PAK NGA PAK…

NJË PROSTITUTE*

Bukuroshja ime, përse vallë

Të rrëmbeu Djalli e të hodhi

Në greminë, nga ku asnjë gjallë

Dhe me ndihmë të Zotit, dot nuk doli.

Patjetër, ke diçka prej Perëndie

Gjersa magjeps djemtë, i le pa mend,

Gjersa vijnë dhe pleqtë, dhe pleqërisht

Zvarriten si kërminj e të përjargin.

Bukur! Mbi çatinë që kaq shumë breshër

Bie,

Ç’punë do prishte vesa si një ëndërr?...

Po si t’ia bëj unë zemrës sime,

Që s’të nxjerr dot prej llumit ku ke rënë?...

· E ribotoj, për mungesën e një vargu për pakujdesinë time,

· Faleminderit.

PAK NGA PAK…

I njoha të gjitha

Pak e nga pak

I thinjur, i stërmunduar,

Plak:

Pashë vegime që s’i kisha parë.

P.sh. vetëtimën si një mesazh të Zotit,

Që EDISONI,

Të shpikte llampën elektrike

Dhe natën ta bënte DRITE…

Por dhe si hark elektrik

Në shpirtin e të dashuruarve

Kur shkrihen e digjen

Në zjarrin e dashurisë…

· * *

Nuk them

KE FAJ TI

Që s’bën dot dritë,

Me mua

Ç’dreqin ke

Që ma fik DRITËN?...