Qafa e Gjashtës

1.

Qafa e Gjashtës

Nga Fatmir Terziu

Ndanë Lëkurësit ndalet pamja

frenë e një qielli blu

ka shtangur.

Valët e kristalta dallgëzohen

përmes zmaltit që melos syrin e lagur.

Bukenvilet shpotisin mes vetes

shpërndajnë majanë e bojës

ndërsa pëshpëritjet e kohës,

mbledhin rima,

vargje të bardha si stërkala,

çdo poezi ka sfilatën e saj.

Me çdo bosht të dritës së mëngjesit

mblidhet dielli si në një depozitë.

Me pasion penelatat zbulojnë gjokset

fjalët zgjohen

bëhen ekspozitë.

2.

Liqeni i Butrintit

Bashkë me Triremën Joniane

në një Mëngjes plot fresk

e putha,

i gjithë trupi u mek

si një valë kur syri e prek

si hëna, si një yll

duke u dridhur mbi ujë

kur del

dhe loti i bërë kristal të pret e të përcjell.

E putha,

i gjithë trupi u drodh

faqet e tij shkruanin historinë

nënshkrimi mitik

dhe dielli u ngrit nga shpirti i tij blu

dhe poetët harruan netët e pritjes

u pikturua

Dea e madhërishme në qiell

dhe në atë mëngjes shumëngjyrësh

vargjet e mia fjetën në një shtrat

me mjaltin e dashurisë.

3.

Në Finiq

Para një nëne të moshuar

përkulem,

i jap një lule të freskët me duar

Ajo: pëshpërit me vete,

një fjalë të huaj,

„Efkharistó polý“

Unë: e mbaj fort në sy.

Si një lutje e qetë

fjalët e nënës dalin nga shpirti:

një njeri që nuk ka dashuri të vërtetë

nuk mund të dhuroj një lule vëllazërimi,

në jetë.

Ka lule në shpirt, pa shpirt s'ka dashuri!

S'ka poezi.