PËR HOMERIN E PËRJETËSISË

Adem Zaplluzha

POEMË

PËR HOMERIN E PËRJETËSISË

O At i madh

O Gjergj

Kush e di se sa herë të vranë

Por ju edhe i vrarë

Jetoni te yjet

O ylli i shqiptarisë

Jetoni

Duke bartur në dorë

Zjarrin e Olimpit

Flakadanin madhështor

I cili kurrë nuk shuhet

Të ishit gjallë

Do i shkruanit ca këngë Homerike

Për Vraninën e Kosovës

Gjakun e derdhur

Për ato zjarre që i dogjën flakë

Shpirtrat e etërve

2.

O Gjergji

Me penë misterioze

E shpatë në dorë

E cila preu

Më shumë se vdekja

Më shumë se çdo ushtri barbare

Dhe triumfove

Nëpër bejlegjet me kriminelët

Këndove

Aq bukur këndove për atdheun

Sa që i tmerrove ardhacakët

3.

O at në qiell e në tokë

Mbi varrin tënd

Po mbijnë ullinjtë e Shqipërisë

Po mbijnë me disa lloje rrënjësh

Më besoni

Nuk krakëllijnë më korbat

E Kardakut

As sorrëshkinat e Serbisë

Këtu fluturojnë dykrenorët

Fluturojnë

Nga dyert e gdhendura

Me vargjet e zjarrta

Fluturojnë pëllumbat e dashurisë

fluturojnë

Nëpër fushat e gjëra

Të Shqiptarisë

4.

Nuk pëllet më Gomari i Babatasit

Nëpër kopshtet e trëndafilave

Po lulëzojnë

Si kurrë më parë

Aguliçet e stinëve të kënduara

Nga mendja dhe pena e juaj

Po lulëzojnë

Gonxhet e ardhmërisë

5.

Një Zot e di se ku jeni tani

Çfarë shkruani te yjet

Ne i kemi thyer kambanat e urrejtjes

I kemi bërë

Copë e grimë

Jetojmë me të sotmen

Ëndërrojmë ardhmërinë

Ati jonë sypetrit

Ju edhe nga lartësitë e qiellit

Bëni dritë

O ju përgjëroj

Dërgona ca rreze

Mbi këtë tokë

Të na ngrohin me mirësinë

Ta mbajë gjallë Shqipërinë

Ta zhdukim urrejtjen

Nga malet tona

Të ulemi si dikur

Me zanat e Tropojës

Të kuvendojmë në logje burrash

Për hallet e përditshmërisë

6.

Zgjohu o Gjergj Fishta

Zgjohu

Se hajdutët e Ballkanit

Na e vodhën lahutën

Por jo edhe zërin e saj hyjnor

E cila nëpër çatitë e djegura

U këndon perëndive Dardanë

Të përbej

Me emrin e Shën Mërisë

Zgjohu o at i Shqiptarisë

Zgjohu

Sa shumë kemi nevojë

Për Homerin e përjetësisë