetën, veten, dashurinë…
Uvertura e hënës
Mbuzet nata. Sfera e përkryer sodit ëndrrat e mia. Të qëndisura me penjtë e argjendtë që iu përvodhën qiellit. Timbrin e zërit tënd gdhenda mbi violonçel. Mungesë drite në sytë e mi. Përgjëruese… në kufirin imagjinar, ku puthjet ndahen. Malli më lakohet ndër duar. I pezullt - qëndron mbi gishtërinj. Dhe uvertura në Do minor, si tingujt e shpirtit ngridhet.
Ti mos u trishto
Edhe sikur të m’i marrin të gjitha fjalët
Dhe të më mbeten vetëm disa tinguj të mbytur.
Ti mos u trishto!
Edhe sikur kumbimi i zërit tim
Të shkrihej me cicëimat e trishtilëve,
Dhe të shtegtonte në vise të largëta.
Sërish do të të flisja, me zemrën në duar.
Ndaj, ti mos u trishto!
Edhe nëse gishtërinjtë e mi do të këputeshin
Dhe s’do të kisha më sy për të të parë,
Ti mos u trishto.
Do të të përkëdhelja me sytë e shpirtit
Dhe qielli do të përndizej brenda trupit tënd.
Edhe sikur …në pambarim…
Ti mos u trishto!
Gjithmonë e gjen një mënyrë
Ai që vërtet, të do.
Strehëza jonë
Po e përshëndes strehëzën tonë. Piklat e shiut më veshin shpirtin.
Dje isha një Afërditë. E sot?! S’jam veçse një lypsare E kësaj dashurie të brishtë.
Zjarrin e lashë ndezur në oxhakun e braktisur. Sa kujtime po digjen në heshtjen tonë!
Po e përshëndes strehëzën tonë, Dhe këtë dashuri që mes flakësh perëndon.
Komentáře