Tregim
Hazir Mehmeti
(Mësuesit tim Nasuf Ahmeti)
Ja, sot erdha mësuesi im, këtu pranë teje në kodrinën e gjelbër ku ti i fale përjetësinë. Mblodha një tufë Luldrenicore nga Livadhet e Prekazit, aty skaj rrugicës së lakuar, afër frashrave ku rrjedh uji i kthjelltë në freskinë e pranverës. I mblodha me Ty, kujtimeve kur dikur ishim së bashku, ishim të heshtur, të zymtë nga jeta e rëndë. A të kujtohet kur më pyete për Naimin, vjershën e tij: O Shqipëri?
Sa u gëzove, kur unë nxënësi yt i përbaltur e i zbathur, gati i ngjaja Lulit të Vocërr, bile ndoshta e tejkaloja, e recitova strofën e parë.
Më përkëdhele me ato duar të ngrohta sa më duket se edhe sot i kam mbi flokët e mia të thinjura. Sa të lehta e të ngrohta që ishin, më ndezën kokë e trup!
Ti nuk fole nja dyqind hapa, as nuk u largove prej meje sikur herëve tjera që pas një përshëndetje, largoheshe si era, dukej se nuk shkelje fare në barin e ndrydhur të rrugicës. Bile, më dukej sikur të pash lotët në faqet tuaja rinore, nuk jam i sigurt, por dëgjova një rënkim të thellë gjuhën e të cilit e kuptova vonë.
Ti do bëhesh djalë i mire, mezi më the, duke shikuar këmbët e mia që qanin balten pasi kaluam livadhet e gjelbra.
Më pyete edhe për prindërit e mi. Të tregova se im at punon larg, atje përtej bjeshkëve shqiptare në një gurore gjigante ku i zihej prita lumit me gurë. Ti buzëqeshe, kurse mua më ndriti nuri kur të pashë ashtu të gëzuar.
Eh, mësuesi im! Kurrë nuk munda t’i them këto fjalë të sotme sa ishe mbi dhe, gjithnjë e pritja një ditë të përshtatshme kur do jemi bashkë rrugës për në shkollë Ti mësues e unë nxënës.
Kaluam shumë pranvera, kaluam shumë stuhi dimri rrugicave drejt shkollës.
Sa ta kisha lakmi!
Kurrë nuk do ta zëvendësoja atë dëshirë me asgjë në jetë. Shpesh kur lexoja tinëz hijeve skaj mali librin e shqyer derisa ruaja delet, më dilnin lotët nga frika se nuk do mund të rrugëtoj aq gjatë me Ty. A të kujtohet kur i vendosët qypa e vegsha në oborrin e shkollës ditën e fundit të mësimit. Ishte gara e të shkëlqyerve, gara më e bukur që njoha dhe luajta. Aty brenda tyre ishin vendosur dhurata për nxënësit e mirë dhe njëra prej tyre e theva unë, ashtu siç ishte rregulli. Aty brenda gjeta fyellin dhe një libër “Lugjet e Verdha” të Rexhep Hoxhës, edhe sot më kujtohet. Tërë verën i rashë fyellit dhe lexova librin kur delet kullotnin lëndinës.
Sot erdha këtu i vetëm, erdha i ngarkuar me mallin për të treguar shumë gjëra të cilat i ruaja t’i tregoj një ditë me diell kur do udhëtonim si dikur këmbë rrugicave malore gjerë në shkollën e cila na priste. Më dukej se i qeshnin muret ku Ti merrje ditarin e unë prisja në bankën e tretë afër murit, aty ku lakohej qynga e stufës mbi kokë dhe futej thellë në mur.
Sa isha krenar!
Mundohesha t’i fus çorapet e leshta brenda opingave të fshira me vesën e barit mëngjesor derisa Ti të vije. Doja të isha princ me trup e vesh para mësuesit që fliste për numra, për diellin e hënën bashkë me lojën e tyre mbi ne. Ti flisje e ne dëgjonim, aty këtu ndonjë kollitje apo teshti e radhës nuk na ç ’përqendronin, ishin krejt normale, ishin tonat. As Ty, kurrë nuk të penguan. Më kujtohet me sa dashuri e more Agimin dhe e ule në karrigen tënde afër stufës, ishte i lagur, dridhej dhe nuk i ndahej kollitja. Vonë e mësova se vinte nga L. Fshati i largët edhe kur binte shi, breshër apo dëborë. I shkreti Agim u tret diku larg që i ri dhe nuk u kthye kurrë më.
Ndoshta nuk është vonë të të falënderoj për dashurinë tënde ndaj nesh. Ajo na ngrohte zemrat e reja, na jepte forcë bashkë me rrezet e diellit në acarin e kohës.
Krejt çka na thoshe me sytë tuaj, buzëqeshjen tuaj, shqetësimin tuaj e kuptuam viteve. E kuptuam se Ariu ishte aty prapa Bungut, i uritur. Ishte edhe parapa shkollës sa një ditë u duk edhe prapa derës. E ne, i fusnim në gji abetaret të mos i shqyen Ariu.
