Në përcjelljen e pakthyeshme

-Në ikjen pa Lamtumirë të vëllait tim Çelnik Feim Meko, midis të vdekurve të shekullit Italisë -

Po të pëcjell sot Çelo, e Jotja Familje,

Mes lotësh lumë, të mbytur n’dhimbje

Është Dita e fundit e Marsit pranveror

Shënon ikjen e madhe, o Vëlla Theror

Kurrë nuk e dinim se do vinte kjo ditë

Mes dhimbjeve të Tua ne prisnim dritë

Por erdhi momenti Ju dorëzove vdekjes

Kur pe se “Koronavirusi” ja kaloi kolerës

Ike si për të thënë “Po ik Unë i pari”

Po ik për të gjithë nga Virus Vrastari,

Me shpresën se po ikje për t’sjell paqe

Pa parë Torinon në klithma e humbje

Ike i vetëm Vëlla, në një shtrat spitali

Pa shtrëngim dore, pa një puthje malli

Pa ledhatim nga fëmijët e Tu të bekuar

Pa ndier cicërimat e “mjaltit” trashëguar

Ike Vëlla , Ike, u shojte si meteor në qiell

Ike për mos ta parë kurrë Ditën me Diell

Ike kur njerëzimi po përpëlitet nga tmerri

E Bota sikur lutet: të të rrojë Lona dhe Eri

Më dhembka pa masë ikja jote Vëlla

Edhe pse sapo lindim na pret vdekja

Por ikja jote thér si shigjetë e helmatisur

Nga larg të përcjellim me shpirt çoroditur

Ky fundmars shënon Ikjen Tënde Vëlla

Nuk do shihemi më, s’ka përqafime, s’ka

Por Ti do mbetesh si dritë e Frymezim

Ke qënë e do mbetesh i Vetmi Vellai im!

Lamtumirë nga larg, Lamtumirë nga xhami

Aty ku cifloset ndjenja e shkërmoqet xhani

Lamtumirë e fundit në Globin që dridhet

Mes dallgësh Atllantiku malli im cfilitet

Lamtumirë Çelua Ynë!

SHEFQET FEIM MEKO

Minnespolis, SHBA

Shkruar në ditvarrimin e vëllait tim 31 Mars 2020.

Comments