Në ujëvarën e ëndrrave

Nga Gladiola Jorbus

Në ujëvarën e ëndrrave

Në ujëvarën e ëndrrave -

Unë jam drita.

Por druhen të më shohin.

Horizontet i shfaq si dy gjysmërruzuj,

përtej kubesë qiellore.

Por druhen të më besojnë.

Ua zgjas duart, krahët të më shtrëngojnë.

Por druhen të më prekin.

Fjalët e mia bëhen tinguj ritmikë.

Por druhen t’ua vënë veshin.

Fluturimthi vërshoj mbi shpatet e pjerrëta,

ku ylberët kridhen të trazuar,

si lajtmotivet e vjeshtës.

Fle mbi shkëmbinjtë,

ku shtrohen tapete prej myshku të njomë

dhe hënën rrëkëllej me një frymë.

Por druhen të më ndjekin.

E atëherë...

dielli nis të venitet

brenda vështrimit tim endacak.

Kënga e zogjve tretet në muzg.

Druri i kedrit frushullon lamtumirë.

Dhe unë mbetem vetëm...

si balada e erës

në mjegullinën e shekujve.

JERUZALEM

Në Jeruzalem –

ditët shfaqen

nën dritëhije të mpakura.

Rrënoja kujtimesh pelegrine

endin librat e shenjtë

dhe mijëvjeçarët.

Retë dimërore lodrojnë

me harabelat ngjyrëhiri.

Ëndrrat dhe shpresat,

gjysmë të strukura brerojnë

nën kupolën qiellore.

Muri i lotëve - djepi shpirtëror

i litanisë njerëzore.

Lumenj lotësh rrjedhin

si damarë gjaku.

Kujtesa krenare

që valëvitet ndër breza.

Heshtja e krijimit.

Dhembja e shoah-s

që pezull jeton

me frymën e Zotit.

Në Jeruzalem –

era pëshpërit vargje

për jetët e flijuara.

Dhe shekujt luajnë

kukafshehti me emrat -

Jeruzalem, al-Kuds i shenjtë, Shalem.

Dhe ti…

Le të themi që triumfove në karrierë, Me duzina çmimesh që shtyheshin njëri pas tjetrit. Dhe ti… vazhdoje të bëje dashuri me hijen tënde, e ngrije dolli me trofetë që të stolisnin zbrazëtinë e shpirtit.

Kur ninëzat e syve të saj Prej Monalize, Të ftonin të kridheshe në melankolinë e tyre. Dhe ti… gëlltisje si hape gjumëndjellëse Muzgjet e bruzta dhe agimet e purpurta. Me gjakftohtësinë e një mizantropi.

Dhe ti… harrove se në jetë dhembjet ndahen së bashku. Dhe fitoret gjithashtu.

Dhe ti… Përplasje fort derën Pas shpinës së saj Pa thënë një “mirëmbetsh”, as një “lamtumirë” Dhe ajri bëhej i cingërimtë.

Dhe ti… Mbete vetëm me mungesën e saj Që ngjan me nënkresën e akullt Të një nate të pambarimtë.

Dhe ti … Po sheh Se si trofetë e tu njëri pas tjetrit po bien … Të sendërtuar në një grusht mizash trupeshpirt përqethëse.

Dhe ti… Ke humbur jetën, veten, dashurinë…

Odaliska

Odaliskë e trishtë

mbi krye mban një kurorë.

Stolisur me lulet e erës -

anemona të çelura nga pikëza gjaku.

Në buzë të endet një puthje e zjarrtë

që shuhet e papërqafuar.

Si Venusi i Milos - Perëndeshë pa krahë!

Në mbrëmjen e heshtur

prafullon psherëtima.

Bukuri tragjike!

Dhe e nëmur rrëngjen.

Pumbosen ëndrrat në

pallat të mermertë.

Shndërrohen lutjet

në shtatore të fildishta.

Odaliskë,

ofshamë dhe robinjë e fatit tënd!

Melankolia ngjet me një bulëz vesë.

Kalorësi yt niset nga larg.

Shndrisin yjet mbi galopin e hovshëm.

Nata e gjatë si viti i brishtë...

më në fund u zbeh.

