Poezi nga Kozma Gjergji
(Është e botuar para 13 vitesh në Itali në antologjinë "Un momento partikolare")
Të vjen keq
Për barin e zverdhur
Dhe natën pa agim,
Për lumin e shterur
Dhe zjarrin e kthyer në hi.
Të vjen keq
Për folenë e braktisur
Dhe sytë që s'shkrepin më
Xixa të kaltërta,
Për vdekjen e tingujve
Që ngushëlluan trishtimin
Dhe mitin madhështor
Të pëgërur nga llumi.
Të vjen keq
Për talentin e flijuar
Dhe vrullin e ndrydhur,
Për besimin e lartë
Të zhgënjyer tepër hidhur.
Të vjen keq
Për lotët e shenjtë të nënës
Dhe fëmijërinë pa lodra,
Për shansin e humbur
Dhe thinjat e sakrificave të kota.
Të vjen keq
Për naivitetin e bardhë
Të tallur e grabitur,
Për ndjesën e larë në gjak
Dhe sinqeritetin e kapur
Në leqet e intrigës.
Të vjen keq
Për ditën e gëlltitur nga hiçi
Dhe kujtimin e shtrenjtë
Që e varrosi harrimi.
Të vjen keq…
Miq e kolegë të respektuar z.Myslim, z.Athanasi, znj.Anabel!
Nuk mund të rrija pa ju falenderuar: Mirënjohje për mendimet tejet të çmuara
rreth poezisë time. Gëzimi është shumëfish kur ato vijnë nga mjeshtër të
kësaj "farkëtarie" metali, zjarri dhe uji. Kozma Gjergji.
Xing.:
Trishtimi, kjo ndjenjë tejet humane, tek artisti i fjalës, lind artistiken e cila e dalë nga shpirti, hyjnizohet. Urime, miku ynë Kozma!/ Hape E-imailin! Sotiri!
Xing.
I dashur mik, edhe mua me vjen shume keq, qe s'jemi ulur ne nje tavoline, tek "Bar Rinia", Me
shume se njezete vjet. Dhe te flisnim shkoqur per shume gjera te bukura dhe te hidhura, duke pire nje kafe me fernete. Me befasove me poezine e mrekullueshme me vjen keq. Mua me vjen mire qe perjetova nje perjetese te tille, por dhe me vjen keq per c'thote zeri yt poetik. Ke te drejte: Hije jemi, por hije engjejsh. Te perqafoj me mall Myslimi.