Panajot Boli: VETEM TI TË MË ZGJOSH...

Aspak nuk e do ndarjen gjethja nga mëma

Këmbët i heq duke i zvarritur me përtesë

Dhëmbshurinë e verdhë ka hedhur supeve

E trishtimin,gjurmë po e lë pas si një vesë.

Serish do ringjallët,me mall,tani e brishtë

E ripërteritur,ledhatuar nga flladi blu erë

Do të mbijë befas,aty ku ka lenë dashurinë

Në lëngun e lulëzimit përseri në pranverë

Edhe dallendyshet kthejnë sytë nga foleja

Ca  peshperima shpirti lenë në pragun e saj

Ikin,me besën e Kostandinit varur në flatrat

E kthehen si Odiseja, me dashurinë lulnajë.

Në pranverë do hapin serish derën e folesë

Të ngrohen në vatrën e saj me afshin e mallit

Pastaj do të hidhen terë gaz, të takojnë lumin

Të pushojnë pak te rrepet e vjetra buzë zallit

Ah, do të më ikesh ca kohë edhe ti e dashur

Si do ta duroj vjeshtën melankolike me erën?

Do t’i mbyll sytë e do bie  në gjumë letargjik

      Të më zgjosh vetëm ti, bashkë me pranverën