Goj Nevati, e adhuronte të shoqen, po kur u orvat ta pikturonte nuk ia doli. -Ndjemë! - i tha gruas së inatosur, - nuk mundem. Mirëpo Terjanën ëndërronte ta hidhte në pëlhurë. E shihte çdo pasdite nga dritarja e bar “Flamingo”. Flokët e gufuar si dredhat e dallgëve të detit, shtati i shkrifët, këmbët nazike, sytë e ëmbël të butë linin pas kohën. Atë pasdite, sapo mbërriti te bari takoi Aleksandrin, mikun e tij të ngushtë, tip gazmor, i qeshur. -Ç’kemi? - e përshëndeti ai. “Asgjë të re mbi këtë truall!” - perifrazoi me pamje të avullt. Dielli i buzëmbrëmjes shuhej prapa kurrizit mavi të maleve, muzgu bënte përpara, retushonte njollat e fundit të ditës. Tingujt e rrugës filtronin të moduluar në kafene. Si gjithnjë në atë ore me mes kalimtarëve të paktë u shfaq Terjana. - E hijshme kjo gruaja e Sati Leshnjës, - i erdhi si nga larg zëri i Aleksandrit. Nevati mësoi se gruaja që i bënte aq përshtypje qenkej e shoqja e prokurorit. -Sikur ta pikturoja! - i tha. -Shumë pak. -Kush nuk do të donte më tepër! - psherëtiu me zë të përhimë... Goj Nevati mbante këpucë me qafa si të kaubojve, kapele të zezë me strehë të gjerë, tip sombrero, pardesy lëkure jakë përthyer. Verës vishte këmishën me kuadrate ngjyrë dheu. Mjekra në bojën e grurit të pjekur, mustaqet e holla u bënin përshtypje grave. Edhe emri si i Fransisko Gojës, veshja karakteristike ndryshe nga burrat e tjerë, por ai nuk shkonte më larg se një përkulje koke dhe pas dy tri përshëndetjesh, që vinin duke u shuar, ato e hiqnin nga mendja. Piktori i ftohtë as denjonte t’u hidhte vështrime miqësore!
Ama gruja e Sati Leshnjës e trandte deri në skutat e thella, ia bënte rrëmujë ndjenjat. I mbeteshin sytë, skiconte në mendje portretin. Kur hidhte tablotë në telajo femrat merrnin vetiu tiparet e saj. -Të pëlqen? - e pyeti Aleksandri. - Kush? - Terjana pra. Heshtja brodhi një copë herë qosh më qosh lokalit, e padukshme, e ajërt, po më e rëndë se guri i Sizifit. -Mua mund të më hapesh, - ngulmoi Aleksandri. Në gotën e tretë Goj Nevati shkoi më tej se hapja, u zbërthye. -S’ka ndodhur kurrë të më ngeci në mendje një femër, - i tha. -Ngelet prezantimi - hodhi miku i tij surprizën e radhës. -Pse jo! -Më parë mëso të sillesh, - i shkeli syrin djallëzisht... Terjana u habit, kur Aleksandri i tha një ditë si rastësisht: -Profili yt e ka mahnitur Goj Nevatin. Përgjigja e parë ishte heshtja. Pastaj hutimi. -Piktori? Ç ‘thua Aleksandër! Unë s’kam ndonjë gjë të veçantë. As vlej për modele në këtë moshë. -Piktorët shohin nuanca të holla, që pakkush i ve re. Ajo u miklua. Pas një jave mori telefonatën e Aleksandrit. -Teri, prokurori nuk është kundër. U tremb. Ndonëse e priste. -Të ma kishe thënë. -Lëri këto, - qeshi Aleksandri, - qytetit do t’i shtohet një Xhokonda. A nuk e vlen? -Të shohim, - mezi u dëgjua. Kishte lënë pas këmbëve të hatashme propozime të marra qejflinjsh. Gëzonte namin e gruas së përkorë, ndonëse përbrenda ndiente zbrazëtirë, që nuk do të dëshironte