Në kopështin trill

Trungu im

Damarë të mbërthyer miliona vjet

në trungun e zhytur në nëntokë.

Më ngacmuat.

Ëndërrat. I përfola kalimthi

në një dasëm me cyrla e tupana.

Veshët e mia kërkuan gishtat e duarve.

Harresën të mbanin në thellësi të tyre

ku errësira i flet vetëm lëkurës,

që imiton këto rregjistrime të syve,

që më vizatoheshin tashmë në ballë.

Duke imituar sinoret e tretur në mjaltë.

Në kopështin trill

Ju na latë peng ëndërrat e mbushura me trill.

Ne i mbollëm në kopshtin e tillë fill

na u mbushën me gonxhe në shpërthim.

Fshimë sytë dhe s'e kuptuam. Pëshpëritëm

në atë kopësht kishim frikë.

Gonxhet kishin shpërthyer shpirtin e njeriut

e shpërndanin si mesazh në hapësirën e shenjtë,

zërat çirreshin dhe fatet turreshin si macja miut:

„kush pret të çel nga ëndërrat e pëson shtrenjtë“.

Le ta dëgjojmë sërish atë ninullë!

Dhe u mburre në shkrepjen dixhitale.

E kishe hak,

këpucët llustrafinë,

flokët me llak,

torbën në shpinë

dhe ecje e ecje larg e më larg.

Zgjodhe udhëtimin në pedonalet e rrëmbyera nga gjuhët.

Gjithçka të çoi në zbrazëti,

bukuria e iluzionit dhe loti i dhimbjes

për atë shtëpi.

Dihama e aguliçes shkuli dhëmbët e betonit,

u largove nga krahët e saj, sikur të mos ekzistonit.

Ende udhëton i përhumbur në pedonale

pret dikush të të këndoj një ninullë një herë,

vetë Zoti kërkon një ninullë lart në male

kërkon të gjej një njeri, qoftë një shenjë.

Le ta dëgjojmë sërish atë ninullë!

Dëgjoje natyrisht edhe ti,

kthehu në vellon e varur në mur

ku vetmia është duke bërë dashuri.