TRËNDAFILA NË ZEMËR VAJZE

Vullnet Mato

Tregim

Odeta kishte dhënë shenja të mjafta, se e kishte zënë qymyri. S’dihet si ka mbetur kjo shprehje frazeologjike e papërshtatshme për rënien në dashuri, njësoj siç mund të intoksikohesh nga gazi karbonik i qymyrit. Kur fare mirë mund të thuhej: I kishin çelur trëndafila në zemër.

Vajza nëntëmbëdhjetëvjeçare me fytyrën bardhoshe, me vetullat si dy vija të hequra me karbon të zi në zgrip të ballit, me sytë si dy kokrra ulliri të zinj dhe me flokët, një varg buklesh si tubeta spiralesh rreth kokës, ulej rregullisht për të ngrënë drekën te një tryezë përballë Bardhylit. Gratë e shtypshkronjës në karriget pranë saj, e nxitnin të hante. Por ajo u përgjigjej se nuk kishte oreks, teksa nuk ia ndante sytë piktorit simpatik.

Bardhyli, që punonte prej dy muajsh disenjator në atë shtypshkronjë, e vuri re me vonesë vështrimin e ngulitur të kësaj vajze dhe për të mos rënë në sy, ndërroi vend te një tryezë e largët, prapa shpinës së saj. Por ajo filloi të kthehej sërish në pozicionin përballë dhe shkonte në mencë pikërisht, kur pikaste vajtjen e ushtarit me mustaqet spic për të drekuar. Pasi ky nuk reagoi edhe në këtë rast, ajo filloi të dilte gjatë punës nga reparti i libërlidhjes, gjoja për të shkuar te banjat, rruga e të cilave kalonte përbri dritares ku punonte Bardhyli. Ai sërish vuri re, se Odeta shkonte deri te lavamani, shpëlante duart dhe kthehej më vështrim të ngulitur te dritarja e hapur. Pasi u përsërit disa here ky ritual ndjenjash të papërfillura prej tij, ajo hodhi brenda dritares një copë pusullë, ku kishte shkruar vetëm dy shkronja ”T.D” dhe iku me vrap.

Bardhyli u mendua thellë. Vajzat tiranase ishin të guximshme. Por zgjatja me skenat e ndjesive të saj të eksituara dhe lehtësisht të kuptueshme nga të tjerët, do të merrej vesh patjetër në atë kolektiv. Më e keqja, do të humbte shansin për punë ta pavarur e trajtim të veçantë ushqimor nga drejtori i shtypshkronjes, që e kishte kërkuar, për dekorimin grafik të sallës së mbledhjeve. Punë, për të cilën eprorët i kishin thënë qysh në fillim, të kishte kujdes në atë kolektiv, me shumë gra e vajza. Pra në këto kushte, vardisja e pafajshme e kësaj vajze, bëhej për të një minë me shpërthim të rrezikshëm. Por për të ndërprerë trashjen e këtij idili të njëanshëm dhe për të mos e lënë atë adoleshente të vuante shpirtërisht, bëri edhe ai një copë pusullë, ku shkroi: “Bisedojmë sot pasdite ora 4, te Parku Rinia”. Në çastin kur ajo u kthye nga lavamani i banjave, ia hodhi te palosur te këmbët. Vajza e rrëmbeu, si zogu thërrimen e bukës dhe vrapoi gjithë gëzim te reparti libralidhës ku punonte. “ Ah, moj zogës e vogël, - mendoi atë çast Bardhyli i impresionuar nga entuziazmi i saj, - mos u gëzo aq shumë, se në atë thërrime ka për ty vetëm helm!”

Pasdite ai e priti te një stol në cep të lulishtes, përballë hotel “Dajtit”. Ajo shkoi direkt nga puna, siç tregonte edhe koha e llogaritur për të shkuar deri aty. Bardhyli i dha dorën dhe vuri re se nga emocionet, asaj i dridheshin vetullat si krahët e dallëndyshes, gati për fluturim. Vuri re nga afër, se ato vetulla, ajo i kishte më të zeza se mustaqet e tij spic, për të cilat ai kishte menduar disa herë t’i priste që të mos bëheshin lak për sytë e femrave dhe përsëri i kishte ardhur keq.

Odeta me buzët e thara nga vapa, ndoshta shpresonte prej tij njomjen e tyre me një puthje të shumëpritur dhe dukej aq engjëllore në ato çaste, sa mund të magnetizonte trurin e çdo mashkulli. Por në mendimet e kontrolluara të Bardhylit, këto lloj nepsesh, ishin nepërka që duheshin mbyllur në kavanoz me kapak.

