Nga Luan Çipi
Qani Binaj, Majori,
Me shpirtin dhe zemrën flori,
Dikur, vetëdijen ma mori,
Me sjelljen e tij mbi njeri:
Ishin ditët e fundit të jetës,
Ai, shtruar në Spitalin Ushtarak,
Me dhimbje operimi, prag vdekjes,
Po human, në mendimin vetjak.
Krahas tij, në një dhomë shtruar,
Vuante dhimbjet dhe një djalë i ri,
Që rastisi të ish i vetmuar,
Pa prindërit dhe gjinden e tij.
Noçe, dhe ju njerëzit e mi të dashur!
(Na hoqi vëmendjen Qaniu),
Ndihmojeni djaloshin e ri, zemërplasur,
Se ai nuk ka pranë asnjë këmbë njeriu!
Dhe pse ishte në gramat e fundit,
Qani Binaj, nuk preokupohej për vete:
I panjohuri, të çlirohej prej mundit,
Mos kish kund në botë halle edhe derte!
Vlorë, më 2 Gusht 2020
Comments