Vallja e vdekjes
(Motive nga piktori Gëzim Hidri)
Dimër,
Acar,
Një trung lisi
i djegur nga rrufetë,
trung i tharë...
Një korb i uritur,
mbi trung, në majë;
Vështron,
pret gjatë...
Një i dënuar me vdekje,
Përtej hekurave kryqëzuar,
Të ndryshkur;
Sytretur,
I ligur,
Kockë e lëkurë,
Skelet i bardhë
Vështron ngultas
Korbin
Mbi majën
E trungut të lisit
Të tharë.
Ata,
Të tre
Hedhin vallen e vdekjes:
Lisi pret sopatën.
Korbi të fundit regtimë
të të dënuarit,
dhe
I dënuari,
atë
Hyjnoren,
Parajsë.
Mesime…
Papagalli lozonjar,
dera e kafazit hapur....
cicërin, flet me gjuhën e vet,
na shkund nga pellgu i melankolisë,
pellg i pritjes....
Del nga kafazi,
qarkon nëpër shtëpi,
fluturon pak
që të mos harrojë fluturimin,
dhe ulet në supet tanë;
Na çukit me sqepin e mprehtë
në fytyrë, në vesh;
Luan me një fije floku.
Na zgjon nga përgjumja,
Na shkëput nga mendimet e këqija,
Ndoshta, don të na kujtojë
se ështe edhe ai aty;
Na thotë
se i respekton këto çaste ngujimi.
Papagalli ynë lozonjar
nuk del nga ballkoni i hapur,
na kujton se nga jeta
duhet shporrur trishtimi….
Një harabel çukit në xham
I hap dritaren,
i them “Mirësevjen!”
Me sheh mallëngjyeshëm...
Pastaj,
dy-tre cicërima
si për na kujtuar
ditët pranverore ;
Hap krahët,
ngrihet
dhe niset fluturim
për diku….
Ndoshta në korin e shpendëve
që luan simfoninë pranverore….
Nga dritarja e hapur,
ndjek përpëlitjet e krahve
të zogut
që zvogëlohet
në largësinë e ikjes….
ndërsa, ne, të ngujuar,
në ditë pritjeje, qëndrojmë këtu….
Peizazh…
Nga ballkoni
shoh Diellin mbi Tiranë,
në perëndim,
këtë pasditë të shurdhët,
këtë pasditë të heshtur,
shpërfillëse,
pasditë ngujimi….
Në rrugë
s’ka kalimtarë,
s’ka makina,
s’ka zhurma,
veç heshtjes së frikshme,
heshtje gjamë....
Një patrullë e ruajtësve të rendit
stoike,
Mban rendin e heshtjes
si në qytetin e Pompeit sot,
qytet pa banorë,
qytet shkretë,
qytet pa vizitorë….
Pompein
e mbuloi llava e Vezuvit
shekuj më parë.
Tiranën nxiton ta gjunjëzojë
coronavirusi, kjo e sotmja murtajë….
51 vjeç
Në gjidetin e Pocuolit
Dielli në të perënduar përskuq
valët vallëzuese të detit.
Pulëbardhat pllaq-plluq mbi valë
krahët e bardhë.
Vezullimi i dritave dëbon muzgun.
Fëmijët gëzojnë të qeshur
në botën e lodrave.
Të dashuruarit shkëmbejnë
puthje të nxehta
dhe selfie kujtimi.
Të moshuarit,
grupe-grupe,
çapiten me vështrimin ndanë detit
të pamatë,
shkëmbejnë fjalë, shaka e kujtime
e jetojnë jetën ashtu
siç është:
jetë pa mbarim.
Unë, i fundosur në botën e pikëllimit,
ngushëlloj veten,
sodit në heshtje këtë pikturë jete të paqme,
në majën e malit tim,
majën e pesëdhjetë e një viteve...
sot, këtu, buzë detit,
në Pocuoli.
Pocuoli (Pozzuoli), Napoli, 26 dhjetor 2015
Peisazh dimri
Diell akull
Peisazh i ngrirë
Dielli shndrit
Dielli nuk ngroh.
Diell mashtrues
Shigjeta rrezesh
mashtruese
ciflosin
me tehun
e acartë
shpirtin
tim
kristal.
Qielli blu i thellë,
i kthjellët
si shpirti im
vuan
të ftohtin
acar
të Dhjetorit.
Diell shndritës
Diell mashtrues
Diell akull
Diell Dhjetori...
Peizazh i ngrirë
Jetë e ngrirë
Qëndresë e Diellit
Akull
peisazh
i Salvator Dalisë[1]
Peisazh...
Moti...
Parashikimet
thonë
do të kemi shi,
do të ketë vransina,
ditë me erë,
ditë monotone,
ditë e mërzitshme,
ditë mortore,
ditë-natë,
ditë-jetë.
