-Një tufë lirikash-
URIM
- ditëlindjes së kolegës sime-
Pranvera i tha piktorit Mars t’i bëj portretin më të bukur
E garderrobën më të shtrenjtë i fali, si princeshë ta vesh
I tha diellit arkitekt të ndertoj nje shpirt si hojet e bletëve
Një ndertesë drite,ku zemra e dashurisë,vetëm të buzëqesh
U tha fladeve të luajnë me flokët e valëzuara mbi ballë
Yjeve t’i zbukurojnë sytë me dritën e shpresës vezullim
I tha hënës ta shoqeroj mbremjeve me dritën endërrimtare
Dhe detit ta bëj kapitene stoike, të patrembur në lundrim.
Marsi e mbajti premtimin, portreti doli i brishtë, mrekulli,
Edhe dielli si arkitekti i zoti,punoi mjaft mirë, i doli mbanë
Hëna dhe yjet i hodhen dritë me thasë mbi supet e viteve
E ajo,kapitene e rreptë, mes dallgëve te egra, në detin pa anë
PUTHJA
Ç’e kujtove sonte në këtë vjeshte, stinën e trishtimit
Puthjen e shpejtë dhenë fshehtas para ziles se mesimit
Dhe zilja u bë ankth, melodi, u bë gjethe e gjelbëruar
Tingëllonte me rrahje e zemrës, plot etje, e mrekulluar.
MOS U ZËMËRO, E DASHUR.
Ti mos u zëmëro e dashur, ca kohë do të mungojnë sytë e mi
As mos prit mesazhe të ëmbla,edhe ato do të flenë pak nën hi
Ndofta kthehem prapë me dallendyshet, me një tjetër pranverë
Ndofta sjell një qiell krejt tjetër, ndofta sjell një yllësi të terë..
KY VEND MEMEC.
Mbeti shurdh ky mali im, u kerrus si plak mjeran
S’degjon as këngën e zogjve,as thellëzën qe ofshan
Fushës i merren mendtë, zgjat kokën me mundim
Të degjoj gurgullimën e lumit,të trishtën shushurimë
Fshati im zgjohet vonë, kruan veshet, ... shurdhëri
Nuk degjon vajtimin e një qeni qe i iku zoti, fatzi
As këmbanën e pikëlluar qe percjell nenë Sofinë
As fershellimën e erës qe kercen kobshëm mbi çatinë
Mengjeset memecë, zbresin pa zhurmë, melankolikë
Zvarriten nepër rrugë, si prej ditës të kenë frikë
Njerezit levizin buzët, po zë nuk nxjerrin, shurdhëri
Vetmia memecëron e kalëron sokakut si një heshtim ogurzi.
NË MBRETËRINË E BARDHË
Sa shumë u lodha të gjej derën e mbretërisë së bardhë
Atje ku dielli dhe shpirti dritë qumeshtore të ëmbël kanë
Atje ku lulet nazemadhe këtë ngjyrë dashurojnë si vajzat
Atje ku mengjeset si nuse hapin sytë e tyre të bukur filxhan.
Atje ku udhët shkelqejnë si rubim në mbretërinë parajsë
Ty të kërkoj me ankth në vezullimin e bardhësisë së artë
Më vello nuserie më shfaqesh ti, mes lumturisë së marrosur
Përqafimet, puthjet, të gjitha të bardha, si etja...e zjarrtë.
ENDËRRKRISJE.
E luten diellin të sillte pranverën me shpejt
Ta shtynte me berryl pak dimrin me thellim
E dolën të parët ta presin të brishtat, mimozat
I bënë lajka me lulet e tyre aromëverdha
Bajamja me të bardha, pjeshka me të roztat
Kur dita u zgjua , thellimi e shtyu keq diellin
Bajamet dhe mimozat kafshuan buzët e nxira
I struku thellëzat e me bubullimë, nxiu qiellin.
PËRQAFIM
Vjen e ëmbël si dikur,kokën mbi gjoks e mbeshtet
Zgjat duart qumeshtore, si një zog më fut në rrjet’.
Pulit sytë dhe hesht,si stratege ngushton rrethimin
Heshtja bëhet fir, shkon e fle me përqafimin.
Do të mas pulsin e zemrës, të degjoj: a rreh ‘vertet’?
Ah,si dikur hidhet në kraharor,si tokmak po godet
GËZIMI I VYSHKUR....
Në një çast...
U lumturuan lulet e s’mbahen
Sfilatat e bukurisë nuk kanë të mbaruar
Maleve u varin gjerdanë
Kurora i thurrin fushës lulanë.
Për pak dashuri....
Therrasin fluturat të vinë në lendinë
Agu pa dalë,i hedhin aromë gushës së luginës
Ftojnë buzëqeshjen e diellit
E naten nuserojnë si yjet e qiellit
Sfilatat... mbaruan
Petalet u rrudhen e u kerusen si plaka
Nga turpi vrapojnë në panik të fshihen
Gonxhja mori ngjyrën e eshkës
Si syri i vajzës qe pret në dritarën e vjeshtës.
. MALLI
Malli i zverdhur si gjethja, rri varur në një dëgëzë shpirti,
Pret si ëngjëll buzeqeshjen tënde, të ringjallet si Krishti
NJË LULE NË BEDEN TË KALASË
Në bedenen e heshtur të nxire nga baruti
I buzeqesh diellit një lule e vetmuar
Si një qiri i ndezur nuseron natë e ditë
Nga zemra e përveluar e vashës së malluar
Përmbi beden loti i dhimbjes së saj pikoi
Dhe gurin e sertë e zbuti, saksi e shtroi.
VALET
Valët më shetisin mbi një karrocë të kaltër mbreterore
Dielli më shkel syrin , përtej përmbi bregore
Në karrocë mbretërore, nanuritem i mbyll ëmbël sytë
Rrugë si me petale blu, në krah perendesha Aferditë.
DEHUR NGA FLLADI
I miri deti Jon, më nis një fllad të kaltër
Më dalldisin gjoksin valët qe garojnë pa mbarim
Flladi i malit i bën ftesë flladit te detit me hire dashurie
Dhe kërcejn’ valsin e lumturisë në oden e shpirtit tim
Comentários