
Fatmir Terziu
Një përrallë e vazhdueshme. Një gjurmë e qartë e lënë në ekstazë është mënyra se si do të formoj fjalë. Pyetja është e pazëshme. Është e brendshme. Është e mistershme. Eshtë…trazuese, drithëse, ëndërr-tmerruese, por e domosdoshme. Fundja është pyetje, edhe pse në një format të tillë, që del nga shpirti, nga gjaku, nga fryma dhe nga detyrimi për Njeriun. Në mënyrë elegante, duke i hedhur në mënyrë madhështore në një letër të zbrazët, të përqendruar në krijimin e poezisë, një mik i regjistrimit të kohës është zhdukur, ka lënë vetëm një nga akrepat e tij të lodhur në skutën e qëndisur, atë që gjyshja e kishte lotuar në ëndërrat e saj.
Tani tingulli i vetmuar i gërvishtjes sime kundër letrës së hollë, i udhëhequr nga kalimi i kalbjes së tij është i vetmi tingull që mund të dëgjojmë. Ajo që dikur ishte një botë për të krijuar fantazi është mbytur, si bojë e zezë në errësirën e një përralle të pafund, herë pas here, mot pas moti e strukur në mijëra e mijëra pyetje të frikshme, ende të mistershme. Është një djegamë e madhe në shpirt, në të gjithë trupin e mishtë.
Është…, është pra, sikur të mbash prushin, i frikësuar të humbasë dritën kur shuhet i fundit detyrim prush-djegës në mangallin ende të lënë ashtu në mes të dhomës, për një errësirë të ftohtë, të pafrymëzuar, të errët. Ai ecte krenar, ndërsa trokitjet ishin pa-pushim. Papushim ishin dhe lotët e shtatë fëmijëve të tij. E gjitha shkonte përtej, përtej një fotografie me tirqe e qeleshe, me xhamadan e me qostek, që kremonte tërë ballinën e verandës ku hapat bënin rrokadën e fundit me të. Glimcoi dhe shakatoi me një gotë gjysëm të zbrazur në tavolinën plot bereqet. “Gëzuar, baba dhe më duhet të them një mijë herë jam ende me porositë e tua në zemër, por këta nuk njihnin fjalë të tilla, nuk njihnin jetë, fëmijë, nuk donin familje, nuk donin progres, mjafton të mblidhnin fjalët më të shtiruara e më dinake e t’i zhubrosnin me grushtin lart në një thes …, në një thes urimesh për atë Trukllapiturin e shpurrën e tij. E di baba, e di, nuk dëgjova që ta qepja gojën. Nuk të dëgjova …, nuk duhej të thosha s’ka patate, s’ka ushqime, s’ka… nuk duhej. Po kus ishin? Si mund t’i gënjeja sytë e mi? Si mund të gënjeja gojërat e hapura që prisnin ushqimin në tavolinë? Eh, baba eh…Shtëpinë që ndërtuam na e shtetëzuan, fundja nuk shkoi kot e bënë Maternitet, e aty janë vënë fotografitë e Tij, e ai krekoset aty kur lindin fëmijë… Thuhet se u buzëqesh dhe ata qajnë sa e shikojnë që ai ndodhet me atë plastikën e tij nën xham… U rrëfen Zoti thonë të gjithë. Po Ai nuk njeh Zot… kështu që edhe kjo punë duket se shkoi kot.”
Dhe kështu la pas hijen e tij që u kryqëzua, sa mbi xhamin e kornizës së babait të tij, sipërrmarrës të njohur, që kishte ndërtuar qindra vepra në kohë të ndryshme, ai që kishte marë për dore vetë atë të shikonte se si hidheshin themelet për ndërtesën e Bankës së sotme të Elbasanit. Ai ishte Sherif Sinani dhe kishte para syve të tij themelet dhe gurët e parë të kësaj godine të bukur, ndërsa në krahun e djathtë kishte djalin e tij të vetëm, Shabanin, që nga rrjedha e gjakut të mëvonshëm do të shënohej Gjyshi im i mirë, i dashur dhe mjaft fisnik, që tashmë më ka lënë në këtë detyrim…, ku pyetjet e shumta bëhen pyetje e pyetje, tek vëtë pyetja e një sajese, e një aktakuze, e një përralle.
Dhe pyetja lëvrin nga brenda, ende. Ende, me misionin për ta shoqëruar atë gjatë gjithë shkrimeve ndërsa shpaloset, merr jetë dhe thjesht lulëzon nga krenaria e një burri që nuk ia bëri tërt syri edhe kur Haznedari, hetuesi më i pështirë i asaj kohe e torturonte që të thoshte ato që ai kishte në skenarin e tij, në atë pështjellë të frikshme të një pakete “Diamant”. Ndërsa shoh një buzëqeshje të hedhur detyrimthi në fytyrën e tij, vendosmëria për të vazhduar më tej rrëmimin në dosjen ogurzeze, të firmosur dhe nga miq e kushërrinj të tij, ndez një flakë, por pa njëzetë kërcitje zjarri kapërcen trupin tim të lodhur e të inatosur.
Kur gjurma e shenjës sime fillon të zbehet, pyes veten se sa kohë do të zgjasë, derisa të mos ketë asgjë më shumë për të thënë, asgjë më shumë për të bërë, ose menduar. Edhe nëse kjo përrallë si në ëndërr, si e poezisë së pafund, të vazhdueshme nuk do të mbaronte, ose lëkundej në misionin e saj të shkrimit, kurrë nuk do të shtrembërohej e as do të ndërpritet.
Edhe nëse nuk keni pse të vdisni në një ëndërr, dikush do të zgjohet herët a vonë, do të kërkojë ende arsyen e pyetjeve mister, arsyen e një jete që përfundon në ferr, për të vetmin fakt dhe faktor që del nga shpirtra zeherr. Ndërsa dora e lodhur, herë me kujdes, e herë pa kujdes, përafërsisht, më shtrin në një hapësirë që kërkon të dijë e të mësojë më shumë që të paktën fëmijët, nipërit dhe mbesat të dinë, sikurse ndodh me poezinë. Pyes veten sa poezi mund të shkruaj dikush, para se të mbarojë boja e mendjes?!
Vazhdon…
Comments