-Në ikjen pa Lamtumirë të vëllait tim Çelnik Feim Meko, midis të vdekurve të shekullit Italisë -
Po të pëcjell sot Çelo, e Jotja Familje,
Mes lotësh lumë, të mbytur n’dhimbje
Është Dita e fundit e Marsit pranveror
Shënon ikjen e madhe, o Vëlla Theror
Kurrë nuk e dinim se do vinte kjo ditë
Mes dhimbjeve të Tua ne prisnim dritë
Por erdhi momenti Ju dorëzove vdekjes
Kur pe se “Koronavirusi” ja kaloi kolerës
Ike si për të thënë “Po ik Unë i pari”
Po ik për të gjithë nga Virus Vrastari,
Me shpresën se po ikje për t’sjell paqe
Pa parë Torinon në klithma e humbje
Ike i vetëm Vëlla, në një shtrat spitali
Pa shtrëngim dore, pa një puthje malli
Pa ledhatim nga fëmijët e Tu të bekuar
Pa ndier cicërimat e “mjaltit” trashëguar
Ike Vëlla , Ike, u shojte si meteor në qiell
Ike për mos ta parë kurrë Ditën me Diell
Ike kur njerëzimi po përpëlitet nga tmerri
E Bota sikur lutet: të të rrojë Lona dhe Eri
Më dhembka pa masë ikja jote Vëlla
Edhe pse sapo lindim na pret vdekja
Por ikja jote thér si shigjetë e helmatisur
Nga larg të përcjellim me shpirt çoroditur
Ky fundmars shënon Ikjen Tënde Vëlla
Nuk do shihemi më, s’ka përqafime, s’ka
Por Ti do mbetesh si dritë e Frymezim
Ke qënë e do mbetesh i Vetmi Vellai im!
Lamtumirë nga larg, Lamtumirë nga xhami
Aty ku cifloset ndjenja e shkërmoqet xhani
Lamtumirë e fundit në Globin që dridhet
Mes dallgësh Atllantiku malli im cfilitet
Lamtumirë Çelua Ynë!
SHEFQET FEIM MEKO
Minnespolis, SHBA
Shkruar në ditvarrimin e vëllait tim 31 Mars 2020.
