Qaj me lot ulliri
ALBERT HABAZAJ
I
Iku me guximin e heshtjes,
Të lundrojë yllësisht mes yjesh,
Me ecjen e dritës që s'ndalet ...
Iku Fatos Arapi ynë në krahë balade..
Mbijnë ullinj të gjelbër në Zvërnec,
Në kodrat e buta mbi Vlorë,
Pikon lotë zie Lirika shqiptare
Pa të bezdisshmet funerale gjigande...
II
Ju lutem, “më jepni një gjysmë ëndrre”...
Si lule t’ja thur refren një kënge.
Më iku Poeti, ai më i miri,
E qan Zvërneci me lot ulliri.
Zëdhembshuruari si pak të tjerë,
Si fije bari e njomë në erë.
Zëri i tij drithërimë që s’pritet,
Klithmë e pikëlluar drite.
Fije e pakëputur bari në furtunë
Rebelohet: “Fatos jeni ju a unë”?!
Është emri i Tij imazh i detit,
Trajektore trishtimi - udha e Poetit.
Dhe i dridhet zëri si shpirt shenjtori,
Sa shumë që dha, sa pak që mori...
Te Vëllai i madh, i dashuri Fatos
Në thjeshtësinë e dukjes njoha një kolos.
Fatos Arapi, sa ullinjtë e Mesdheut
Ia mori a ia dha zjarrin Prometheut?!
