Për atë trëndafil
Nga Fatmir Terziu
Ajo dorë e bardhë, e pastër, e gjallë,
mbolli në kopësht një mëngjes,
një trëndafil të kuq, të rallë,
e mbi të lotoi e loti iu bë vesë…
… ajo dorë e ëmbël, e ëmbël mjaltë
kujdesej përditë për atë trëndafil
lutej në heshtje para tij ditë dhe natë
thuajse ngrysej e gdhihej tek ai.
Ajo dorë e lodhur, e mbarë
fshiu një ditë lotin nga sytë
e gjeti aty mbi një petal
një flutur duke u shkarravit.
Ajo dorë e vyshkur, e verdhë
nuk lëvizi atë mëngjes të zbehtë
trëndafili ishte kthyer në ferrë
disa krimba lëviznin lehtë e lehtë.
Ajo dorë engjëllore iku në qiell
u bë menjëherë vetëtimë e zjarr
solli në kopësht sërrish diell
krimbat ikën tutje zvarrë e zvarrë.
Ajo dorë e padukshme, plot mall
rimbolli në kopësht një mëngjes,
një trëndafil të kuq, si në perrallë,
dhe e ujiti atë me lotin e saj vesë…
