PËRMBI HON KORR BARIN E PASHKELUR[1]
Jam unë që përmbi hon korr barin e pashkelur,
ndërsa vajzat e vendlindjes zgjatin duart
t’i ngrohin në mangallin e yjeve nëpër natë.
Dhe mbledhin gjethe ëndrrash sylarushet e mia
në përçartje pranverore si në dehje.
Reliev i brishtë mbetet femijëria,
por lis në këmbë me fytyrën kundruall diellit,
shtegëtimi i zogjve dhe zërat e jetës,
më kujtojnë lisat degëgjelbër të Frashërllinjve,
megjithëse jam bir i Jonit, këtu në jug
midis gjashtëdhjetë e ca vëllezërve,
ku lulëzojnë bajamet e më ndërmendin
ndarjen tonë të dhimbshme me Çamërinë.
Vë veshin në tokë si djali në përralla,
mos dëgjoj zërat e vëllezërme të mi,
aty ku merr frymë toka amëtare
dhe thërras: -Pse kështu diell absurd?!
Dua të shkoj në dheun e nënës
ndaj hapen sytë e ditës dritare diellore
hapen në hotelin “Pikë loti”, sa edhe
shtëpia ime e vogël ndanë diellit rri,
në zenit të tij si në botën më të dashur.
Këtu edhe shqiponjat kanë diell nëpër flatra
dhe klithmat e diellit dhe rrënjët e diellit
nisen gjithmonë me trenat e parë,
kur thurim elegjitë e vezëve të flijuara
të zogjve të thinjur nga dhimbja anës lumit,
lumit amësor të vendlindjes, Kalama,
ku lulet e shegës na i zgjojnë ëndrrat
dhe pylli fëshfërin duke përshpëritur brengat
e asaj vajzës së vogël, sot zonjës me të zeza!
Ah, kjo grua si brengë ishujsh të veçuar,
peisazh nudo në lëvizje, ndoshta Eva
që nga koha e Adamit, apo ndoshta Marsela
e marsit e të zi nëntëdhjetë e shtatë, kur braktisi
pasqyrat dhe kalëronte mbi kalin e plakur si
Ujana, ajo, bjondja e veshur me të zeza.
Në peisazhet e zhveshura, Julianët, mendimet
përtypnin si skuthët, si kurvat e vjetra.
E Dhemblani i shkruan letër Shenjtërisë së tij,
ndërsa mua më dhimbset koha që shpenzoj pa dashuri.
Cila je ti? Apo quksja flokëdiell që më tërhiqje si mjalti,,
Amarda, Mimoza, Vejushja zë dridhur që më ndillje dikur,
Sarajevazja që të takova në hotel “Hajat”
dhe të premtova se sërish do të vij,
por rekuem për këmishët e të vdekurve,
që shiten te gabi si dikur kur qenë të reja.
Një lis me degë na u rrëzua dhe farëzat e grurit
të vena në një letër që shkonte në Had
me premtimin do të vij, ja dhe pak sa të shqepen.
këmishët e të vdekurve që më ndjellin brenga,
brenga qytetërimesh, ankthe statujash,
që klithin nëpër natë. Ah këta pëllumba!
Çamëri, moj mrtire, kur ndriçojnë pikëllimet,
shirat e vjeshtës mbi bajamet e Konispolit,
mbi Jonin, të dëshiruarin tim, bisedojnë
me veten dhe me të tjerë, gjatë rrugës në kthim.
Sahatët “e artë” kanë kohë që janë ndryshkur,
Vetëm Nata në Sarandë shkruan poema pa mbarim!
KUR PIKËLLIMET I PËRKUND ERA[2]
Kur pikëllimet i përkund era
dhimbja ime ulërin nëpër qiej.
Mes stuhisë erdhi ora të iki përsëri,
vinjetë, kur vdesin hënëzat e reja,
si shiu sonte koha jonë rrënqethet.
Përditë ikin stinët, shkëmbenjtë qeshin
me qiellin e djalëriasë sonë që rrëshqet.
Nata e prerë ra në këmbët e mia
kur Anija pas betejës lodron
me djemtë e detit dhe daullet varen
si kufoma pasteli te varrezat e shirave.
Eh, shi i verbër, si at i poetëve, gjethet
e fundit përmbys mbi shqytin e natës.
Dhe Juda hesht.
Shtëpi e vjetër, kulmrrëzuar si fati im,
që më zë gjumi i baladave si të jem një zog.
Oh, vera që shkoi i pikëlloi qiejt
dhe hepohet në liqenet tanë malorë,
varka e dhimbjes sime që e përmbysën,
barbarët që ne vetë i shpikëm.
Vetmia dhe dimri lotojnë nëpër gurë.
Vetmia-e mira ime prej lotësh, diku e kudo,
kujtimi yt, shi hëne mbi rrafshin e shkretë,
ku kaloj unë e ka kasollen vjeshta,
fati im, zog i vogël, lamtumirë.
Rekuiem. Vetëm rëra del nga mbretlria
e gurit. Ndjesë, kërkoj një auareolë
nga trëndafilat e fëmijërisë sime të brishtë.
Aty e varrosën sërish Manen, shqiponjën
shtegëtare, në një natë arkeologësh në fushë,
kur më zgjojnë shkrepëtimat e ëndrrave
netëve me shi, Shiroka në ëndërr si vizatim
për një vjollcë me anijet e bardha niset,
ndërsa vjeshta rri sonte te unë, si dikur
mbi kodrat e mbuluara me dëborë,
rrinin mëllenjat si të dashurat e dimrit,
ndërsa mbremja rend drejt qiellit
si refugjate, ndërsa ne ekloga bëjmë
me delet e mençura, që kanë harruar të flasin.
Dhe unë dal e të pres buzë një reje
zemra ime, mos e mallko me ndarje këtë natë!
Mike e vjetër, vero udhëve të liqenit
mos vizato etyde në rrezen e shiut,
motiv i përhershëm i gruas së kurbetliut.
Është një mrekulli dëbora e shtatorit
me fruta në pemë, kështu çdo natë të pres ty
flokëmbështjella me erë, rri e rri,
druri i pritjes çeli gjethe që fëshfërijnë
te dritarja e bardhëllëme e zërit tënd,
ndërsa sytë e tu në kujtesën e ujrave
këpusin lule buzë udhëve si dikur.
Por unë tani nuk besoj në asnjë mbrëmje,
shiko si çeli trëndafili yt tek yjet,
se ti në këtë botë erdhe për mua,
një vajzë që i çeli gjethet te porta.
Po iki, po të lë kështu tërë vjeshtë.
çudi që nuk të thashë lamtumirë,
si ike kështë?! Ditën që u shfaqe ti,
femijërinë e mbaj mend si pëllumb
Në çdo gur fshihet një statujë nëne,
veç Skënderbeut në këtë qytet, ku
Rozafa e flijuar jo në Bjeshkët e nëmura,
por këtu, ndishta në Dajç, në breg të Bunës,
ku unë kam vendlindjen e nënës,
që më mësoi Omerin, De Radën
dhe At Fishtën dhe Elegjinë për nënën.
O toka ime e shenjtë: Uktheva në Shkodër,
në Shkodrën e mbretërive, por unë
nuk do të merrem me rizhvarrimet!
o Yot, nuk duam parajsën, jo,
por na ler në dheun tonë, amen!
[1] Kushtuar krijimtarisë sime poetike.
[2] Kushtuar krrijimtarisë poetike të Frederik Reshpjes
Comments