Në magjinë e një xhami të madh në qendër të Londrës

Në magjinë e një xhami të madh në qendër të Londrës

Nga Fatmir Terziu

Kërkoi Bota të shplodhej prej ngjarjeve të kohës

në ndenjësen e pluhurt që hedh dita në të ngrisur në horizont

e shtoi dihamat e dhimbjet trupore mbrëmjeve

duke mos kuptuar ikjen e përkohshme të syve

ndonëse duart, këmbët, dhe pjesët e tjerë të lëvizshme

imitonin harrakiret e japonezëve të moçëm

për të mbushur gazetat,

e televizionet e mbetura pa gojë,

s'e duronte më njëngjyrshmërinë Bota

po shfletonte albumin e shekujve në heshtjen

e fletëve të zverdhura të gjumit

ku mendja zgjedhonte vetëm foljet

që e shpinin tashmë vetë Botën në njëjës

në shtrëngimin e grushtit

ku patjetër i duhej të përzgjidhte një tjetër Migjen

pasi në albumin e tillë nuk kishte mbiemra,

pseudonimet ishin në dosje të tjera,

ndërsa emrat iknin si gjethet e thata duke dyzuar pranverën

në stola ku flokë të thinjurra të mbetur rastësishëm

gënjehen sikurse lulekumbullat e çelura

në pëshpëritje të ëmbëla sythash

të fshehura pas diellit mes reve,

që luajnë tango me (pa)vëmendjen

kur zogjtë pozojnë nëpër tela

e lepujt ikin larg nga ferrat,

ndërsa bëhen ushqim për gjahtarët

s'ka më kuaj troje

kuaj të tjerë lëvizin pa ndroje

të ngjyer majtas,

të lyer djathtas,

ku Bota kërkon të shplodhet

në magjinë e një xhami të madh në qendër të Londrës

duke pikturuar mëngjesin e larushtë

që mbledh të gjithë ëndrrat e kohës

e i bën fjalorë të prushtë,

fateve të tilla që i janë shkruar Botës,

me një kusht

që nesër të mos jetë më si një e sotme e ftohur

dhe e nesërmja të mos zgjohet si një Botë e lodhur.