Velat e bardha përshëndesin diellin.

Odaliskë, buzëqesh!

Një zemër për ty,

prej së largu, po rreh.

Fleur de lis - (Zambak)

Peizazh murrak.

Lauresha hesht.

Bilbili tretet

në melankoli.

Si një bohemë, nuhasja jetën.

Kur ti më quaje – Fleur de lis.

Gjëmojnë liqenet, plot tallaze.

Siç bubullin qielli - ogurzi.

Dyer të drunjta, veshur me myshk.

Presin të çelen nga Unë a Ti.

Ngjyra e flokëve si obsidian

Tashmë i ngjet një malli gri.

Si një bohemë, nuhasja jetën.

Kur ti më quaje - Fleur de lis.

Shpirt cigan

Manteli i yjeve vezullon

mbi puthjen cigane.

Krahët zeshkanë

pushtojnë gjithë dhembjet e botës.

Nën tingujt e trishtë të flamencos

era pranverore lëmon –

flokët e errët si nata.

Vagëllohet agimi

në cicërima dallëndyshesh.

Aromë *azahari andaluzian,

kundërmon gjithësia.

Në sytë e zinj abanoz

mund të lexosh a të vësh baste me fatin.

Për vajzat që fundet tundin,

e këmbët fort i rrahin mbi tokë.

Duele të përgjakshme ndezin,

kur vështrimet - me ëndrrat kryqëzojnë!

Për djemtë që enden në kërkim të vetes,

E dragonjtë e jetës, pa drojë i përballin.

Për zjarret që digjen, daullet që bien.

Për Ederlezin cigan që kumbon

Në shtatë notat e shpirtit.

Nata e përhumbur, shkumake,

vallëzon me fytyrën drejt qiellit.

Dhe piklat e shiut të shpresës

Përkëdhelin mëngjesin.

*Azahar – ‘Çel portokalli’ në spanjisht, rrjedh nga arabishtja zahrah që do të thotë ‘lule’. Është marrë nga Nuestra Señora del Azahar, që do të thotë "Zoja e Lules së Portokallit", për shkak të pemëve agrume që rrethojnë një kishë kushtuar Virgjëreshës Mari pranë Murcias, në Spanjë.

Qielli

Qielli në sfond -

pasqyron ëndrrat

ngjyer në lapis lazul.

Gjiganti i përjetshëm mbi

përpëlitjen e qepallave të kohës.

Muzgu shëmbëllen me një

akuarel pikturuar blu -

brenda lotit që rrjedh si ujëvarë

në dashuritë e harruara.

Atomet e padukshme të puthjeve

përplasin krahët në terr.

Dhe qielli murmurin me vete,

mijëra lutje që rrokullisen në humbëtirë.

Simfonia e korbave

Në humnerën e trishtimit

si brerore hëne mbi det -

shfaqet perimetri i ëndrrave.

Në vorbullën ku enden

psherëtimat e plogështa –

duzina pendësh zezane

regëtijnë për meloditë e harruara.

Nga zbaticat e shpirtit,

krakëllima të ftohta si shkundadimri

kthjellohen në horizonte të hapura.

Simfonia e korbave oshëtin

në jehonën e shekujve:

për Adamin dhe Evën,

për majën e stolisur të Olimpit,

për Gralin e shenjtë të Krishtit.

… dhe butësia zgjohet nga thellësitë

e ekzistencës -

…teksa trishtimi nanuriset

në krahët e mi.

Poezi mbi kanavacë

Pranvera valëzon mbi supet e botës.

Flladitja e detit dhe aguliçet,

pëshpërimat e shpirtit zgjojnë.

Në shtretër trëndafilash

kridhen kundërmimet agimtare.

Trishtilët e murrmë shfaqen

mbi akorde degësh të brishta.

Dheu i etur për drithërima

përpin shirat e freskët të prillit.

Në shtëpinë e pranverës

buzëqeshin korijet.

Preludi i simfonisë endet

në tokë, në qiell, në ajër...

në burimet e fjetura - ku ujërat

plot lirizëm gurgullojnë.

Dhe poezia lind mbi kanavacë

si një simfoni e gëzueshme ngjyrash.