ta kishte. Kurrë s’e kishte pyetur veten nëse e donte të shoqin. Familja, dy fëmijët i mbushnin jetën. “Sigurisht e dua, idiote” - i foli me inat vetes tjetër, asaj dyshuese. Nuk gënjente. Nevatin nuk e njihte. Mendonte se veshja jo e zakontë thoshte më shumë se aq. Edhe emri i tij. Me kohë e kuptoi se qenë mani artistësh. Nëpër ekspozita pikturat e tij flisnin me gjuhë ndjenjash të holla që përkëdhelnin sedrën e ndrydhur të gruas së “lumtur” të prokurorit. “Ky dreq portreti?” - u përkeq... -Nëse do, - i tha i shoqi në mbrëmje. -Përse? - u zu në befasi. -Portretin. Pothuaj e pati harruar. Ndoshta bëri sikur! -Ç’portret? -Pandeha se të kishte thënë, - shkoqiti bisedën me Aleksandrin. -Ah, - u kujtua, - nuk i vura rëndësi. Përse mua? -Të thashë nëse do. -Jo, - ia ktheu e trembur. Konfuze. - Janë në modë, fotografive u ka ikur koha. Terjana u lëkund. Ideja e portretit e bezdiste. E ngacmonte... Takimi në tavernën “Dallga” qe rastësi. Çdo tetë mars, prokurori përkujtonte festën e grave. -Njëherë vjen dita juaj, - i tha Terjanës. Ajo u ndje e vlerësuar. -Je burri më i mirë në botë, - i ktheu përkujdesjen. E butë, ledhatare. -Të tjerët më shajnë. -Fajtorët nuk i kanë për zemër ligjet, - u përgjigj me zë të mëndafshtë. Nevati dhe miku i tij zunë vend për kundruall. -Gëzuar festën! - uroi Aleksandri. Si përherë i gjendur, i afruar. -Vetëm për gratë, - ironizoi Sati. -Përfitojmë edhe ne, - hyri në bisedë Goj Nevati. -Hej, gati harrova, pse nuk e fillon portretin e Terjanës? - u kujtua prokurori. Çakërrqejf, gazmor e bullafiq, faqet tërë lyrë. -Pikturat porositen, - buzëqeshi Goj. -Ah, dashke para. Nuk jemi kundër, vetëm bëje mirë, - i erdhi pas me sensin praktik të juristëve. Nevati e fshehu emocionin... Seanca e parë shkoi keq. Në lojën e dritëhijes Terjana e bukur, e plotë, ashtu si duhej të ishte, po pas një ore ai mundi të heqë vetëm disa vija. Kartonët e skicuar, zhubravitur me nervozizëm, shtoheshin njëri pas tjetrit në kosh. Terjana ndiqte me sy vizatimet e shpëlara. -Ua, kështu qenkam? -S’më ka ndodhur kurrë! - hodhi penelat mbi syprinën e kavaletit. -Uroj të vijë muza herën tjetër, - buzëqeshi. E ndoqi me sy tek largohej aq e bukur sa kur hyri. “Muza je ti, - i vetëtiu në mendje, - veçse e llahtarshme”. “Herën tjetër” nuk arriti të shtrojë asnjë vizë. -Teri, nuk mundem, - tha, zverdhur si ftua. - Si kështu? - Në teorinë e portretit ka një postulat: “Mos pikturo kurrë njeriun që do më shumë.” - Ah, pa shiko! - e vështroi me keqardhje. Takat kërcitën edhe pak në dyshemenë e drunjtë të studios... -Si shkoi? - e pyeti në mbrëmje i shoqi. Pinte cigare, vështronte qetësisht nga ekrani i sheshtë. -Jo keq, veç po zgjatet, - u përgjigj me zë të squllur. -Thonë se është i zoti. - Ashtu duket. “Pse nuk i thashë të vërtetën”, - u grind tërë atë natë. Çuditërisht boshllëku i përhershëm firoi, shpirtërisht ndihej më e plotë, sikur gjeti diçka të humbur që i kishte munguar gjatë... Të nesërmen trokiti në