Raki, në rrugën e vjetër

Raki, në rrugën e vjetër

Fatmir Terziu

Rruga drejt kutisë ka erë ndotje,

pluhur,

mjafton një rreze dielli

të gëlojë llustrën e sipërme

fasadat,

si goja e një manjole të zverdhur,

bari nuk mban erë

asgjë,

asgjë.

Gjurmët vijnë erë uji të ndotur,

(edhe ai ka mbetur peng?!)

një njollë si plagët që mban në trup

koha e mbarsur në një pellg.

Aty dikush pështyn. Dikush shfryn.

Dikush hesht.

Dikush mendohet dhe prek. Prek

qelqin e ftohtë me gradacion

dhe sytë e përskuqur si heq

nga ekrani i madh që gëlon..

Por më në fund e ka kuptuar

ajo rrugë s'ka vetëm erë rruge,

ajo rrugë është rrugë pune.

Rruga drejt asaj rruge ka erë kafeje,

ajo shuan fatin e tij të mjerë,

ku me dy a tre fakultete është bërë kamarier.

Ky kamerier është edhe mesazhieri i ditës,

të sjell kafenë dhe të pëshpërit pa letër,

eh, edhe këta i kanë rënë pikës,

duan vota nga ne patjetër…

…dhe i ngrin sytë në ekranin e madh

edhe ai, si rrugëtarët e tjerë është në hall.

Fshih sytë, si në mes të vegimit

pastaj kuqalashe i hedh mënjanë

përhumbet tek „Qendra e Votimit“

hesht, hesht…, përlotet i pafjalë.

Dhe kupton se edhe atij i ka humbur vlera

rruga e re i duket edhe më rrugë e vjetër,

sikur i ka rilind vetëm ditët e vjetra

– Kamarier! Një raki tjetër.

Ndërsa presim lindjen e diellit, 25 pril 2021

Fatmir Terziu

Agimi i rremë, Bulevard: një belbëzim drite. E djeshmja

pikturohet me avullin në makinën e kafesë,

kamarieri rri pezull i lodhur,

megjithatë një grim i freskët miklon ajrin

dhe një re beqare

ndahet nga e verdha në blu mbi Parkun „Rinia“,

sipër Stadiumit,

bulevardi i vajzave të parfumuara përthithet nga makinat e beqarëve

ndërrimi i xhirros, mbi bulevardin ku kalimtarët e radhës,

meditojnë me trurin e lidhur në kolateralin e fjalëve,

negociojnë heshtjen.

Edhe unë erdha këtu, me një recetë ilaçesh për nënën,

shkrimi i saj është i gjatë,

i dhimbshëm,

përcjell mistere të mbartura nga duart e doktorit nga Londra,

dikush më përshendet nga larg,

„Eh, tungjatjeta, paske ardhur Fat…“

Unë zgjas heshtjen, dëgjimin e përçart

humbas

dhe unë kurrë nuk kam parë,

dhe unë kurrë nuk jam parë.

Shkund veten, bëhem disi i malluar,

Nuk e njoha. Dhe emrin e kujt e kam harruar?!

Pastaj ai afrohet më shumë, dhe më afër

i bie shkurt

ecën duke grisur shtratin e luleve sikur të ishte një rrotull

qilim shkallësh,

i mbajtur, me syze, me mjekër

të fola, por do të më falësh

në Londër je? Më duhet një ndihmë patjetër…

dhe vazhdoi të flasë,

të rrjeshtojë dhjetëra dhimbje me fjalë.

E dëgjova këtë njeri, që u ul pranë meje

akoma nuk mund t'ia kujtojë fytyrën,

emrin e tij

megjithëse fjalët e tij kishin qenë kaq prekëse.

- Agimi, mendova,

një qiell i njomur me gjak

sipër bulevardit, ngjyra e tij pasqyrohet në çehren e zbehtë të njeriut,

ata kalimtarë të përhumbur,

ata shtytës të karocës me fytyrë të freskët,

që pastron kanaçet në koshat e plehrave.

Receta kishte marrë shijen e bulave që pushtuan fytyrën

e shtrëngoja në dorë,

e sytë kishin ngrirë tutje Krastës,

ku fjalët më vinin ripërsëritje në korr: