top of page

Ne na njohu një e tretë: Dashuria.


Ne na njohu një e tretë: Dashuria.

Ajo qëndronte mes heshtjes sonë

kur shiheshim gjatë si dy të pagojë

dhe e dinim para tjetrit çfarë ka në mendje tjetri,

dhe flisnim dyshe edhe kur flisnim me vete…


Ishte më e vogël se ne, por u bë më e madhe,

Na mbarti netëve nepër rrugë ajrore

plot trëndafila të kuq maskuar si të bardhë ,

Na hoqi udhën me dritën e saj

në shtëpi të huaja maskuar si altare ,

ku pasi bënim dashuri më dorëzoje

më të çmuarin e gjërave, gjumin tend.


Dashuria, ndërmjetësja jonë,

I mbaroj një nga një punët e veta,

Dhe po bëhej gati pa u ndjerë

të jepte goditjen e fundit, të shartonte

kohën tonë me të sajën në qiell…

Kur ja, tokësor, u zgjova, u ngrita

dhe qava gjithë natën në anë të shtratit,

i keqardhur, por edhe i mirëkuptuar

që s’mund ta pranoja përjetësinë.


Kështu dhe ti dole prej buzëqeshjes

që vetë Dashuria të pati huajtur,

Dhe u nise udhës së shkretë kokulur

sikur ishe kthyer nga një yll i largët.


Dashuria, e treta që na njohu,

feks nganjehërë në rrugët e mia,

me sheh tangent, më sjell një kujtim,

më bëhet se të ka parë nëpër qytete,

duke u truar, duke u kastiguar.

Përpin mallin tim dhe më lë

si degë të përzhitur trotuarëve.

13 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page