SHQIPËRI

Puntorie Ziba

SHQIPËRI

Shqipëri moj,

ishe skelë varur në mendjen e rinisë time

dhe mbete përthyer në ninëza.

Vjedhurazi përfytyroja

të bardhën e faqes tënde

dhe mallëzuar vdisja nga një copëz.

Shqipëri moj,

ënjtesha në shpirt

nga frika se s’po ta marr ngrykë bijërinë

nga frika se s’po të shoh në asnjë kohë

e po pëlcas si syrëz

e po më pëlcet si syrëz.

RRËSHQANË

Po të ra me kalu nga dera ime

nga nata ime

që palohet me ditën,

ec rrëshqanë.

Po erdhe rrshqanë nga dera ime

n’majë kodrine

do ngjallësh gëzim n’sytë e shqyer,

do mërmërisësh në vesh të mureve

se rron tërbuem

qëkur m’shkele n’fat.

E PAQETË MBETA ME TË NDJERËN SYLVI PLATH

( Puntoria dhe Sylvia)

Edhe dielli mbet qorruar

edhe qielli se ç’u nxi,

hëna vetull vrenjtur

e paqetë ishte frymëmarrja

mes udhësh të këputura.

Andej kreshte

këndej sterrë,

shtrydhur në shpirt

ngujuar mes vargjesh

e gërvishtur

e nëmur

e paqetë

mbeta unë

me të ndjerën vjershëtore.

E paqetë mushkëri gërryer

e paqetë dhe e shpërfillur

e paqetë dhe e braktisur,

paqtë në kurm

dhe e paqetë

Puntoria e Sylvia.

Mes vargjesh

gjithë këto rè buzëmavi

gjithë këto dete,

ball trazuar

nga kollovar endacakë

pa pikë nuri.

Ah, të trazuara

bredhëse,

përtej hënës

gjetën plëng e shtëpi.

Veshur me dimër

mbathur me vjeshtë

me shpirt të ngecur

n’grykë vargjesh

Puntoria dhe Sylvia.

SHTIREM SIKUR FLE

Zhgërryhem në shtrat

kapakët e syve i mbyll,

shtirem sikur fle

e gjumi s’më thërret

e gjumi nuk më zë,

jorgani bëhet rrasë guri

rëndon mbi kurm

rëndon mbi qepalla

rëndon mbi kokë.

Dhe nisi me e gris

dhe nisi me e ngrënë,

me dhëmbë ia grimcoj leckat.

Kur bëj të fle

mbulohem me vitet e mia

dhe vitet më rëndojnë

dhe vitet më bëhen rrasë guri.

Unë vitet i gris

dhe ua shtrydhi mendjen

ua shtrydhi sytë

ua shtrydhi zemrën,

derisa del mushti i thartë.

Unë mushtin e ngas

e mushti shkumon

unë e pi mushtin

e gëlltis,

derisa thartohem

derisa idhëtohem

derisa helmohem

e mbetem pa gjumë

dhe vdes për gjumë

netëve leshra nxirë

netëve pa dritë.

KUR VDES QYTETI

Një verë e gjatë dhe e nxehtë

polli mijëra insekte

si derra të tërbuar perandorak.

Këta gojë çaraveshur

shituan shikimin

nga dritarja ime pasqyrë

e bërë pis me copëza fekalesh

nga kandrrat helmuese

kur çdo mëngjes zvetnohej

njëra faqe e qytetit.

Nga korrakamat pëlcitnin kafkat

dhe pikonin bulevardeve.

Eh, asnjë mendje e shëndetshme

nuk u bë gojë për çdo vesh…

Rrapëllima shurdhuese

nga fërkimi i çekiçëve

përzihej me zërat e ftohtë

të kandrrave zhurmëbërëse,

shalëgjata e shalëshkurtëra.

Ata, tej perëndimi

dremisnin muzgjeve të murrme

maleve përreth,

gjoja se flejnë

gjoja se janë krahë e këmbë këputura.

Në kupë të zhegut

gërvishtnin hënëzën e faqes sime

dhe nuk bënin asnjë çap tutje

larg parmaqesh.

Njerëzve snob

nuk u lëvizte qerpiku

kur kandrrat me helm në thumb

pickonin sy urtarësh.

Më sillni tërkuzë e kulpra

t’ua ndal hovin duarve

të skulptorëve milingona

e karakalecë të zhurmshëm,

se qyteti i skulpturave pa art,

po merr pamjen e dhomës së morgut.

KAM FRIKË ME U ZGJUE

Kam frikë me flejt n'dyshek leckash

kam frikë me u zgjue

e me i arnue andrrat e grisuna tan ditën

me qep e me shkep n’qoshe të errta

të shpis t’vjetrume,

e tuj arnue n’pikë t’sabahit

me dëgju zanin e hoxhës çallmëmadh

nga minarja

tuj i kallzue me rend

emnat e atyne që shpirti n’gjumë i ka lshu.

Kam frikë se mos kris rrufeja

mos gjëmon moti

e, i shtremnohet zani hoxhës

e, i zgjatet

e, i mbytet

dhe jep haberin e vdekjes tande,

e me çudit tan dynjan nga dhimta

me i honger thonjt nga dhimta

me e honger veten nga dhimta...

O, si me t’kërkue

e si me t’gjet n’bafçe t’qiellit

si me hek dorë nga vetja…

Ma shumë ma prish mendjen vdekja yte

se mushknia e djegun për një pik ujë

nga bunari i shterun n’lomë.

Kam frikë me flejt

kam frikë me u zgjue

e me e pa veten,vetëm

tu i fug penjtë e gjilponat

tu i lon andrrat e arnume n’gjys

tu heq dor nga t’mirat e dynjas

e tu i dal para maxhes shpis

tu kerkue miell me gatu kulaç ndorme

sa me mbajt një trohë shpirt

sa me u gzue që je gjallë

sa me u gzue që je n’komt tua

sa me fjarue

që çakërdis sytë e shterun

n’xham të burrit tretun n’dhé.

FRIKA ZË FILL TEK NE

( kudo ku jeton soji im)

(Ikin të rinjtë, ikin,

zorrë ënjtur shkulim cullufet…

Themelet zunë fill nga duart e babait,

por e grunjta bukë mungon ...)

Nën qeramidhet

e kullave të mynxyrshme

i frikshëm është zgjimi.

Për at Perëndi,

zorrë ënjtur shkulim cullufet

varur tëmthave

nga zëra ngurrues

që përplasen në kodër pas bregut.

Për turp, ju kënaqeni

ndër verëra të nxehta

e dimëra të bardhë,

të rinjtë ulur bankave për të nxënë

mbetën kallkan,

kandrra fjetur dru më dru.

Për turp, ju mbetet bisht ngrohur,

por, mes furtune filizat

bredhin për një copë kothere,

shpatullat ju ngelën varur hatullave të huaja.

Për turp,

nga soj kërpudhe

jermuar pritëm

qumësht zogu

ju thoni prerë,

të gjerbim helm.

Meqë brenda mjegullës së përhime,

n’ditë motmoti na shpërgjumët

në rrugë të huaja,

ju mbeteni pa trajtën e syve

pa trajtë vetullash

pa trajtë zemre,

pa ngjyrë…