KRISTO ÇIPA “Mjeshër i Madh”
( Poemë)
I prangosur këmbë e duar me një ”urdhër” nga liria
Nën qiellin burg qëndruar, si gardian malet e mia
Pi kungatën e zhgënjimit nga gjaku im bërë verë
Ditë e netët e harimit i kam për dritare e derë
I vjedhur në frikën time nga perandorja vetmi
E marrë frymën me lëndime ta bëj plagë në mushkëri
Vetmi shpirt gjëmbja me fije më vret me qeshjen e zverdhur
Lajm të rimtë koha bie në portat e mëmëdheut
Qiri qeparizi bën me hije, dritë
Popullin tim kërkoj si një eremit
Dal i zbardhur pyes detin, uji i kripur s’më përgjigjet
Mbrëmjes thinjur takoj shtetin, supe mbledhur shkon e fshihet
Zgjuaj historinë stërgjyshe që dremit nëpër verbim
O ju zogj, ju dallandyshe a e patë popullin tim?
O moj Shqipëria ime, po ngelesh pa shqiptarë
Shtet i vogël njl thërime aq sa linde po shkon prapë
Ti o bukuri me rrudha, pse mjekon plagët me rëngë?
Linde bij s’bëhen burra të mendojnë për ty o Nënë!
Yjet bërë thëngjill, sy fikur takoj
Unë si eremit popullin tim kërkoj
Kur gjuhë e ajër ti prisnin dhe baltën me gjak e mpiksnin
I jepje shqiponjës shpirtin se në qiell dot se vrisnin
Ajo nëpër maja malesh e vishte me flatra xhanin
Brezat e ritur prej hallesh, dheun mbi supe e mbanin
Nga Qabeja tek Moreja, tutje tej gjer në Odesë
Shi prej gjaku sillte reja, shpirtrat ecnin me përtesë
Nga të gjithë perandoritë që na zunë diell e hënë
Aratisja prej lirisë po na shkul me degë e rrënjë
Djepi i lutet foshnjës, ritu po mos ikë
Unë i falen botës, kthemë popullin tim
Vdiq e djeshmja pa kambanë, e nesermja si gdhihet vallë?!
Lavdia kthyer përrallë, dafinat nën hënë tharë
Lozim me fatin në duar, dyllim hamë mjaltin se duam
Përtej Qabesë të përtuar nga drita të turbulluar
Të djegur nga diktatura ikëm si lumenjtë nën ura
Nga oxhak shkuam në furra të digjej falas lëkura
Lindjen tonë duke kërkuar, shkuam për të perënduar
Robërinë kemi nënshkruar pa dashur e pa kuptuar
Shekujt turbulloj, vitet hedh në sit
Popullin tim kërkoj si një eremit
Zbres si ujë e dal si erë po piramidat s’lëvizin
Natë e re kërkon të bjerë nga e para ta rinisim
Koha nëpër turbulenca na ka prerë e na ka ndarë
Tani kur nis konferencat, pesë ministra shqiptarë
Pesë ministra të një gjaku si kashtë e kumtrit në qiell
O Zot kur do vijë haku që lakmitë na kanë rrëmbyer?
Pesë gishta ti bëjml grusht dhe Tiranën për unazë
S’duam flakë përmbi prush por dhe hi mbi supe s’bajmë
Gjumi që dremit mund t’na asgjësojë
Unë si eremit popullin tim kërkoj
Më mirë të të nduk vëllai se sa të të puth gjitoni
Eh sa vonë njihet babai, kur halli të të rëndoi
Njëqind e ca vjet kufiri nuk na zhbëri, na coptoi
O vëllezër veç guximi nga tretja do na shpëtoi
Dhe të duket pranverë dita, pa re në qiell s’ri moti
Rrugës tonë i vihen prita. Evropa si Penelopi
Amanet nga historia, hajmali ta mbajë kombi
Feja jonë është Shqiptaria, Amerika vet Zoti
Flemë mbi një qëllim, unë dua t’ju zgjoj
Mes ditës me dritë, popullin tim kërkoj
Kommentare