Një harabel çukit në xham

Xhemil Durbaku

Vallja e vdekjes

(Motive nga piktori Gëzim Hidri)

Dimër,

Acar,

Një trung lisi

i djegur nga rrufetë,

trung i tharë...

Një korb i uritur,

mbi trung, në majë;

Vështron,

pret gjatë...

Një i dënuar me vdekje,

Përtej hekurave kryqëzuar,

Të ndryshkur;

Sytretur,

I ligur,

Kockë e lëkurë,

Skelet i bardhë

Vështron ngultas

Korbin

Mbi majën

E trungut të lisit

Të tharë.

Ata,

Të tre

Hedhin vallen e vdekjes:

Lisi pret sopatën.

Korbi të fundit regtimë

të të dënuarit,

dhe

I dënuari,

atë

Hyjnoren,

Parajsë.

Mesime…

Papagalli lozonjar,

dera e kafazit hapur....

cicërin, flet me gjuhën e vet,

na shkund nga pellgu i melankolisë,

pellg i pritjes....

Del nga kafazi,

qarkon nëpër shtëpi,

fluturon pak

që të mos harrojë fluturimin,

dhe ulet në supet tanë;

Na çukit me sqepin e mprehtë

në fytyrë, në vesh;

Luan me një fije floku.

Na zgjon nga përgjumja,

Na shkëput nga mendimet e këqija,

Ndoshta, don të na kujtojë

se ështe edhe ai aty;

Na thotë

se i respekton këto çaste ngujimi.

Papagalli ynë lozonjar

nuk del nga ballkoni i hapur,

na kujton se nga jeta

duhet shporrur trishtimi….

Një harabel çukit në xham

I hap dritaren,

i them “Mirësevjen!”

Me sheh mallëngjyeshëm...

Pastaj,

dy-tre cicërima

si për na kujtuar

ditët pranverore ;

Hap krahët,

ngrihet

dhe niset fluturim

për diku….

Ndoshta në korin e shpendëve

që luan simfoninë pranverore….

Nga dritarja e hapur,

ndjek përpëlitjet e krahve

të zogut

që zvogëlohet

në largësinë e ikjes….

ndërsa, ne, të ngujuar,

në ditë pritjeje, qëndrojmë këtu….

Peizazh…

Nga ballkoni

shoh Diellin mbi Tiranë,

në perëndim,

këtë pasditë të shurdhët,

këtë pasditë të heshtur,

shpërfillëse,

pasditë ngujimi….

Në rrugë

s’ka kalimtarë,

s’ka makina,

s’ka zhurma,

veç heshtjes së frikshme,

heshtje gjamë....

Një patrullë e ruajtësve të rendit

stoike,

Mban rendin e heshtjes

si në qytetin e Pompeit sot,

qytet pa banorë,

qytet shkretë,

qytet pa vizitorë….

Pompein

e mbuloi llava e Vezuvit

shekuj më parë.

Tiranën nxiton ta gjunjëzojë

coronavirusi, kjo e sotmja murtajë….

51 vjeç

Në gjidetin e Pocuolit

Dielli në të perënduar përskuq

valët vallëzuese të detit.

Pulëbardhat pllaq-plluq mbi valë

krahët e bardhë.

Vezullimi i dritave dëbon muzgun.

Fëmijët gëzojnë të qeshur

në botën e lodrave.

Të dashuruarit shkëmbejnë

puthje të nxehta

dhe selfie kujtimi.

Të moshuarit,

grupe-grupe,

çapiten me vështrimin ndanë detit

të pamatë,

shkëmbejnë fjalë, shaka e kujtime

e jetojnë jetën ashtu

siç është:

jetë pa mbarim.

Unë, i fundosur në botën e pikëllimit,

ngushëlloj veten,

sodit në heshtje këtë pikturë jete të paqme,

në majën e malit tim,

majën e pesëdhjetë e një viteve...

sot, këtu, buzë detit,

në Pocuoli.

Pocuoli (Pozzuoli), Napoli, 26 dhjetor 2015

Peisazh dimri

Diell akull

Peisazh i ngrirë

Dielli shndrit

Dielli nuk ngroh.

Diell mashtrues

Shigjeta rrezesh

mashtruese

ciflosin

me tehun

e acartë

shpirtin

tim

kristal.

Qielli blu i thellë,

i kthjellët

si shpirti im

vuan

të ftohtin

acar

të Dhjetorit.

Diell shndritës

Diell mashtrues

Diell akull

Diell Dhjetori...

Peizazh i ngrirë

Jetë e ngrirë

Qëndresë e Diellit

Akull

peisazh

i Salvator Dalisë[1]

Peisazh...

Moti...

Parashikimet

thonë

do të kemi shi,

do të ketë vransina,

ditë me erë,

ditë monotone,

ditë e mërzitshme,

ditë mortore,

ditë-natë,

ditë-jetë.

