top of page

PANAJOT  BOLI: TI BËHESH RE


CIKËL ME POEZI

NGA PANAJOT  BOLI

 

-TI BËHESH RE-

 

 

TË PËRDITSHME

 

Nuk priti gjeli i komshiut që të gdhijë

Kolegët e lagjes në këmbë seç  i ngre

Ia merr njeri,ia kthen tjetri,me iso labe

Të urojnë për mirseardhjen e ditës se re.

 

Me delikatesë nxjerr syrin agu majave

Çarçafin e hirtë duke e shtyrë menjanë

S’ka gjumë teto Fato që del në dritare

Me merak ujit lulen e saj manxhuranë.

 

Degjohet kolla e thatë  e Nasit pensionist

Tek sperkat në kopsht hardhinë e harlisur

Ca zogj nuk i ndahen, cicerojnë terë gaz

E zilepsin kopanët e rrushit të kapardisur.

 

Trokitje e butë e bastunit të komshiut plak

Që del në oborr të shijoj edhe ai pak freski

Pas pak dhe plaka me tabakanë e xhezvenë

Të dashuruar si dikur,të  pijnë kafen të dy.

 

Teta Katja ushqern pulat e bisedon me to

Gjuhën ia dinë, me kakarritje seç i thonë

-Si u gdhive ? –e përshendet Miti pakgjumi

Tek kthehet nga kopshti me një tufë rigon

 

Në ballkonin përballë nuk rri pa dalë Tina

Rrobat terr, e hapur xhelozon me bukuritë

Si fluturë lozonjare, me diellin po buzëqesh

E fshehtas, herë herë, nga diku i kthen sytë

 

TI BËHESH RE...

 

Ti re e hirtë po bëhesh në qiellin që frymon me zor

Në zhegun e përgjumur që këndojnë veç gjinkallat

Ma hedh shiun si lot mbi strehen e dashurisë sime

E lëng nerenxe më vë në buzë,si e Bukura te perrallat

 

Një puhizë,që të dha deti,ma sjell në puplat e bardha

Në dritarët e odës së shpirtit tim hyn tinëz e i flladit

Më ulesh në prehër,pastaj bëhesh ajo,e buzëqeshura

E më shuan atë zjarrmi si pendët,në liqenin tend,sytë

 

STATUJË AKULLNAJË...

 

Më erdhe...

 

Sa shumë të kam pritur

Befas m’u shfaqe

E pakapshme, pa ngjyrë, si në endërr...

 

Më erdhe...

 

Shkelqenin flokët ode

Me aromën ndjellëse

Të shishkave të qelqtë të vitrinave

 

 Më erdhe...

 

Me sy  të medhenj, të kaltër

Retushuar me finesë

Me penelet hua të bojaxhiut komshi.

 

Më erdhe...

 

Me ankesën e passqyrës së lodhur

Tek e stermundoje

 Si sherbetoren tende  të bindur

 

Më erdhe ..

 

Shkela  i ndrojtur bordurën tende

Dashurinë të ngrohja pak

Udhët ishin bosh, si përgjumje agu

 

Më erdhe...

 

Ti ishe atje, si endërr apo haluçinacion?

Metamorfozë shpirti?

Apo akull i bardhë, i bukur, ...i ftohtë ?

 

Më erdhe...

 

      Si në një ceremoni zyrtare, përqafimi

      Ngeli i varur te gjoksi im

      E normica akulli nga trupi  yt statujë

 

THOTË...

 

Përse duhem aq fjalë

Kilometra të gjatë, kaq shumë

T’i thuash me ankth , me një frymë

Si dalldisen ujërat në lumë?

 

E më thotë ky syri im

Mjafton dhe vetem një shikim.

 

Përse duhen aq fjalë

Të merzitesh hënën time

Të ndertosh një mal me mall

Dhe prapë të mos këtë mbarime?

 

E prapë syri im më thotë

Mjafto edhe  vetem  një pikë lot.

 

Përse duhen aq fjalë

Të ngresh një kala me betime

Të zbresesh qiellin e shtatë

Me yjet të flenë në  endërrime?

 

E më thotë  ky shpirti im

Më mjafton  edhe një puthje me përgjerim

 

Përse duhen aq fjalë

Me bojë e letër pafund

Të zgjedhesh trendafila aq shumë

Dhe si dashuri t’i tund?

 

E thotë  ky shpirti im

       Hesht, janë zemrat në komunikim

17 views0 comments

Bình luận


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page