Para dhe ... pas-Shën Valentinit

Fatmir Terziu

Pretekst:

“Merr zjarr më vër flakën

më bëj moj vajzë krejt hi

sytë e tu më kallën datën

më bëj të mos shoh tek Ty.”

Kontekst:

Ajo ulet në një verandë prej druri

në një karrige që mësoi formën e saj të rehatshme

gjatë dekadave të bisedës me zjarrin.

Flokët e saj, ende të errëta,

tendosur me një pëlhurë prej grije të argjendtë

cullufen në krye të kokës së saj

një brez nderi, dhuruar nga jeta.

Faqet e saj, ende të rrumbullakëta.

Sytë e saj, ende të gjelbra s’pyesin.

Gishtat e saj, ende të shkurtra

si ata kërcuja prej druri kur ndez zjarrin.

Pa tekst:

Me një lëvizje të lehtë dhe një fishkëllimë,

tymi i butë i duhanit

merr frymë nga sekretet

në gjuhët e folura

vetëm nga ata që kuptojnë pemët.

Në tekst:

Ajo pi një çaj të hidhur nga një filxhan prej balte

përsërit me vete

emrat e secilit prej zogjve

që fluturojnë në dritaren e saj.

Ajo than oshafkat e kumbullave,

vetëm për ta hedh bardhësi

mbi hapësirën që rrethon

trarëve dhe binarëve që nuk dyshojnë

në rënien e pluhurave të kohërave.

Jashtë tekstit:

Një metaforë, eh, dyshon ajo.

Ajo humbet një melodi të njohur për veten

dhe çarrit një buzëqeshje të rrudhur.

Ulet jashtë tekstit, flet me zjarrin duke trazuar

Bota, siç e njeh,

është vetëm duke pritur që të jemi ndonjëherë të gëzuar.

Recent Posts