Nuk e dija që isha një lule.

Natasha Xhelili

Në kopshtin e zemrës tënde

Kisha çelur e lulëzuar

Ti më mbaje në duar

Si lulen e vetme në Tokë

Dhe më ngjitje sa e sa metafora

Që më skuqnin faqet.

Më bēje poezi dhe unë shihja si rridhja në vargjet e tua

Duke u bërë herë Afërdita

E herë vetvetja.

A mund të shihem si më sheh ti?

Ndonjëherë përdor fjalë të mëdha e të çuditshme

Për të fshehur ato gjërat e thjeshta

Që s'ke frikë t'i thuash

Të ecësh në kopsht me të gjitha lulet e mia përreth

Të përsëritësh papushim se unë jam e poshtër

Si më e madhja përkëdhelje (kështu je ti)

Të luajmë me fjalën hidh e prit si në rrefenjat e lashta te krahinave tona

T'i dorëzohemi njëri-tjetrit

Si të ishte gjëja më normale në botë.

Ti pret një përshëndetje

Që si një disk fluturues

Të ngrihesh pastaj në planete të tjerē të qenies sime.

Para pasqyrës jam një lule në dorën tënde.