Të shkrova ty për gjërat më të bukura e më të shenjta, Të thura ty me zërin e zemrës në më të ndrishmet momente, Të gjitha i humba, si pemët gjethet e zverdhura nga vjeshta Dhe mbeta, si gërxhyell akulli në këtë gënjeshtër jete.
Fajtor edhe unë duhet të kem qenë për humbjen time, Që bashkë me fajin e të tjerëve një ditë u bë apokalips. Ajo, që desha me aq gaz, u kthye çuditshëm në dhimbje Dhe unë e gjeta veten përbindësh të frikshëm të zisë.
Të pifsha dollinë poezi, që më mashtrove me kaq finesë, U sula pas tejë dhe harrova se kjo ishte herezi, Tani s’dua ta dëgjoj më këmbanën tënde të pabesë Që të ndihem fatlum mbi fatlumët nga ky pohim kobzi!