studio. U përpoq të fshihte ngashërimin, po nuk ia doli, fytyra iu përflak. Goj i mbështeti kokën në prehër, i dobët e i pafuqishëm si të plagosurit kur humbasin shumë gjak dhe ajo nuk rezistoi, i futi dorën nëpër mjekër, i hoqi kapelën. “Çfarë dua xhanëm?” - mendoi e brengosur. Ia krisi të qarit. Nevati i fshiu lotët, e shtrëngoi me dashuri si antikuarët kur prekin thesare. Pas një ore e gjysmë sa zgjaste seanca, Terjana u largua me nxit e vendosur të mos kthehej. “Mbaroi, - tha me vete, - kaq ishte”... Në shtëpi u ndje e qetë, bëri shaka. I shoqi kishte pasur çështje të vështirë, seanca gjyqësore zgjati tërë ditën. -Nuk mund të bëja ndryshe, - ngriti zërin sikur ta kishte fajin ajo, - i mori jetën gruas për hiçmosgjë. Pse nuk e ndau dhe mbaronte puna!? Kërkova njëzetepesë vjet, gjykata e konfirmoi. Figura e krimit nuk linte vend për ekuivok, akuza ishte e plotë, pa asnjë të çarë. - Mos e mbaj mendjen atje, e ka merituar, - iu struk në gjoks. Bënë dashuri të paparë prej vitesh, sikur rrekeshin të shlyenin fajet: ai burgimin e rëndë, ajo tradhtinë bashkëshortore... Telefonata e belbët, zëri lutës e tronditën sa s’thuhet. -Nuk erdhe sot Teri, prita tërë ditën. Deshi t’i thoshte se nuk do të vinte këmbë asnjëherë në atë studio, po nuk qe e lehtë. I shoqi priste portretin. -Pse nuk vjen në shtëpi Goj? Sati kthehet vonë, - i shpëtoi padashur. “O Zot!” - u pendua përnjëherë. Ngriti celularin. Çastin e fundit hoqi dorë. “Lavire, ja ç’je Terjana! - qau me tërbim nga inati... Ishin krejt lakuriq, kur Sati i ra ziles. Ajo mbeti shtrirë e fikur, as u kujtua të hidhte ndonjë rrobë sipër. Prokurori vuri instinktivisht dorën në brez, pastaj e largoi. I hodhi kanën me ujë të ftohtë. Gruaja erdhi në vete, pa tw shoqin, humbi sërish. Goj Nevati priste në korridor. Trupi i pakët, krahët prej fëmije, penisi mbledhur sa nuk dukej mashkull ta shpifnin. -Shporru! - ulëriu prokurori. Atij nuk i besohej, bëri praptas, u ngatërrua me këmbëzën e pantallonave, mbështeti duart pas murit. Lidhësja e lëkurtë nën gushë u këput, Sombreroja i fluturoi nga koka, vetë u rrokullis shkallëve me kërcitje të shurdhët. Prokurori u mbështet në kolltuk. Trupi i dridhej. Ndihej nën tension qindra volt. Shkoi nëpër mend ndëshkimet. Derisa vendosi. Iu afrua gruas, e zuri për flokësh, e ngriti në këmbë. -Lahu! Asaj i shkuan sytë te rripi i mesit, ku dremiste këllëfi i kuqërremtë. “Do ta bëjë… në dush”, - mendoi e llahtarisur. -Mos e zgjat or burrë, - i tha me zë të shuar e të pakuptueshëm si të memecëve - mbaro punë! -Vishu! - përsëdyti ai pak më i qetë. Terjana u mbush me shpresë, e shikoi drejt për herë të parë. “Nuk do ta zhgënjej kurrë më”, - u betua me vete. Krejt e sinqertë. Në gozhdën ku dremiste portreti i pambaruar, Sati Leshnja vari kapelën me strehë të Goj Nevatit që pllakosi murin si merimangë stërmadhe e zezë. -Të mos lëvizë nga vendi, - i tha vrazhdë... Ende ishte pranverë, kur Terjana zuri shtratin. Dhe nuk u ngrit më.
