ESE
T'KAM PA ANDËRR TUE TË HARRUE
Poezi e Drita Ademit
Fjolla bore zbresin nga statujat e lashta të dimrit, sheshit, plagosur prej frymës së fundit të perëndimit. Rruga hutohet nga kënga e pemëve të zhveshura ndërsa në rrënojat e muzgut rregëtin flaka e ndrojtur e ditës dhe ecja ime përgjat peizazheve jo të zakonshme të poezisë së poete Drita Ademit.
" T'baj bè".
Andrrat e mia tash
nuk përkunden lehtë,
flejnë - thëngjij n'rrathê të drunit
më mungon ti,
t'baj bè.
Mund të kem mijëra metafora tek enden si fluturat në qiejt e zhurshëm të fjalës dhe asnjëra mos të jetë e duhura të prekë, të rinjohë, të më lejojë të shpreh atë ç'ka vêrtet vargjet duan.
Godasin herë lehtë, herë furishëm gjetjet, por nuk gjen prehje, torturon ky mall, siç drita vdes në sytë e pyllit, apo siç harron era hapat në fushat shtatzanë vjen kjo poezi.
një ditë, lulet kanë me e'pushtue udhën
yjet kanë me i pushtue malet
një dit, si shegë kam me u pjekë
n'zemrën tande
Nuk mban të fshehta poetja, dehur nga hapësirë e paanë e dashurisë. Lutet për atë ditë të largët, në duar mban tek udhës harlisje. Si një degës e sapoçelur tek përulet xhamit të muzgut.
Çfar pafajësie.
Siç vizaton në sytë e së dielës së fundit të vjeshtës qielli kaltërsinë, siç loton shkretëtira në pragun e ëndërrimit.
N'vazon teme ngjyrë ari
asht nji qytet i vizatuem
mbijnë lule të gjalla
sapo çelin ato
kthehen në lule plastike
një ditë do ta marrin
t'verbuem qytetin pa ndjenja
një ditê do të më mbulojnë dhe mue
pa ndjenja,t'vetmueme.
I ftohti akullnajor të mbërthen leximit të parë. Marrëzi enigmatike. Fati grushton.
Lajkatare humbja. Lule te gjalla sapo çelin kthehen në lulê plastike. Liri në mërgim. Mërgim në liri kufizuese. Dritë dhe errësirë
në një hap. Vetmi rraskapitëse. Plagë e vjetër dhe plaga e re djegur në pengun e qytetit të verbër. Thyhet shpirti si duna erës dinake.
Kam me dekë në paqe
me poezi në zemër
me grushtet mbushur me rè
e lule në sy
kam me dekë
veç ti ke me mungue n'varrimin tim
as s'ke me kjajt
as s'ke me qesh.
Shndritje poetike.
Vështron këto rrjeshta, heshtja lakohet në çdo tënde frymëmarrje. Dëgjon njëherësh mijëra këngë. Sheh dhjetëra zjarre. Ndjen oshëtimën e largët të përmallimit. Paqësisht jeton dy gjëndje njëkohësisht si hëna hedh trëndafila në portën e vjetër të sokakut, pastaj zbret në udhën e trishtimit
përjeton atë klithmë që ka lumi kur plaket
se nuk do të shikojë kurrë më rrëkera.
Diferenca
Po shkoj tash
udhën po e lë të zbrazun
kangën e pa kënduar
lodin pa e pjekun
atje te vorri
kam mbledh kockat, kangët, vajin
kam mbledh lulet e zogjt
n' harmoni me nji poezi
se veç vorrin e kam t'përbashket me ju
Nga poezi në poezi shkel hapësira të pamenduara. Shkund pluhurin e gënjeshtër që kërkon hua shpirtin të marrë me " lodin e papjekun ".
Shastisur je prej ulërimës. Asgjë nuk ka mbetur nga ti para leximit. Ke shtuar etjen. Zhytur në dritë e fortë të dhimbjes.
Të kam pa andërr
të kam pa andërr tue të harrue
si vdisnin ne mue ngadalë ata sy me ar
e thaheshin ata lisa e shterrej ai lum
e qanin zanat për atë burrë
që n'kambë s'do çohej mbrenda meje
kurrë
Vetëm i pari rrjesht dhe shpirti pëson shembje, si lugina që mbart borën e fundit
si një liman që prek krahët e lodhur të direkut të thyer të anijes së vjetër, si trëndafilat agut, rënduar nga lot i mjegullës, poetja qëmton andrrën.
Dërmuar. I paanë. I pamatë lëngimi.
Hedhin rrënjë peizazhet në zemër të lisit, në zemër të lumit. Lot i zanave i kuq rrjedh.
Thua je ndanë muzgut të vjetêr kur lexon poezine e Drita Ademit . Përvoja vishet
mes metaforash që stofin e përjetësisë hedhur supeve. Nuk ndalet vetēm për luftën, aty është edhe mërgimi, largësia, atdheu. Vargjet. Ah! Shkruar me atë prekje magjike , si jehona e largët tek bie prehrit të ëndërrimit. Edhe dhimbja me dramën e vuajtjes kaq me fisnikëri ardhur
si e shpatës, rënë fushës së përgjakur, i luftëtarit mbetur vetëm.
Çikrrimë
shikoma , zot, sa largë
kemi mbetur
nji dashuri mes nesh
mos ban lojna tjera
ky zjerm që djeg
je ti
n'shtatë yje
rrin fryma jote
në vena t'mija por nuk shëron
Përtej gjithçkaje kjo lutje.
E lashtë sa vetë bota. Të vështron së brëndshmi. Rrëshqet nëpër dejet e zjarrit.
E pafajshme qetësia . Fërgëllim e frymës trand tokën e largët të mallit. Përtej horizontit valëvitet me flamunj të mëdhenj ndarja ,harresa.
N'dërrim motesh
e shpushi hinin n'oxhak
palë, palë si eshtna t'bluem
papritur e gjeje nji teh thike t'përgjakun
kam shumë shekuj paska kalue n'luftë
ndizet hini
gjaku jem me trëndafila t'kuq
Edhe këto vargje rrëmojnë shpirtin.
Ngarkuar me prekjen e vuajtjes. Vetmi që nuk rresht së foluri. Ikën me zjarrin e përjetshëm të dashurisë ndaj Atdheut. Vetëm qiejt e shohin këtë degëz, lëkundur pikëllimit që prehje nuk gjen. Digjen trëndafilat mbrëmjeve që ndriçojnë shekujt.
Dhimbje bote
s'jam e lirë nga vedja
dhimbja nuk m'lëshon për ty
për ata e për ato
të djeshmen, të sotmen e t'nesermen
çdo ditë vuzatoj kafazë me zogj
dhe ua çel derën
me shërue dhimbje
Çfar plage.
Loton si një shelg në breg të liqenit për fluturimet mbetur në harrimin e dimrave zemër e poetes. E zbrazët si një pyll që endet gjethesh të vdekura. Vetmi me tingullin e shurdhët të këmbanave në tempujt mbuluar nga mjegulla . Ndaj vizaton kafaze me zogj dhe derën u çel. Ditët me dritë ndritin pranë burimit të shpresës.
E mërkurë
25 Janar 2023
Albany. New York
U S A
Eduart Sulollari
Comments