Ditë,
ditë,ditë, ditë,
ditë si të gjitha ditët.
Ditë për të gjithë,
ditë për të gjallë,
ditë për të vdekur,
ditë për të lëvizur,
ditë përtë ndalur,
ditë për të kënduar,
ditë për të menduar,
ditë për të punuar,
ditë për të jetuar...
Ditë për njerëzit,
ditë për kafshët,
ditë për zvarranikët,
ditë për shpendët.
Ditë për barin,
për fushat,
për malet,
për pyjet,
për pemët.
Ditë pune,
ditë lufte
ditë gëzimi...
ditë për të gjykuar,
ditë për të ndëshkuar,
ditë për t’u lutur
ditë për të falur,
Ditë që jetohen,
ditë mbijetese,
ditë, si të gjitha ditët....
Ditë të jetës tonë.
Unë dhe orkideja...
Në shtëpi,
në vetminë time.
Një lule,
Orkideje
me petalet blu
më ther në zemër.
Gjethja e gjelbër
më trazon mendimet.
Një lot rrëshqet
dhe muros
egon time
këtu vetëm,
në shoqërinë
e orkidesë...
Ime bijë më flet nga larg...
Shpërfille mediokrin
mos e ço në mendje,
fshije, zhduke
mediokrin,
qytetar të botës mediokre.
Lëre mediokrin në shenjtnin’ e vet
dhe ndiq rrugën e yllit tënd.
Edhe mbi ujë të ecësh, po të pa
mediokri, kjo specie e nëmur,
gishtin tek ty do ta shenjojë ,
do të turfullojë gëzueshëm si i marrë:
“ – Ja, ja, shikojeni atë, ai s’di të notojë!”
Pse mërzitesh?!
S’ke shkak,
Ti nuk je lis -zgërbonjë djegur nga rrufetë,
pa një bistak;
Ti nuk je zvarranik a butak
Ti je gjallë, o njeri.
Dil andej nga Liqeni
Është bukur.
Ty të pëlqen vjeshta,
gjethet e verdha që fëshfërijnë
trumat e zogjve që gëzueshëm cicërijnë.
Shijoje këtë simfoni-magjinë, o njeri!
Ty të pëlqen një kafe buzë Liqenit
tek kundron pllaq-plluqet e varkave...
ku flladi i Lindjes të zgjon kujtimet
dhe të fton të përkundesh
në lumturi e paqe.
Kjo është Jeta, jeta jote.
Jetoje, o njeri!
Peizazh melankolik
Stola të shkretë,
pa njeri;
stola të akullt
në verandë.
Traget i pëgjumur
në detin e paqtë;
Mjegull e errët
shkrirë me të gjelbërtën e thellë
të detit ...
Unë: Statujë e hiçvendit
Dhe simfonia e krra-krrave
të zogjve të detit
shenjë jete
në këtë melankolik
peisazh.
Nga veranda e tragetit shoh Durrësin, të përgjumur, një shi i qetë pa gjëmime, pa vetëtima, bie paqësisht,me mjegullën që e pushton tragetin, qytetin e Durrësis dhe detin, më 08.11.2016; Ora 09.01.
Vetmi
E urrej shtëpinë
se është bosh, pa ty.
E urrej rrugën
se është e shkretë,
pa ty.
E urrej diellin
se nuk shoh hijen tënde.
E urrej detin
se më largon nga ty.
E urrej kohën
se nuk mjafton
për të mbrritur
në mbretërinë tënde,
o Dashuri !
Tiranë, më 08.11.2018; Ora 09.47
Skllavëri….
Kur rrezja
friket të puthë tokën
dhe fshihet mes reve;
Kur gjuha
mënon të flasë;
Kur mendimi nguroset,
trupi ecën kuturu
si somnabul
i ndjekur nga
pushteti i fatit.
Vetëprangosje
Kufiri
një koncept
që të shkëput nga njohja.
Kufij që shemben,
Kufij që ranë,
Kufij që mbeten.
Kufijtë,
monumente të çmendurisë,
nuk fshihen
nga truri ynë i lodhur….
Ne endemi
në natën
e kufirit
absurd….
të kufivje
dhe mureve
të unit tonë absurd.
Ç’fatkeqësi!
I vemë kufij vetes
dhe vuajmë
vetëprangosjen....
Nata në ikje…
Përgjumësh
trageti pushton bregun;
shiu dhe mjegulla gri
mbulojnë qytetin.
Dritat e mekura
si fenerët e pëshkatarëve
zbulojnë kulmet e çative.
Qyteti po zgjohet.
Mendimi i pagjumë
fluturon tek ty e dashur:
Vallë a dremite pak
këtë natë të gjatë,
natë ndarjeje,
o e shtrenjta ime!!!