-Hë, moj Odeta, si ia çon, a je mirë?- e pyeti ai buzagaz, sa për të hapur bisedën

-Mirë. - tha ajo me gjysme zëri, duke përdredhur gishtërinjtë e djersitur.

-Më thuaj të vërtetën, ke dashur ndonjë djalë?

-Asnjë, për kokën e mamasë!

- Pse, djem ka sa të duash?!

Ajo heshti pak, kapi një lidhëse te jaka rrethore e bluzës së hollë dhe filloi ta përdridhte.

-Më duken budallenj...

-Edhe unë budalla jam, bile më i madh se ata që ke parë ti!- i tha Bardhyli.

-Jo, -tha ajo, duke e shoqëruar fjalën edhe me lëvizjen kundërshtuese të kokës.

-Ku e kupton ti?

Nuk foli, mbeti një grimë si e turpëruar.

-Të shoh e të dëgjoj përditë...

-Megjithatë, unë mund të jem njeri i keq.

-Jo, e thonë gjithë gratë që je i mirë e duarflori...

Bardhyli kishte dëgjuar edhe vetë lavdërimet e grave, kur shihnin punët piktorike te salla dhe thonin: “Lum ajo që do e marrë këtë djalë!”, por nuk kishte dashur të hapej me to në bisedë.

-Gratë nuk dinë gjë, - i tha me ton serioz dhe vijoi: - Mund të jem duarflori, por jam zemërkatran. Jam kryetari i maskuar i horrave të Tiranës dhe i të gjithë Shqipërisë. Kam mashtruar një tufë me vajza. Një pjesë e tyre kanë përfunduar në psikiatri, ca të tjera janë mbytur te liqeni artificial. Habitem si ti ke guxim të më afrohesh!...

Ajo qeshi dhe sytë i patën një përshkënditje të dukshme.

-Pse tallesh?- tha me naivitet.

-S’ke dëgjuar që kanë ndodhur?

-Po, por nuk je ti ai...

-Jam pikërisht unë dhe ca të tjerë si unë, që ti nuk mund t’i njohësh aq lehtë.

Odeta e vështroi Bardhylin ngultas dhe nënqeshi sërish me mosbesim të dukshëm.

-Pse vazhdon të tallesh me mua!- tha përsëdyti me keqardhje.

-E kam seriozisht. Unë jam i martuar me një nuse po kaq të bukur sa ti, e cila më ka bërë dy fëmijë.

Nga shprehja e fytyrës së saj, u kuptua se deklarimi i tij në vija të trasha, krejt në kundërshtim me opinionin që kishte thithur ajo në rrethin e vajzave, ku ishte nxitur të mos ia kapnin shoqet gjahun shpejt, e bëri krejt mosbesuese.

-O, hu, leri shakatë, se s’ka lezet!- tha e mërzitur tashmë.

Hej, bela, mendoi Bardhyli. Fiksimi i së pavërtetës, bëhet nganjëherë xham i ngjyrosur, që nuk e lë njeriun të shohë edhe sikur t’ia tregosh të vërtetën me gisht.

-Dëgjomë me kujdes dhe më kupto, moj vajzë, se mund të isha dhe unë një prej atyre tipave që të thashë pak më parë. Të përfitoja nga rasti yt, po të mos mendoja se kam motër vetë dhe vajza në farefis, që u gënjehet syri kështu si ty

Ai i shpjegoi se ishte martuar tamam në moshën e saj, për të mos tradhtuar dashurinë e parë dhe ishte bërë me fëmijë. Pastaj nxori portofolin nga xhepi dhe i tregoi fotografinë, ku kishte dalë përkrah gruas dhe dy fëmijëve, për Vitin e Ri.

Ajo përpëliti sytë një copë herë mbi atë realitet të krejt të qartë. U mbush me frymëmarrje dridhëse, që ia tronditi një çast krejt gjoksin e njomë dhe ulu kryet, pa ditur si të vepronte.

- Faleminderit!- tha pas pak me një turp mirënjohës.

-Qofsh me nder e me mend në kokë, të zgjedhësh një djalë të mirë siç je vetë!- ia ktheu Bardhyli i lehtësuar, që më në fund arriti ta ç’aktivizonte mekanizmin shpërthyes të asaj mine, e cila mund të vriste jo vetëm Odetën, por edhe familjen e tij, që e priste të kthehej në shtëpi.

Ajo u çua lehtas, i dha dorën e lagështitur nga sikleti dhe iku me vrap.