MOS MË PRIT SONTE
S’e di e dashur ç’do të shikosh sonte në endërr
Mua mos më prit, as mos më thirr ëmbël në emër
Jam si lulja e brishtë e bajames qe thellimi më ngrin
Dridhem si trumcaku në deborë,sqë hpirtin po ia nxijn’
Nuk mund të të vij sonte në ëndërr, mos më prit kot
Rrugën ma zuri kukuvajka,trishtimin ma ktheu në lot
Hënën ma burgosi një re, në errësir’ endem në panik
Bota është çmendur, e dashur,të vij sot, kam frikë.
URA E ZEMRËS
-Me me shumë dashuri e mirënjohje Qukësit,
pranë urës së Bushtricës, ku hodha hapat e para si mësues-
Na pelqente shumë ,kur ishim të vegjel, të sajonim ura mbi përrenj
Kush na mbante ne, mburreshim e hiqeshim si ustallarë të denjë
Linim shqerrat e kecat në lendinë,e vrap niseshim te përroi me gurë
Skiconim si arkitektë të vertetë, keshtu në këmbë, ‘të madhen’ urë
Fati më solli një urë të madhe, ja ku më ke- më tha-i dashur mësues
Ish madheshtore , me këmbë gjingante, kokën mbeshtetur në Qukës
Qesha me të madhe një ditë me urat e përrenjve, më beso Bushtricë
Pa të pyetur ty, ta zgjata pa leje trupin, deri në fshatin tim ,Bistricë.
NË SHI
S’di si ngelëm vetëm këtë pasdite në një cep të horizontit
Unë në prehrin e vetmisë, ti në ritualin monoton të zakonit.
Meditojmë të hutuar të dy nën pelhurën e hirtë qe na mbulon
Harroj të marrë frymë, ti me lugë të trishtë dhimbjen ma trazon.
Të vetmuar ngelem të dy nen pelhurën e hirtë qe na mbulon
Dita është pa ngjyrë ,me litar më lidh, me litar më shtrëngon.
Ngelëm të dy të shurdhët nën pelhurën e hirtë qe na mbulon
Ti me muzgun gri, unë me shpresën e një dite që agon.
KJO DRITË
Në cepin e dritarës një rreze drite befas u fanit
Vrapova si fëmijë, ta kap, ta shikoj si shdrit
Me zjarrin në gji flakëroi, si feniks shkelqeu
E mora në duar, si dhurata qe dha Prometeu.
Drita u bë buzeqeshje, sythoi te e dashura ime
I qendisi syçkat e bukur, me puthje e ledhatime
Erdhi si i xixellonjë në pallatin e shpirtit tim
Të ndris sokaqet e tij,ta coptoj’ këtë shtetrrethim
DHIMBJA E SHPIRTIT
Brinjët e shpirtit tim u gërryen befas pa kuptuar
Me një sqepar të padukshëm u lwmuan në kohë
Mulliri i viteve i vwrtitej tinëzisht rreth gushës
Ia hollonte, me erën pickuese e shiun me llohë
Në netët e ftohta të dimrit ato ndjejnë dhimbje
Siç therrin athët kockat e brinjwve të lumit tim
Por gurgullima nuk hesht, si këngë lirike gjallon
Paçka se buzët zenë e dridhen e ka pak gjelbërim
Brinjët e shpirtit tim u gërryen befas pa kuptuar
Por të forta u bënë, duruan e durojnë ende shumë
Siç nuk ndal rrjedhën Bistrica ime, i miri lumë
PRANË SHKOLLËS SIME
Pranë shkollës sime qëndroj sot
Ku ëndrrat e mia morën krahë
Si dallëndyshet krahëlehta
Në udhetime larg e larg.
Pranë shkollës sime qendroj sot
Më luten muret t’u jap një përqafim
Zgjasin duart si fëmijë dritaret
Të më puthin fort , me mallëngjim.
Pranë shkollës sime qëndroj sot
Dridhjet e shpirtit si det valëzojnë
Mbledh diej të vegjel, nxënësit e mi
Mëngjeset e mia t’i lumturojnë.
Pranë shkollës sime qëndroj sot
Një ndarje, një dhembje më pushton
Shpërthejnë dritaret nga marazi
-Mësues, pse ikën? Ku po shkon?
Comments