Pushim në Amfiteatrin pa emër

Pushim në Amfiteatrin pa emër

Nga Fatmir Terziu

Retë pikturojnë lojën me qënie të çuditshme në kanavac.

Shfaqen, aktrojnë, vijnë, duartrokiten, zhduken,

perdja, është prerë,

është rraskapitur,

është goxha e kastruar,

loja do burra,

loja s'ka burra,

loja do gra,

loja s'ka gra.

E këtë e thonë retë në kanavac.

E këtë e lexon Bota vërdallë.

Po na vëzhgon, sikur të themi: tani s'ka lojë

britma mbaroi, tani që ndiheni të lehtësuar,

se nuk ka më asgjë për të bërë art,

po ju pyes: a është pushim edhe aty Lart?

Pushim në Amfiteatrin pa emër?

Qenkemi me fat,

zërrat janë kyçur poshtë tek themeli,

lojërat do të pushojnë pak,

sepse i tillë është modeli.

Do të kalojë pak kohë dhe ne do të habitemi: me të vërtetë,

tani me të vërtetë nuk mund të bëjmë asnjë duartrokitje?

Dhe ne do të jemi në paqe deri sa Amfiteatri të rivihet në jetë,

do të jemi me fat,

duke u lutur, duke u lutur, duke i kyçur fjalët në gojë

sikur të ishim një kishë e burgosur në diamant,

vetëm duartpërplasës në nevojë.