-tregim-
Ai nuk do dilte, as këtë pasdite, me të. Vetëm kur pothuaj kishte arritur te dera kishte thënë “Më duhet të shkoj në zyrë”. Në të vërtet si herët e tjera. Në punë, me dikë, në punë. Aq më dendur, pasi në zyrë kishte edhe një kompjuter. Ajo veç e kishte vështruar e trishtuar: “Po unë këtu?!” “Duhet të punojmë, edhe më shumë nëse refuzojmë para të shpejta, apo jo!” Mirë që nuk ia zuri ngoje sërish O’Henrin, prandaj të dhuruar. Librin me ata dy të dashurit që punojnë në turne të ndryshme dhe mezi takohen te shkallët e shtëpisë…
Ajo e njihte: kështu fliste gjithnjë. Seriozitetin e kërkonte në ç’thuhej, jo se si shprehej. Po të mos e njihje mirë dukej se tallej thuajse me gjithçka: me politikën, me shtypin, me gratë syprina, me bashkësitë boshe, me dëshirat false për lumturi pa të vërteta. Tepër të shëndoshëve dhe tepër të sigurtëve në vetvete u vinte në dyshim aftësinë intelektuale dhe fatin. Pa pranuar se tallej: Jo, thjesht unë vë në dukje mjedisin!
Nga ballkoni ajo e ndoqi me sy, deri në dalje të rrugicës. I thatë, i dobët, i shoqi iu dhimb. Mbrëmja s'kishte rënë ende. Në retë e zbardhëlleme, mbi fushëpamjen e syrit, ndriçimi i zbehtë i hënës. Rruga atje poshtë gëlonte nga njerëzit në ngut t’i mbyllnin punët e ditës, vej e vinin duke folur me zë të lartë për gjëra të lodhura nga dita. Gjërat po bëheshin absurde, të pakuptimta, të kota, apo kështu kishte qenë gjithnjë, pyeti veten ajo. Apo i vinte radha edhe familjes të lodhej së gëzuari, si deri tani? Prej kohësh thuhej se njerëzit po bëheshin më të ftohtë. Varfëria e derisotme paskej qenë pasuri e madhe. Njerëzit shfaqin varfëri të tjera. Pasuroheshin, duke u varfëruar nga brenda. Mall e para e madhe, por jo dot njerëz më të mirë. As sa ishin më parë, kur ishin më shumë të varfër dhe shumë më pak të lirë? Në shtëpi sikur gëzonim ca më shumë, dikur. Vinin miq e të afërm, tani na rënden të gjithë. S’gjejmë ngè të merremi me ta, s'gjejmë kohë të flasim për gjëra njerëzore. Fëmijët largohen nga vetitë e detyrimet ndaj mbiemrave, teksa si prindër s'kemi kohë për njerëzit. Ua kemi lënë televizionit dhe tërë të tjerëve. Vetëm prindit jo... Apo jam e lodhur unë dhe bluaj dokrra?! Sepse kam mall të rri me tim shoq!?
Atje tej, dikush këndonte këngë të rinisë së largët. Pylli i dendur dhe i errët zgjatej për nga liqeni, brenda mugëtirës që binte, si gjarpër me kokën që humbiste në lagështi hijesh. Dikur shkonim së bashku, andej... U mbështet te parmakët, për ta dëgjuar sa më qetë atë këngë. Ndonjë shpirt i lënduar e këndonte këtë buzëmbrëmje, me afsh përhumbës e delikatesë, pa ditur kurrgjë që grishte edhe shpirtin e saj. Sikur t'i shkonte të shoqit, atje ku ishte, të dilte me te, ta largonin këtë pezëm braktisje globale!
Ndenji më gjatë se zakonisht, të vendoste ç'anë të rrugës të ecte të mos humbiste atë që këndonte. Papritur zëri sikur u këput. Ajo u shkund, a thua veç këtë moment kuptoi se kishte zbritur shkallët dhe kishte dalë në rrugë. Njerëzit këndojnë. Gjithnjë këndojnë. Së fundi, prej përvojave në emigracion, edhe në funerale, përcjellje të mbyturish në detet e Evropës, ceremoni të rinjsh dorëzuar drogës, këndohej. Këngë-lotësh, por këngë ishte. Në pamundësi për të gjetur rast për të gëzuar, njerëzit këndonin edhe në dhimbje.
Në rrugë, mes njerëzish të zhurmshëm, por brenda vetes jehonte trishtimi i vetmisë së detyruar. “Më ka mbetur ende lloj hijeshie?” Për veten po thoshte. “S’arrij të kujtohem, kam qenë ndonjëherë e hijshme apo jo. Ma ka bërë ndonjëherë, qoftë edhe si kompliment, im shoq?!” Pas kaq kohësh, s'ishte pyetje që bëhej seriozisht kjo! Vjetët kanë bërë të vetën. Mungesat, tortura e gjatë e strehimit, shtonin pa pushim barrën mbi vet pikëpamjen për bukurinë: le të ishte e fundit, pas tërë vlerave shpirtërore.
- Ti sikur mezi pret të plakem!- i thoshte atij, duke bërë shaka me ndonjë fije floku të thinjur, që ai ia vërente, a thua ashtu të gjente shenja rinie. - Mezi pres të bëhesh bionde!- ia priste ai. Njohur në kohë të gjatë. Sidomos përmes syve, së paku dikur aq të pastër, larë në të kthjellët.
