NËNA IME “Kekea”

NËNA IME “Kekea”

Nga Luan Çipi

Dhe pse i moshuar, mbërritur në fund jete,

Shpesh te nëna ime, mua më shkon mendja,

Po afrohem vrullshëm, afër te nëntëdhjeta,

Ta kem pranë atë, oh sa ma ka ënda!

E kujtoj shpesh herë, me lotët në sy,

Mbushur pikëllim, shqetësim e mërzi,

Me shumë adhurim, po shumë dhimbshuri,

O moj nënë e shtrënjtë, më i miri njeri!

Përkujtoj me mall vitet që kanë shkuar,

Mbështetur butësisht bash te gjiri i saj,

E mendoj i prekur dhe i dëshpëruar,

Pa humbur vetëdijen, gati sa të qaj;

Në duartë e saj me zhubra, shtrënguar më mban,

Drejt kopshtit dhe shkollës, vetë më shoqëron,

Më kujdes më ushqen, më lan e më shplan,

Për hallet e jetës, rrugët më tregon:

“Përherë respekto prind e të moshuar,

Nderi e vlerësimi të shkojë te komshia,

Mos e harro kurrë këshillën e çmuar:

Piksynim i parë të jetë bamirësia;

Kurrë mos lakmo për para,

Larg nga prona pa meritë,

Përkrahi shokët pa u pra,

Zemërgjerë të jesh për ditë!

Shfrytëzo çastin e zbavitu,

Merru me art dhe me sport;

Mos e lerë rastin, se iku,

Vitet rrendin e zhbëhen kot!

Qeshu, hidhu, loz, argëtohu,

Dëfrehu, sa s’është vonë,

Bota rrend e rrotullohet,

Asgjë në vend nuk qëndron!

Çdokush do mbart metrokubin,

Dheun e zi, që shumë rëndon,

Gjithkush ta medojë fundin,

Ndaj gëzohu për sa rron!”

*

U largove, nënokja ime,

Tridhjetepesë vjet më parë,

Porosi: Det me kujtime,

Për pasardhësit, një thesar!

Vlorë, më 27 Korrik 2022