
Një rënie me sy
Astrit Lulushi
Poeti ka dy bashkëbisedues -
Natyrën dhe veten -
Kur flet u drejtohet të dyve;
Përgjigjet i vijnë veç e veç
Por ai i përzien.
Pyetjet e para janë:
Cila është dashuri,
Dhe cila është romancë?
Të dyja janë trulluese -
Njeriu hutohet prej tyre:
Kur gruaja me të cilën je
Është gruaja e vetme në botë,
Është dashuri.
Romanca është,
Kur gruaja me të cilën je
Është çdo grua në botë.
Po kodër çfarë do të thotë?
Dhe përgjigja është,
Se kodra ishte e para;
Kur kështjella u ngrit në gur,
Hodhi vështrimin poshtë,
Dhe pa një “poshtë-kodër”,
Vendi mori emrin Shkodër.
Ndërsa kështjella Rozafa
U quajt, kur ilirët labeatë
Lundrën ia lanë traditës
Dhe me Gentin në krye
Zgjodhën të jetonin ndryshe.
Në natyrë,
Njeriu i ngjan peshkaqenit
I cili shkon nga shkon, dhe kërkon
Në fund, të kthehet aty ku u lind.
Edhe hedhja e hirit në det,
Kur njeriu vdes, nuk është pakuptim,
As kursim i një pëllëmbe toke
Por është thjesht një ritual
Që fillimisht Ilirët kanë pasur
Për të nderuar të rënët në luftra,
Më vonë këtë zakon
Të tjerët e morën.
Oh, vazhdo, na thuaj më -
Dhe poeti i qetë shton -
Në kohën tepër të lashtë
Para helenëve dhe të gjithëve
Në Egjipt jetonte një popull,
Nga Qielli mendonte se ishte;
Edhe Perëndinë e quante Ra
Jo vetëm se urdhërat e tij
Binin lëshuar nga lart, por se
Mes reve një sy mbante hapur,
Osirin bariun e zgjuar, që vëzhgonte
Në Tokë, se ç’bënin krijesat e Zotit.
Shekuj më pas, Herodoti udhëtoi
Nëpër Egjipt anë e mbanë
Dhe u çudit sa shumë ngjante
Kultura e lashtë atje
Me atë të fiseve që Hënën
Kishin marë për emrin e tyre;
U bë kurioz, kopjoi, studioi
Dhe u ul e shkroi historitë e tij
Për helenët dhe botën;
Ku ilirët barbarë i quante
Sepse flisnin gjuhën e parë.
תגובות