top of page

Tmo Mërkuri: Mesha e ....


MESHA E VETËDIJËS SË ODISE KOTES

I-Poezia "Vetëdija ime bën meshë" e Odise Kotes mund të përkufizohet si një kombinim i disa llojeve të poezisë, duke përfshirë elemente psikologjike, filozofike, metaforike dhe simbolike për arsye se:

-Poezia qëndron në një nivel thelbësor psikologjik, duke shfaqur mendimet dhe ndjenjat e individit në udhëtimin e tij drejt vetëdijes dhe lirisë. Poeti eksploron emocionet, perceptimet dhe reflektimet personale që shoqërojnë këtë udhëtim, duke sjellë në pah aspektet e mendjes dhe të shpirtit.

-Poeti shpreh qëndrime dhe mendime filozofike në lidhje me temat e lirisë, vetëdijes dhe kërkimit të kuptimit të jetës, ku përmes metaforave dhe simboleve, ai ngre pyetje dhe ofron refleksione mbi natyrën e realitetit dhe përvojën njerëzore.

-Poezia përdor metafora dhe simbole për të shprehur ide abstrakte, ku anija e vjetër dhe e vogël, si dhe imazhet e detit dhe qiellit, janë metafora për udhëtimin e jetës dhe përvojën njerëzore në kërkim të vetëdijes dhe lirisë.

-Simbolet e përdorura në poezi përfaqësojnë ide dhe koncepte shpirtërore, siç është vetëdija, liria, kërkimi dhe rrugëtimi dhe retë, dallgët dhe yjet janë simbole të natyrës dhe universit, që shërbejnë për të theksuar ndryshimet dhe sfidat në rrugëtimin tonë në jetë.

Pra, poezia "Vetëdija ime bën meshë" mund të cilësohet si një poezi e pasur me elemente psikologjike, filozofike, metaforike dhe simbolike, që sjell në pah një shkallë të gjerë mendimesh dhe përjetimesh në lidhje me eksperiencën njerëzore.

II-"Poezia "Vetëdija ime bën meshë" e Odise Kotes shfaq një imazh poetik të ndjeshëm dhe filozofik të një anijeje të vjetër dhe të vogël, që është përqendruar në përvojën e vetëdijes dhe lirisë. Le të shqyrtojme disa prej elementeve kuptimore të poezisë dhe përmbajtjen e saj:

-Simbolizmi i anijes së vjetër e të vogël shpreh rrugëtimin tonë në jetë. Ajo (anija)përfaqëson udhën e individit në kërkim të vetëdijes dhe lirisë individuale. Anija, me të gjitha ngarkesat dhe shënjestrat e saj, është një metaforë për eksperiencën njerëzore, e cila ndërmerr udhëtimin nëpër dete dhe hapësira të pafundme.

-Në poezinë e Kotes, "vetëdija ime" shfaqet si një udhëheqës që drejton anijen, njëkohësisht duke krijuar një lidhje me Nolin, një figurë të njohur historike si meshtar, lidhje që përforcon idenë e drejtimtimit dhe dritësimit që sjell vetëdija në jetën tonë.

-Autori përdor imazhet e qiellit të hapur dhe hapësirave të pafundme për të përforcuar dëshirën për liri dhe zbulim. Retë dhe dallgët, si simbole të natyrës, përfaqësojnë sfidat dhe mundësitë që ofron rrugëtimi i jetës.

-Në poezinë e Kotes, pesha e fjalës nuk është e tepërt, ndryshe nga përjetimi i tokës, duke shprehur një lloj lehtësie dhe lirie që vjen me vetëdijen, duke e bërë të mundur që individi të ndryshojë perceptimet dhe të kuptojë më mirë botën rreth tij.

-Autori shfaq një kontrast midis natyrës dhe shoqërisë, duke e paraqitur anijen si një mjet që e shpie individun drejt thellësive të botës së brendshme, duke i shmangur dritën artificiale të qytetërimit.

Si përfundim, poezia "Vetëdija ime bën meshë" ofron një pamje introspektive të rrugëtimit të jetës dhe kërkesës për liri dhe zbulim. Përdorimi i metaforave dhe simbolizmit e bën të mundur për lexuesin lidhjen me përvojën njerëzore në një nivel thelbësisht shpirtëror. Është një poezi moderne e nivelit europian që ndrin si ylli polar në botën poetike shqiptare.

Sarandë, më 13 mars 2024.


Odise Kote

Vetëdija ime bën meshë …

Anije e vjetër, e vogël, mbetur deteve,

vetëdija ime, bën meshë si imzot Noli,

hapësirash të pafundme, në qiell të hapur,

ku takohen retë dhe dallgët,

me të gjithë përmasën

e lirisë dhe kërshërinë e zbulimit.

Ndryshe prej tokës,

pesha e fjalës nuk është e tepërt,

gjuhën e mbrojnë zogjtë shtegëtarë,

koha asnjëherë e zbrazët,

dhe shija e besnikërisë është tjetër …

Lëkurën e trashë, rreshkur, tharë prej kripës,

lyer me krem lulesh, bajamesh që çelin,

bukuroshet e harruara me harbimin në mendje.

kërkojnë dashnorët që kanë diell në zemër.

Natën, anija e vogël hyn thellë në tokë,

që buzët të pëshpërisin vogëlsira të përsosura,

ndryshe yjet e bëjnë krejt errësirë, se ngjajmë,

me gjëra të thyera që prehen në rërë,

në pritje të zbaticës që vjen të na marrë …

Anije e vjetër, e vogël, mbetur deteve,

vetëdija ime, bën meshë si imzot Noli,

hapësirash të pafundme, në qiell të hapur,

ku takohen retë dhe dallgët,

me të gjithë përmasën

e lirisë dhe kërshërinë e zbulimit.

10 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page