Thelbi poetik tek diskursi i tij aestetik. Transparenca e diskursit të pritjes, besimit tej pritja dhe vetë ekzistenca. Një udhëtim simbolik mes simbolikës së poezisë së poetes Greta Kadare Teta.
BESOJ ENDE SE DO TË VISH
Besoj ende se do të vish ,veç
Kur të vish
mos më eja më nëpër gjijtë e mi
Koha shtroi mbi to dëborë
U ftohën
Mushkritë, zemra ,u lodhën
Dhe trupi u shter,
mos duket më oaz i bukur
Vetëm sytë s'pranuan të vdesin
Në këtë vjeshtë që di të heshtë
E thinjet sikur pylli përpara dimrit
Eja,sikur dielli, qielli, që s'fiken kurrë
Veç kur të vish ,të pres te sytë.
RRJEDHA E VALËS QË DJEG
Nuk i duhej të shkonte deri në Jordan
Në rrjedhën e lumit që thonë pastron shpirt
I mjaftonte veç një currilë uji zjarr
Nga burimi i pafjalë ndonjëherë pa gdhirë
Dhe çdoherë para natës kur dashuri donte
Para se të binte e vetme me ëndrrën në gjumë
Si e marrosur kridhej e përvëlohej e tëra
Në ujin që i ujiste të tretshmin trup
Ajo dinte si veten ta ndante
Të ish ashtu veç shpirt veç trup
Mjaftonte të godiste fort currila një rruazë
Aq mjaftonte që dy copa ai trup të ish
Kocka thërmohej e palca bëhej si hiri
Trupin në çast nga shpirti ndarë e kish
Në rrjedhë të valës që i digjte mjaft
Ajo,dy pjesë më nuk ndjente dhimbt
Atherë shpërthente në vaj e tëra
Me ujin, niste lante dhe lotët e saj
As shijen e dhimbjes lotit nuk ja ndjente
Kështu pastronte shpirtin ajo grua çdo natë.
PASHË ME SHEKUJ
Pashë me shekuj, kridhej nata mbi atë grua
Pash si me dëshirë ajo griste çdo çast
E vetëm lutej për ëndrrat e shterura
Ti sillnin dritën mes heshtjes pa fat
Në krah kish veten, dhe heshtjen e kish
E priste të zbrisnin mbi të vetem valë
I sillte trishtim pështjell errësira
Ajo vetëm priste mos bëhej e marrë
Dhe braktisur nga vetja hijen shtrëngonte
Mos shkonte më larg se lutja e saj
Të gjitha dashuritë e kishin braktisur
Me shekujt para saj kishin shtegtuar larg
Elegji tingujsh trisht i luanin në kraharor
Kërcenin dëshirat e saj pa faj
Ajo pinte dehej me lotët,lotët ilaç
Marrosur ish mos ish e marrë
Kommentare