Ditë,

ditë,ditë, ditë,

ditë si të gjitha ditët.

Ditë për të gjithë,

ditë për të gjallë,

ditë për të vdekur,

ditë për të lëvizur,

ditë përtë ndalur,

ditë për të kënduar,

ditë për të menduar,

ditë për të punuar,

ditë për të jetuar...

Ditë për njerëzit,

ditë për kafshët,

ditë për zvarranikët,

ditë për shpendët.

Ditë për barin,

për fushat,

për malet,

për pyjet,

për pemët.

Ditë pune,

ditë lufte

ditë gëzimi...

ditë për të gjykuar,

ditë për të ndëshkuar,

ditë për t’u lutur

ditë për të falur,

Ditë që jetohen,

ditë mbijetese,

ditë, si të gjitha ditët....

Ditë të jetës tonë.

Unë dhe orkideja...

Në shtëpi,

në vetminë time.

Një lule,

Orkideje

me petalet blu

më ther në zemër.

Gjethja e gjelbër

më trazon mendimet.

Një lot rrëshqet

dhe muros

egon time

këtu vetëm,

në shoqërinë

e orkidesë...

Ime bijë më flet nga larg...

Shpërfille mediokrin

mos e ço në mendje,

fshije, zhduke

mediokrin,

qytetar të botës mediokre.

Lëre mediokrin në shenjtnin’ e vet

dhe ndiq rrugën e yllit tënd.

Edhe mbi ujë të ecësh, po të pa

mediokri, kjo specie e nëmur,

gishtin tek ty do ta shenjojë ,

do të turfullojë gëzueshëm si i marrë:

“ – Ja, ja, shikojeni atë, ai s’di të notojë!”

Pse mërzitesh?!

S’ke shkak,

Ti nuk je lis -zgërbonjë djegur nga rrufetë,

pa një bistak;

Ti nuk je zvarranik a butak

Ti je gjallë, o njeri.

Dil andej nga Liqeni

Është bukur.

Ty të pëlqen vjeshta,

gjethet e verdha që fëshfërijnë

trumat e zogjve që gëzueshëm cicërijnë.

Shijoje këtë simfoni-magjinë, o njeri!

Ty të pëlqen një kafe buzë Liqenit

tek kundron pllaq-plluqet e varkave...

ku flladi i Lindjes të zgjon kujtimet

dhe të fton të përkundesh

në lumturi e paqe.

Kjo është Jeta, jeta jote.

Jetoje, o njeri!

Peizazh melankolik

Stola të shkretë,

pa njeri;

stola të akullt

në verandë.

Traget i pëgjumur

në detin e paqtë;

Mjegull e errët

shkrirë me të gjelbërtën e thellë

të detit ...

Unë: Statujë e hiçvendit

Dhe simfonia e krra-krrave

të zogjve të detit

shenjë jete

në këtë melankolik

peisazh.

Nga veranda e tragetit shoh Durrësin, të përgjumur, një shi i qetë pa gjëmime, pa vetëtima, bie paqësisht,me mjegullën që e pushton tragetin, qytetin e Durrësis dhe detin, më 08.11.2016; Ora 09.01.

Vetmi

E urrej shtëpinë

se është bosh, pa ty.

E urrej rrugën

se është e shkretë,

pa ty.

E urrej diellin

se nuk shoh hijen tënde.

E urrej detin

se më largon nga ty.

E urrej kohën

se nuk mjafton

për të mbrritur

në mbretërinë tënde,

o Dashuri !

Tiranë, më 08.11.2018; Ora 09.47

Skllavëri….

Kur rrezja

friket të puthë tokën

dhe fshihet mes reve;

Kur gjuha

mënon të flasë;

Kur mendimi nguroset,

trupi ecën kuturu

si somnabul

i ndjekur nga

pushteti i fatit.

Vetëprangosje

Kufiri

një koncept

që të shkëput nga njohja.

Kufij që shemben,

Kufij që ranë,

Kufij që mbeten.

Kufijtë,

monumente të çmendurisë,

nuk fshihen

nga truri ynë i lodhur….

Ne endemi

në natën

e kufirit

absurd….

të kufivje

dhe mureve

të unit tonë absurd.

Ç’fatkeqësi!

I vemë kufij vetes

dhe vuajmë

vetëprangosjen....

Nata në ikje…

Përgjumësh

trageti pushton bregun;

shiu dhe mjegulla gri

mbulojnë qytetin.

Dritat e mekura

si fenerët e pëshkatarëve

zbulojnë kulmet e çative.

Qyteti po zgjohet.

Mendimi i pagjumë

fluturon tek ty e dashur:

Vallë a dremite pak

këtë natë të gjatë,

natë ndarjeje,

o e shtrenjta ime!!!