Në një ëndërr … për një gjyshe dhe një gjysh
Koha kalon. Në udhën e saj do të sillte në jetë katër djem e tre vajza. E do të shkruhej në letra me vula, në libra e në gazeta, për dy djemtë e tij anëtarë të Brigadës Heroinë të Oxhaqeve të Larta edhe nga shkrimtari Sulejman Mato. E do të thuhej për të parin mashkull të familjes se ishte i dalluar kudo. Me dhjetra kartona të futura diku në një arkë do të flisnin me veten e tyre. Gjyshja do të përkujdesej trefish. Do të bënte gati gjithnjë ushqimet dhe rrobat për të shoqin atje në ndalesën e errët të diktaturës, do të edukonte dhe rriste tre vajzat e saj e do të bëhej edhe burrë shtëpie. I vogli, djaloshi kaçurrel, më pas do të njihej nga sporti i mundjes në Elbasan, nga profesioni i shoferit e më së shumti nga koha kur ai ishte shoferi i Maternitetit të Elbasanit. Lashi, ashtu sikurse njihej pati jetën e shkurtër dhe vdiq në timon, aty afër Bufesë së Dajë Sifit në Spajkore, përballë berberanës së Hasanit, që kishte qejf lule-shqiponjat në mjedisin e tij ndryshe. Të tjerët lëvizën me kohën nga koha tek dykatëshi i Poliklinikës tek toka e blerë me flori në Spajkore. E më pas shtëpia karshi me Metanët e buzë rrugës së firaksve, në qasjen e dukshme të Magazinës së rakisë do të kishte vetëm pëshpëritje. Pëshpëritje edhe për antenën që vendosej në të ngrysur mes hurmave në bahçe, e që hiqej në mesnatë…, pëshpëritje dhe në ditët që mbidhej hudhra, speca të vegjël djegës, qepë të njoma, e…ndonjë perime tjetër. Pëshpëritje! Pëshpëritej koha në buzët e të gjithëve. Familja rritej. Shtohej. „Koha kalon“, thuhej mes lëvizjes së buzëve.
Unë nuk mund të kuptoja se çfarë shënonte kjo në astarin e jetës. Çfarë është e gabuar me këtë pëshpëritje? Aftësitë e fjalës degradoheshin nga minuta në minutë, duke u zbehur në pluhur përgjatë rrugës së gjatë që të shpinte nga ana tjetër e Çmendinës, aty ku nyja e rrugës pikëtakohej me fatet e kohës, si një qasje e këtij deformimi thellë brenda arrave të mbjella herë me jonxhë e herë me misër foragjer. Tutje nga lart bënte hije Godoleshi. Ishte ajo kohë. Ishte ajo kohë me pëshpëritje.
E gjithë kjo kohë tani, ripëshpërit e ripëshpërit, përsëri, përsëri, dhe përsëri. Endet nëpër një botë pa përgjigje. Diçka nuk i përket askund. Unë mundohem ta krahasoj, nuk kam fuqi për më gjatë. Brenda saj ka mjaft pika dëshpërimi. E megjithatë, brenda këtij dëshpërimi, në këtë pëshpërimë që s'po vdes, ekziston një dëshirë e zbehtë. Një dëshirë për të ecur përpara, për të mos u dorëzuar kurrë. Aty ndizet flaka e ripëshpërimës. Por, flaka e saj dobësohet. Dhe më në fund kthehet në hi. Sa jam tashmë ta kthej në ngjyra nga bardhë e zi?
Sa do të jem në gjendje të bëj të flasë edhe kur digjet si e tillë në një jetë të lirë?
Ripëshpëris, para se të digjet e gjitha para syve të mi?!
Të paktën, nuk do të duhet të vdes duke mbajtur pëshpërimën e tillë thellë, si topat e ndryshkur në një Kështjellë….
Në një ëndërr … edhe kaq ngjyra mjaftojnë të fiksosh dyfish, për një pëshpërimë, për një gjyshe dhe një gjysh. Sidoqoftë hurmat nuk janë më. Nuk janë as mushmullat. As fiqtë. As kumbullat … as portokallët, as limonat… Aty matanë nuk ka më arra të mbjella, nuk kalon më aty poshtë Rema. Aty ka beton. Beton… beton … Ndoshta kaq mjafton? Ah, se desh harrova aty nuk është edhe transheja që do të na mbronte nga armiku dhe viruset vdekjeprurëse, aty nuk është as fusha me topin e rrumbullakët që na mblidhte…
Thuhet se dikush e ka bërë transhenë magazinë nën vilën e tij. E fushën … fushën? Ndoshta jo aq afër sa tek Tomka dhe shokët e tij. Nuk e besoj këtë?!
תגובות