Ti e munde Ariun, mësuesi im. Ti që hape shtigje e ne vinim pas teje të ngarkuar me janxhika përplot ëndrra e porosi. Më kujtohen akoma fërkemet tuaja të cilat mundohesha t’i shkel me këmbët e mia dy herë më të vogla se tuajat. Kjo, nuk ishte e lehtë, shpesh më mbulonin djersët, sidomos në Kodrën e Gurit e cila e ruante shkollën në gjirin e saj, aty ku guri i bardhë rridhte nga toka, toka jonë e pasur plot halle, e mësuam nga Ti.
Sot deri këtu erdha atyre gjurmëve të vjetra të mbuluara nga balta e viteve. Çdo gjë ka ndryshuar; mali, fusha, qielli e dielli. Është krejt tjetër. Edhe shiu është tjetër, edhe dëbora është tjetër, bile tërë vitin nuk e mbulon dy herë barin. Edhe arat e fushat kanë ndryshuar, nuk ka më argat e krisma shatërish shpateve, as rrasa e kosës nuk dëgjohet më mbi tehun e mbrehtë, as çekani me tingujt e tij si dikur. Sa kujtime kam, mësuesi im i dashur, edhe një javë, një vit po të flisja këtu pranë teje nuk mund t’i them të gjitha. Është një jetë, një epokë e më shumë se kaq. Ndoshta të kujtohet kur shkuam me tërë shkollën në Bjeshkë, ashtu rresht secila klasë me mësuesin e saj. Ti, ishe me ne, më kujtohen si sot udhëzimet tuaja: Mbajeni për dore njëri tjetrin, mos u largoni nga rruga e shkelur nga udhëtarët e vjetër, mos u ndani, por qëndroni të bashkuar deri në Fushën e Madhe. Pranë Kroit të Luftëtarit, ti na dhe ujë me gotën e aluminit të gjithëve ashtu diç ishim rreth tij. Zgjerove krahët mbi krua ku buronte uji i ftohtë akull: Asnjë pikë uji nuk do pimë derisa ta shijojmë mirë bukurinë e burimit të ujit, ta ndiejmë gurgullimën e tij dhe shpezëve për rreth, atëherë do pimë ujë me radhë kur nuk kemi djersë e ngarkim frymëmarrje. I fundit pive Ti. Ah, sa kishim etje nga rruga e gjatë! Gotën e more nga Agimja, e cila nuk më kujtohet shumë, pasi ajo erdhi në klasë vetëm edhe pak muaj. I ati i kishte dhënë doktorit një shportë vezë dhe ai ia kishte lëshuar vërtetimin e paaftësisë për shkollë. Ishte nxënëse e shkëlqyeshme. Ti u mërzite shumë, e hodhe shikimin nga banka e zbrazët dhe fole me gjuhën e fshehur në kraharorë duke lëshuar një ofshamë e cila nuk më shqitet akoma nga veshi. Tani, mësuesi im i dashur, nuk ekziston më Ahu i Vjetër, ku pushonim e pinim ujë, e prenë për dru, as Kroni i Luftëtarit, nuk ekziston, e morën me zorrë plastike lagjet e etura poshtë tij. U tha lugina, bashkë me shpezët dhe këngët e tyre të vjetra të cilat shoqëruan dragonjtë e lirisë moteve të vjetra. Ka edhe lajmë të këqija, mësuesi im, sa shpesh të duket jeta bajate sa njeriu thërret edhe vdekjen për shpëtim. As melodia e fyellit nuk dëgjohet më, u shua bashkë me kopetë e bekuara shpateve të bjeshkës, mbeti vetëm hija e Bjeshkës, pa kroje, pa lisa e pa barinj.
Sot, e di që je i mërzitur, të rrah në zemër Dita e Sakicës e cila përshëndeti shkaun sapo prekur pragun e derës. Gjyshi Yt, Ahmet Delia, u ringjall në lapidar ashtu si ishte drangua me sakicën e ngritur dhe krah dragoi. Ti aty afër me abetaren e parë e ngjyrosur kuq rrugës së gjatë. Ti kurrë nuk u lavdërove, kurrë nuk na the se ishe bir dragoi, por s’kishe nevojë, fliste sakica me gjuhën e saj varur në odën muze.
Sot erdha të çmallem me Ty. Erdha të marr forcë si dikur drejt shtigjeve të rrëpirëta drejtë dijes, ani pse bardhësia mbuloi flokët e mia të zeza, ato flokë që ti i ledhatove shumë herë nga dashuria për dijen, për të nesërmen, për kombin.
Nuk me largohen nga kujtesa fjalët e plakut kur shkuam për ngushëllime në odën e mbushur plotë: “Trimi pa shkollë është drangua pa krahë, kurse trimi me shkollë është drangua me krahë dhe s’ka forcë që e mund”. Ti ishe me krahë dhe mbete kujtimeve mësuesi i parë në faqet e abetares së mohuar shekujve.
Liria vjen kur shkronjat lexohen rrjedhshëm e me zemër. Mes hijeve të gjetheve shkëlqenin rrezet e diellit në pllakën e mermerit. Fytyra e mësuesit fliste në heshtjen e përhershme. E pashë sërish kur mori shkumësin dhe shkroi në tabelë: 27 shkurt 2022. Mollëzat e gishtave rrëshqitë mbi fytyrën e tij shoqëruar me shkëlqim mermeri me fortësinë e tij. Prehu i qetë mësues im, Nasuf Ahmeti!
Pranverat me lulet drenicore do jenë të praruara me veprën tuaj.
Comments