Në kujtimet e viteve, trishtimit po ia zinte vendin një si mall, mall i thellë, brenda të cilit ishte ende dëshira edhe për trupin e tij, të burrit. Ndjeu gjakun t'ia godiste vrullshëm damarët, regëtimën e zemrës, gudulisur nga fllade të ëmbla dashurore.
Nxitoi hapin, në dëshirë të marrë ta gjente të shoqin, ta kapeshin për mesi me të, t'ia mbështeste kryet në gjoks. Çaste të një jete mbetur pa u shijuar sa duhej dikur shkrepën si zjarre në kujtesë: letra që vej e vinin me fjalë dashurie, orë të tëra që ai priste nën dritare në padijeninë e saj, rrëfyer më pas, përhumbjet në pyll me dëshmitarë zogjtë, dora e tij që e ngrinte hopa, netët e pa-gjumë prej ëndrre, deri në agim. Fati i përbashkët, pa e pritur një mpirje të tillë, këtë lloj distance, pa arsye të artikuluar. Edhe pse, sërish, s'do ta ndërronte me tjetër. E prapë, duke nxituar për tek ai, do donte, ato kohë të vazhdonin sa më gjatë. Më tej, ca më vonë, në moshë tjetër, le të vinin edhe ditët monotone, të pashmangshme, atëherë…Vetëm më në fund fare, kur s'do mbetej dëshirë e madhe e pa kryer, atëherë le të vinin...
S'ishte fluturake, si ca të njohurat që ua flakërinin si erashkë burrave të tyre fjalën “dashuri”, ”pres dashuri të përjetshme nga ty”. Nuk pretendonte të ishin të njëjtët si atëherë, kur s'kishin ardhur akoma fëmijët, si pëllumba të bardhë, shtjellash ajrore, engjëj zbritur veç për ata të dy. Kështushëm shprehej edhe ai…
Dëshironte me shpirt të mos ishte e gabuar. Pa e menduar paraprakisht, po i shkonte të shoqit kësaj mbrëmje në zyrë. I gëzohej faktit se do mbetej vetëm me të, aty. Larg poteres së rrugës që ngrinte britmën si kafshë e plagosur, e harruar, braktisur nga ndjenja, poshtëruar nga shoqëria e parasë së arritur me ngut, me çdo kusht, pa asnjë kusht…
Herë të tjera, kur ndodhte të kalonte afër zyrës së tij, I telefononte prej ndonjë kabine dhe ai zbriste. Diku aty jashtë, në park, uleshin. Nuk ngopeshin së foluri, por këto ndodhnin dikur, jo tani së fundi. Nuk e telefonoi, si herët e tjera, kësaj nate. Iu duk e kotë, e tepërt. Dhe as surprizë s’do ishte! “Ti...këtu? Ç’ne?! Pa një shenjë, një zile!” Le t’i thoshte ai kështu.
Afrimi me vendin e punës së tij, ia përqasi si të mundshme këtë pyetje. Një si erë e ftohtë ia përzuri në çast ndjesinë e dëshirës fizike për të, por nuk ia preu vrullin të ecurës. Në ngjitje të gjysmës së shkallëve ndriçuar vagullt, pati ndjesinë e çlirimit nga e përditshmja, shtëpia, fëmijët.
Në korridorin e katit ku, ishte e sigurt, ndodhej zyra e tij, dritat ishin fikur. E avashi, por nuk e ndali hapin. Një shirit i hollë drite vizohej poshtë derës së zyrës. Instinktivisht, hoqi çantën nga krahu, për ta pasur në duar. Priti një hop, të qetësonte frymëmarrjen. Zemrën pothuaj s'e ndjente: I rrihte, ende? Apo do shkallmohej? Nga brenda vinte si mërmërimë zëri…i të shoqit? Dhe, o Zot, zëri i një femre. I një femre tjetër, që jepej në vrullet e një të qeshure të shkujdesur. Po pra, në zyrën e të shoqit të saj!
Dora, e zgjatur për të kapur dorezën, iu mek dhe u lëshua pa jetë, poshtë. E ndjeu se pas pak mund të ishte duke rënë. Arriti të mbështetej pas derës. Derës së zyrës së tij… Atje brenda, reshti e qeshura e asaj tjetrës, por në çastin tjetër po qeshnin të dy…me të lart. Vetëm këtë s’do ta përballonte dot. Për pak sekonda përshkoi atë pjesë korridori dhe nisi të zbriste shkallët. “E ç'rëndësi ka më shumë! Për mua…”
Ishte vonë tashmë dhe në fushë-pushimin e poshtëm, as te kabina e dezhurnit, s’pipëtinte njeri. Askush nuk e kishte parë. Doli në rrugë. Nga të ikte. Ku do shkonte. Ku të mbytej? O Zot! Duke hapur sytë, të mund tu besonte. Nga ana tjetër e bulevardit, për aty, po vinte ai, i shoqi. - Lash nam, të më falësh. Jam e marrë. Për pak trokita në derën e zyrës tënde… - Edhe të trokitje s’kish problem. Është Juri, ai që nxjerrë gazetën. I erdhi e fejuara, dhe i lashë…Dola për pak ajër të pastër. Bëre mirë që erdhe...
