„Rilindja“ dhe rilindasit e sotëm të Ramës duket se do të ndjekin një axhendë që do të tmerrojë murin politik
Rama ka dalë nga luftërat e kulturës. Kjo është historia e vërtetë pas luftës infantile në mesin socialist-rilindje. Ekipi i socialistëve, i sinqertë, me ardhjen nga ditët e vështira në opozitë, duke thithur ekipin e braktisur, të ndarë e të dyzuar nga kohërat me 'këneta“ e „moçale“, duket tashmë se është më pak i prirur për zgjim. Në anën tjetër Rilindja e Ramës, ekipi i mbledhur dhe i seleksionuar përditë prej tij die me stilin e tij, duket qartë se ka nuhatjen e një grushti shteti të zgjuar, që lëviz e shkul përditë levat e pushtetit të shkatërruar nga një klikë PS-je, duke zëvendësuar me alla-specialistë, të kudondodhur, apo dhe kudovjedhur. Një qeveri e përfshirë në një valë votash të organikës tradicionale duket se po zëvendësohet me grumbullime borgjeze të rrjedhshmërisë gjinore, eko-marrëzisë dhe kthimit të syve të verbër, ndërsa institucionet zhdukin themelin e zgjimit real. Ne shohim të shkojmë drejt një tradhëtie të madhe politike.
Sigurisht askush nuk e di me siguri se çfarë po ndodh në Kryeministri. Kjo është vetë pjesë e problemit. U votua për të bërë një ekip nga radhët e socialistëve, të cilët e votuan masivisht, dhe megjithatë tani ata janë dhe ne jemi të qeverisur nga një mishërim i shekullit të 21-të në formën mesjetare pa Gjykatë Kushtetuese, me fraksione të drejtuara nga njerëz që askush prej nesh nuk ka votuar kurrë për të konkurruar për hyrje, duke kërkuar të lëkundë drejtuesin në këtë drejtim ose atë drejtim. Nëse askush në Qeveri nuk e kupton se sa keq duket për publikun - të cilët po zvogëlohen nga mbrojtësit e udhës së panjohur në thjesht spektatorë të njerëzve të zhurmshëm që kërkojnë një vend në tryezën e vendimmarrjes së Ramës - atëherë kalbja në krye është dukshëm më e thellë sesa dyshonte ndonjë prej nesh. Por një gjë që mund të nxjerrim nga intriga para-moderne, anti-demokratike në Rilindje është se Kryeministri po tërhiqet nga shqetësimet 'më të ashpra' politike, si Drejtësia dhe Anëtarësimi në BE, në favor të stilit më kozmopolit, konsensual, kolorit dhe vëmendje-tërheqës në ballkonin e coviduar tashmë me të huajin e politikës, për të cilin ai njihej kur ai ishte kryetar i Bashkisë së Tiranës dhe kur gjithnjë konkuronte si fituesi global i drejtimit të bashkisë.
E gjithë gjëja është hiper-personalizuar, natyrisht, e cila nuk është e dobishme për të kuptuar lëvizjen e madhe politike që po ndodh tani. Pra, është e gjitha kukafshehti. E fshehta është alumini i përafërt, pa të folur i poltikës dështake të jashtme dhe ngasja qorre e Minishengenit, të cilin klasat e bisedimeve të ngatërruara dhe të hutuara e konsiderojnë përgjegjëse për çdo Gjë të Keqe që ka ndodhur këto katër vitet e fundit, nga ajo që po debatohet në lidhje me situatën e deri tek anëtarësimi. Urrejtja kundërshtare është e dashura e zgjuar e Ramës: e mavijosur, politikisht korrekte vetëm për çështjet pykë, e tmerruar nga Covid-19, në atë mënyrë që rrethnajat e pasura që shkonin nga kuturu diku, tashmë nga këtu janë nisur kuturu. Hidhni një sy në këtë përzierje qeveritare, tashmë më së miri do ta kuptoni se ju keni në tryezë prodhimet e një lufte subpar Shekspiriane të elementeve karakteristikë. Prodhuesit e dramave televizive do të lëpijnë buzët.
