Në kopshtin para shtëpisë, plot lule lulëzuan, erë ndjenjave dhe shqisave të mia m’i dhanë, qenë lule q’u mora erë, lule por q’u harruan. S'di ç’rrugë kam bërë, por e di se ato më lanë!
Pastaj nën shi e breshër, nën erën e fërfëlluar, një gjeth i ri siç isha unë, mua nisi të më rrit dielli. E kopshti si kopshti, plot lule për t’u kënduar: lule gjaku i trazuar, lule jugu që mban qielli,
lule ferrash e gurësh, lulëza atje ndër bregore! Po në kopshtin tim një lule të braktisur e pashë, të egër dhe të butë, një lule kaq madhështore. I etur erë i mora, shpejt u dashurova. I thashë:
Ti je Lulja ime e Jetës, Dita e Madhe e Dashurisë! Ti je rrugë e bardhë, me hire të gjithësisë. Je Lindje! Për mua, ke ardhë të m’i hapësh sytë e mrekullisë! I vdekur unë isha, tash u ngjalla! Ty të kam Bindje!
Comments