
Sot është e Hënë
Nga Fatmir Terziu
Sot është e Hënë. (Mos) dilni jashtë.
Blini butësisht
vetminë jeshile nga dyqani.
Ndaloni para ujëvarave të rrahura nga drita
peisazhit që pikturon mendja
dhe merrni një frymë të thellë,
ai ajër i rrahur nga pëllumbat e vetmisë
fluturave u shkon në krahë,
kush të dërgon diellin në nën-strehë?!
Asnjëherë mos kërko,
vetëm në qiellin e përhumbur në mendje,
ku puthen qerret e ngarkuara qiellore
me re të vogla në të ngrënë,
plot pafundësi të bardhë
dhe era shpejt i largon. Sot është e Hënë.
Dhe Zoti prehet pas krijimit të Tokës ...
Njeriu nuk është artikuluar akoma nga argjila.
(Mos) dilni…! Shkoni në dyqanin e ëndërrave ...
Klouni i vetmisë
Nga Fatmir Terziu
Jo gjithmonë vjen në kohë.
Ai vjen gjithmonë vonë ...
jo për të dhënë,
por për të marrë kokrrën e fundit të të qeshurës sate.
Ai heq kapelen.
Ti i hedh një lek nga kursimet e shpirtit
dhe ai ende vjedh
lëkurën e arnuar me sfumimin e dritës
vjen me sqimë,
tek ju,
por ka një thërrime në pëllëmbën tuaj.
Sapo të përpiqeni ta shtini atë,
frika shfaqet në ndjesitë tuaja.
Ai hesht,
fjalët janë zhdukur,
mjalti i rëndë në qiellzë është i hidhur.
Dikush tallet pas shpatullës
dhe kur i drejtoheni sikur të jetë në një qelq,
ai hesht.
Ju shkoni përsëri ngadalë,
në mënyrë të pabarabartë,
me buzëqeshjen tuaj,
shpresën, trishtimin e bërë një hartë ...
ku i panjohuri është i njohur dhe i huaj.
Një korocatë nga shekulli i harbuar,
e ashpër
ju fton në shtratin tuaj të fundit.
Ju lini kohën në (pa)kohën ‘flash’,
por krevati është bosh,
edhe pse keni pikturuar mjaft sy grash.
Vetëm kllouni i vjetëruar nga vetmia po pret
në cepin më të lehtë të errësirës së trashë.
Buzëqesh
Nga Fatmir Terziu
Edhe atëherë kur të vjen loti majë syrit,
buzëqesh,
edhe në të zbrazshin fjalorët më të ndyrë,
buzëqesh,
edhe atëherë kur inati si një gungë të ka mbirë,
buzëqesh,
edhe në i mbeti ‘meraku’ Tjetrit, pakëz cmirë,
buzëqesh!
Është kjo fjalë që i bën sfidë mërzitjes,
faqeve të zverdhura të fjalorëve,
një shenjë e lehtë e përshpirtjes.
Mbi astarin e tistë të vetmisë,
harpon shpirtit,
edhe në sallat më mondane bën kryefjalën,
kthen diellin flori mes dimrit,
mbi suita resh,
gëzon nënën, bën me krahë babën,
gruan, familjen, i jep zemër dashamirit,
ndaj buzëqesh!
Edhe atëherë kur të vjen loti majë syrit,
buzëqesh,
edhe në të zbrazshin fjalorët më të ndyrë,
buzëqesh,
edhe atëherë kur inati si një gungë të ka mbirë,
buzëqesh,
edhe në i mbeti ‘meraku’ Tjetrit, pakëz cmirë,
buzëqesh!
Se një ditë tjetër vjen më e mbarë,
buzëqeshja është vetëm jetë.
Është kjo fjalë që ushqen shpirtin si të duash,
linja më e përsosur e dashurisë,
atë e këmben vetëm me buzët e gruas
është vetë çelësi i lumturisë.
Buzëqeshja të bën njeriun të duash,
i buzëqeshur ti mbetesh peng rinisë.
Një lutje për ta dërguar për propozim …
Nga Fatmir Terziu
Jeta nuk është një pendë e artë
që shkruan fate
mbush shporta me trëndafila.
Në të vërtetë,
jeta është e padukshme,
Judë,
një prozë e shkruar dhe e papërpunuar...
pafund…
Ju jeni duke shfletuar në librin e tij
mbi faqet e njomura të helmit
një murg i vetëm
në pranverën e tij të vonë,
një murg që prek misterin mëkatar.
Çfarë ka mbetur
një qiri për të ndezur.
Një lutje për ta dërguar për propozim ...
mbase, jashtë një dite të vetmuar,
duke u ndezur në perëndimin e diellit,
poshtë dritares së mbyllur,
një rreze e fundit do të sjellë shpëtim.
Poezi tejet të goditura, interprete të shpirtit të kësaj kohe që po përjetojmë. Rezonojnë emocionalisht me poetikën vetëtitëse e tepër të freskët dhe disa "imtësira", siç është tingëllima e zymtë e tunxhit të mërzisë, qiriri i lutjes, drita e buzëqeshjes…
Pasi i mbaron së lexuari të vjen të thërrasësh: Rroftë Jeta! Rroftë Dashuria!
Falënderime dhe respekt z.Fatmir Terziu!
Kozma Gjergji