Megjithatë, i gjithë personalizimi heq vëmendjen nga çështja më e madhe e demokracisë dhe fuqisë. Po, ka pyetje shumë serioze për t'u bërë në lidhje me fuqinë e tepërt të të gjitha këtyre klikave, askush prej të cilëve nuk e ka dorëzuar ndonjëherë atë në gjyqin e elektoratit. Roli i emërimeve të fundit pa kriter politik duket më shqetësues. A është ky zëvëndësministër një koncept i dukshëm i zgjimit? Unë dikur mendoja se ishte Demokrati që donte të ngiste një valë të re demokratike në pushtet në mënyrë që të ndiqte politika të çuditshme për të cilat shumica e njerëzve të shtresës së re demokratike nuk kanë kohë për të. Rezulton se ishin të rrinjtë demokratë ata që e bënë atë. Ka diçka pak, për të thënë të paktën, për operatorët e ramës që kërkojnë të riformojnë një qeveri që u krijua nga shtyllat e së shkuarës brenda baltës dhe stukut të "murit të kuq" në mënyrë që ta bënin atë më në përputhje me klasën e tyre ta sillnin me shqetësimet e së shkuarës në heshtjen e padukshme.
Por ne duhet të zmbrapsemi. Problemi më i madh këtu është një qeveri që nuk ka drejtim dhe i mungon bindja. Në të vërtetë, mbizotërimi i Ramës ndaj këshilltarëve flet për mungesën e një spirance politike, lëvizjen e tij dhe qëndrimin e tij gjithnjë e më kavalier ndaj njerëzve që e shtynë atë në pushtet: banorët normalë që votojnë bastionet e zonave të 'murit të kuq'. Pika që shumë socialistë tradicionalë dhe kolumnistë të krahut të majtë duket se po mungojnë të kuptojnë është se elementarja femërore në krah të servilizmit rilindas - aktualisht noire noire e tyre - me siguri nuk do të ushtronte një ndikim të tillë nëse Rama do të kishte një kuptim më të qartë të asaj për të cilën qeveria e tij ishte.
Pra, ajo që jemi vërtet dëshmitarë nuk është thjesht intriga gjyqësore, nuk është pra aspak vëmendja tek Drejtësia, se mungesa e saj ndihmon, as dhe grindja fraksionale dhe ajo me Presidentin e Opozitën. Jo, ne gjithashtu po shikojmë bubullimin e tensioneve të pazgjidhura midis elitave dhe njerëzve, në këtë rast midis një qeverie dhe votuesve të saj; midis një pjese të klasës politike dhe njerëzve që e çuan atë në pushtet. Aleanca midis grupit politik të Edi Ramës dhe votuesve tradicionalë ish-PP-istë, të cilët i dhanë një mandat elektoral historik, do të ishte gjithnjë e brishtë. Rama anon drejt ideologjisë së multikompozimit, politikës së kompromisit dhe thjesht 'duke e bërë qasjen në BE', ndërsa një pjesë e madhe e votuesve që i dhanë atij shumicën e tij prej disa vendesh favorizojnë vlerat kombëtare, duke qenë të vendosur me anëtarësimin në Bashkimin Evropian dhe duke parë Drejtësinë si një mundësi për demokratizimin e jetës politike dhe të komunitetit sesa si një detyrë e thjeshtë bezdisëse që duhet të kryhet.
Dhe tani, në puçin e zgjuar në formatin Rama, në ngritjen e një fraksioni që është i kujdesshëm ndaj luftërave të kulturës, ajo aleancë e brishtë po shqyhet. Rama po largohet nga pretendimet abrazive të pretenduara të shtresave demokratike, të pa zgjuara, përsëri në sferën e rehatshme të mendimit elitar të miskonsensusit. Kjo është arsyeja pse ngjarjet në Kryeministri janë të rëndësishme - jo sepse ndokush nga ne interesohet për atë që pjesa tjetër mendojnë për çështje të caktuara, por për shkak të largimit të mëtejshëm të qeverisë nga njerëzit, të Ramës nga ajo që e ushqen muri i kuq. Premtimi për demokraci, për ta bërë politikën pronë të publikut të ndjeshëm sesa të elitave të çuditshme, ka marrë një goditje serioze, dhe Qeveria është po aq e panjohur sa ferri nëse mendon se votuesit nuk do ta njohin këtë fakt.
Çdo fitore për këta luftëtarë të ashtuquajtur të kulturës është një goditje për masat e votuesve që janë të sëmurë nga mendimi elitar i konsensusit dhe që duan të bëjnë çështjen për rëndësinë e familjes, komunitetit dhe demokracisë. Kjo është arsyeja pse Rama duhet të luftojë luftërat e kulturës. Por këtu është gjëja: ai nuk dëshiron t'i luftojë ata, sepse, në të shumtën e rasteve, ai pajtohet me luftëtarët e kulturës së (ri)zgjuar, dhe këtu nuk është vetëm dialogu me Vuçić. Votuesit e 25 Prillit 2021 po i shikojnë të gjitha këto, mos gaboni.
Comentarios