Në morsin e erës zëri yt
Tim biri, në 23-vjetorin e lindjes
Me rrufë më ngjan pranvera kohë po i lyp kohës që tē vijë, akrepat e thyer të stinëve të botës mërzejnë nga ndryshku i paepur tani.
Në eterin kozmik të kuptimit qetësi mizore shtron cikma me formulat e të athtave të dimrit.
Larg, idhnuar nga mungesa e fjalëve, nga rrëmuja në trafikun e durimit, nga ethja e botës që arkivon pangijë e që nga ujâ e lodhun gdhin, miros të tejshmen hijeshi t’përzishmen rini.
Më janë të hidhura majet, të kthyera pandjerë në stinë tek paloj vajet.
E mprehur gjuhë e heshtjes lexon morsin erës trajtë me i dhanë vetmisë.
Pas flegrës së pritjes zëra të ëmbël atome malli, materie dielli karbon të hidhët diej pa verbim.
Ishte Demiurgu, e lēnda ekzistonte pa kishte shndërrim.
24 maj 2023
Ju lutem, pa fjalë funeralesh
Comments