POEZI NGA PANAJOT BOLI
PASTAJ... TË MË PËRMENDI
Nata vret heshtjen me zërat e bulktheve
Që në errësirë u pelqejnë të këndojnë
Ca gjinkalla budallaçka ende vazhdojnë
Të më çjerrin mua shpirtin e lodhur
Dhe nervat t’i pickojnë
Orkestres së bezdishëm të natës hutaqe
Ca zogj që s’i njoh,këndojnë me grykë
E,si në këngët labe ia kthejnë cirik-cirik
Mbyll veshët, mbyll dritarët e vertitem
Me hap të tendosur, nevrik
U lodh orkestra e filloi të shuhet pak nga pak
Ndofta i dhëmbi koka natës e nisi t’i qortoj
Një zë i ngjirur,si i dehuri vazhdon të këndojë
Pastaj zaliset, zvarritet i fundit edhe ai
E vjen heshtja të sundojë
Qetësia bie si pupël e hëna fton sakaq yjet
Në bluzën e natës të bëhen kopsa argjendi
Pak flori drite i hedh në gushë,ah,ta çmendi
Të më shetis edhe mua në kopshtin e Evës
Pastaj të më përmendi
U PLAK PLANETI IM
-O botë e shthurrur, o dreq...
Shekspir
Një lemsh më viziton o sa shpesh në grykë
Por jashtë nuk pipëtin....bota është e shurdhët
Më shpëto,i them dritarës, o mik , o vëlla
Planeti im i plakur që më jep frymë
Zgerdhihet e qesh si budalla
Mjegulla erdhi e paftuar e qielli bën ankësë
U shpërfytyrua edhe dielli me dritë të vyshkur
Zgjas dorën me panik, kujt t’i flas me parë
Pemë gungaçë shoh me zogj memecë
E skelete gishtash mbi celular
Zonja Pasiguri ecen zbathur rrugëve të shkreta
Shkel guralecë amorfë që përvelojnë shumë
Ka edhe gjemba irriqi helm ky planeti im
Një Ufo luan me akrepat e një bombe
E një mister shfaqet në përendim
Ky planeti im është hutuar, peson metamorfozë
Pranvera mbledh rrobat në një bohçe të vjetër
Edhe vera e lodhur,gati për shtegëtim është
Kalëron shpresa mbi një kalë të trishtë
E ngeli vetëm stina: vjeshtë
Ky planeti im i plakur ka një kollë të rendë
E lanë të gjithë, ngeli me stinën e vjeshtës
Galaktika e frikshme erresirë pa mbarim
Ndofta bëhemi edhe ne dallendyshe
E nisemi për shtegëtim
Comments