Poezi nga Xhevahir Cirongu

Nata

Dikush në heshtje trokiti

te porta e shtëpisë së vjetër,

ca zëra zogjësh të mekur

nën strehën e shtëpisë vajtonin,

sa dhe kënga në grykë u kishin mbetur.

Kjo natë me shi vërtetë të tremb

në kangjella të portës qëndronin varur,

të përgjumura kujtimet e fjala.

Veçse plagën e dhimbjes atje në vetëmi,

e thumbonte me dhimbje një gjemb!

Më kujtohet ajo natë vetmitare,

dhe ai shi dimri i ftohtë,

ca zëra njerzish sërish m’u shfaqën

dhe nata me heshtjen trokit prapë.

Në portën e shtëpisë së vjetër

nata u ul këmbëkryq me heshtjen,

fjalën e dhimbjes i lanë të lira në vatër.

Në shpirt më rrinte zgjuar kjo vetmi e natës,

trishtimet e ndryshkura të atij dimri i la në vaj,

me ca zëra njerëzish që dëgjoheshin atje

kujtimet me dhimbje po flisnin pastaj.

Durrës, 24 janar 2021

I FALEM FJALËS

Me kujdes vështrova qiellin gri

patjetër, ishte dimër atëherë,

edhe vitet qenë shkruar sigurisht

në lecka të grisura të kohës.

Një pllakë guri e përkëdhela

ajo donte të fliste me mua,

kostumin e myshkut kishte veshur

dhe fjalën e shkruar mbante të fshehur.

Nuk desha të largohesha prej saj

le të ishte vetmi dimri,

kostumin e myshkut ja zhvesha

me etje e puthje iu fala fjalës.

Durrës 25 janar 2021